รีวิว Oxygen จะรอดไหม เมื่ออากาศหายใจใกล้หมด

 

Oxygen เป็นหนังในหมวดหมู่ตัวละครเอกต้องติดอยู่ในพื้นที่ปิดตายและถูกบีบบังคับด้วยข้อจำกัดบางประการ โดยส่วนมากตัวละครเหล่านี้ต้องแข่งกับเวลาหรือสถานการณ์บางอย่างเพื่อเอาชีวิตรอด เช่นเดียวกันกับลิซ (เมลานี โลรองต์) ตื่นขึ้นมาในแคปซูลรูปทรงประหลาดพร้อมกับสายระโยงระยาง เต็มตัวไปหมด ความทรงจำของเธอก็พร่าเลือน ไม่สามารถจดจำอะไรได้ มิหนำซ้ำตัวระบบยังเฝ้าเตือนว่าออกซิเจนที่จะใช้ในการหายใจนั้นกำลังจะหมดลง

แน่นอนว่าลิซที่จดจำอะไรไม่ได้ พยายามข้อความช่วยเหลือจากเอไอประจำแคปซูลอย่างมิโล เพื่อค้นหาคำตอบว่าตัวเธอเองเป็นใคร มาอยู่ในนี้ได้อย่างไร และทำอย่างไรเธอถึงจะออกไปจากแคปซูลนี้ให้ได้ ความพยายามเบื้องต้นลิซจึงพยายามโทรติดต่อคนภายนอก ประกอบกับการตั้งคำถามว่าทำมิโลจึงไม่สามารถเปิดแคปซูลนี้ให้กับเธอได้ ทั้งที่อากาศกำลังจะหมดลง

ความฉงนสนเท่ห์ พยายามหลอกล่อให้ผู้ชมงงงวยไปกับความทรงจำต่างๆที่นางเอกต้องเผชิญ อีกทั้งตลอดเบี้ยบ้ายรายทางของเรื่อง ยิ่งทิ้งเบาะแสบางอย่างซึ่งในไปสู่คำอธิบายเมื่อเรื่องราวคลี่คลายลง ผู้กำกับอย่างอเล็กซานเดร อาจา (ผลงานหนังสยองขวัญโดดเด่นอาทิ The Hills Have Eyes และ Crawl) ยังเล่นสนุกกับการสร้างบรรยากาศความไม่น่าไว้วางใจของตัวแคปซูล อุปกรณ์สายที่ระโยงระยางตัวนางเอก หรือแม้กระทั่งเข็มฉีดยาที่โผล่ขึ้นมาราวกับอาวุธสังหาร รวมไปถึงภาพหลอนที่ลิซเกิดเห็นภาพหนูทดลองในแคปซูล ซึ่งองค์ประกอบเหล่านี้ปลุกเร้าความไม่น่าไว้วางใจของสภาพรอบตัวทั้งหมด อีกทั้งยังรวมไปถึงสภาพจิตใจของตัวลิซเองอีกด้วยที่คนดูก็แอบสงสัยด้วยซ้ำว่า นี่อาจจะเป็นอาการทางจิตแบบอ่อนๆหรือเปล่า

ระหว่างทางเบาะแสที่นำไปสู่การคลี่คลายในช่วงท้ายนั้น เอื้อให้คนดูคาดเดาไปต่างๆนานาว่าตกลงแล้ว ลิซจะหาทางออกไปจากแคปซูลนี้ได้ทันเวลาไหม หนังก็สนุกกับการพลิกกระดานให้คนดูหน้าหงายว่า สิ่งที่ตัวละครและคนดูคาดหวังเอาไว้นั้น อาจจะไม่ได้เป็นทางออกที่แท้จริง และการหยิบประเด็นเรื่องความเป็นความตายเอามาตั้งคำถามต่อยอด ด้วยการใช้หลักอภิมหาปรัชญากับความล้ำยุคทางวิทยาศาสตร์มาปะทะกัน แม้จะไม่มีคำตอบอันเป็นบทสรุปในตอนท้ายอย่างแท้จริง แต่การจุดประเด็นเช่นนี้ให้ผู้ชมได้ฉุกคิด หนังอย่าง Oxygen ได้ทำหน้าที่ในฐานะหนังระทึกขวัญได้อย่างสมบทบาทของตัวเองแล้ว