เป็นโค้ชก็ดีอยู่แล้ว ทำไมเรามักล้มเหลวเรื่องความรักของตัวเอง

          เป็นโค้ชก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าไปลงสนามเองเลย เสียความรู้สึกเปล่าๆ เชื่อว่าหลายคนน่าจะผ่านประสบการณ์แบบนี้กับการเป็นโค้ชให้เพื่อนหรือคนรอบตัวด้านความรัก แต่พอเป็นเรื่องตัวเองมักไปไม่รอด 

          จากที่ได้พูดคุยกับใครหลายคน จากที่ได้อ่านมาจากหลายๆ ที่ สาเหตุที่เวลาโค้ชอย่างเราลงสนามเองแล้วไม่รอด ส่วนใหญ่เป็นเพราะเราใช้อารมณ์ลงไปเล่น 

          น่าแปลกพอเป็นเรื่องคนอื่นเรากลับใจเย็น เรามองทุกอย่างด้วยเหตุผล มองว่าทำไมอะไรทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น เราพยายามให้มันจบด้วยดีทุกครั้ง แต่พอเป็นเรื่องของตัวเอง เรามักนำอารมณ์มานำเหตุผล เรามักใจร้อนกับคนสำคัญของเรา 

          มองนอกสนามมันคงเห็นภาพรวมมากกว่าเวลาลงไปอยู่ในสนามเอง เวลาเป็นเรื่องของตัวเองเรามักมองปัญหาไม่ออก บางครั้งมองออกก็ไม่กล้าตัดสินใจ กลัวว่าทุกอย่างจะพังเพราะตัวเราเอง 

          พูดง่ายกว่าลงมือ พอถึงเวลาตัวเองต้องทำอะไรสักอย่างมันมีความกลัวเข้ามา ไม่ง่ายเหมือนเวลาพูดบอกคนอื่น 
         

          ความโกรธ ความเสียใจ ความกลัว ทุกอย่างเข้ามาพร้อมกัน เรามองไม่เห็นทางออกเลย ได้แต่จมอยู่กับตัวเอง 

          สุดท้ายมันเป็นความรู้สึกว่าโลกนี้ใจร้ายกับเราจังเลย ทำไมต้องส่งความรักแย่ๆ มาให้เราทุกครั้ง เป็นเราที่ต้องมาเสียใจ ถ้ารู้แบบนี้แต่แรก ขอเป็นโค้ชเหมือนเดิมดีกว่า ลงสนามไปทำร้ายตัวเองเปล่าๆ