รีวิว "บอกโลกให้รู้ว่ากูรักมึง" จะเกย์ก็ไม่ใช่จะวายก็ไม่เชิง
บอกโลกให้รู้ว่ากูรักมึง เลื่อนหนีโควิดมาเกือบ 1 ปีเต็ม ก็ถึงเวลาที่หนังไทยผลงานการกำกับของ พชร์ อานนท์ จะได้ฤกษ์เข้าฉายในโรงภาพยนตร์เสียที แถมตัวผู้กำกับยังเคลมอีกด้วยว่า “นี่คือหนังรักที่ดีที่สุด” ของตัวเองอีกด้วย
หลังจาก “เพื่อนกูรักมึงว่ะ” ในปีพ.ศ. 2550 ดูเหมือนว่าพชร์ อานนท์เองก็จะห่างหายจากหนังแนวโรแมนติกไปพักใหญ่ๆ และแน่นอนว่าหนังในยุคหลังอย่าง “หอแต๋วแตก” ก็ดูจะเป็นจักรวาลหนังทำเงินให้กับตัวผู้กำกับอยู่พักใหญ่ๆ
สำหรับ บอกโลกให้รู้ว่ากูรักมึง นั้นบอกเล่าเรื่องราวของเข่ง (บาส - สุรเดช พินิวัตร์) เด็กหนุ่มจากต่างจังหวัดที่เข้ามาร่ำเรียนในกรุงเทพฯ เขาจึงขออาศัยอยู่กับไท (เน็ต - สิรภพ มานิธิคุณ) ซึ่งที่บ้านนั้นเป็นร้านขายข้าวหมูกรอบ ของพี่ชายอย่างแทน จนกระทั่งวันหนึ่งหลังจากกลับจากโรงเรียนเข่งบังเอิญไปช่วยบ้ง (เพิร์ธ - ธนพนธ์ สุขุมพันธนาสาร) เด็กส่งยาที่กำลังถูกตามล่าจาก เฮียสง (สงกรานต์ - รังสรรค์ ปัญญาเรือน) และ นิก (นิก - คุณาธิป ปิ่นประดับ)
ด้วยเจตนาดีแต่เข่งไม่รู้เลยว่าการมีน้ำใจในครั้งนั้นจะนำมาซึ่งปัญหาคาราคาซัง เมื่อเข่งถูกตามระรานจากกลุ่มนักเลงจนวันหนึ่งถึงขั้นบุกเข้ามาพังร้านของแทน จนพังพินาศและทำให้เข่งตัดสินใจที่จะย้ายออกไปอยู่คนเดียว ทว่าเขาก็ไปอยู่กับบ้งเป็นการชั่วคราวโดยที่ไม่รู้เลยว่า เด็กหนุ่มทั้งสองจะได้เรียนรู้โลกของกันและกันผ่านมุมมองที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
คงต้องบอกว่า บอกโลกให้รู้ว่ากูรักมึง เป็นหนังที่พยายามเล่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายที่มีลักษณะของความ Bromance อารมณ์ผู้ชายที่มีความถูกชะตากันโดยไม่มีเรื่องเพศสัมพันธ์มาเกี่ยวข้อง แม้ว่าในหนังเรื่องนี้จะมีตัวละครอย่างไท ที่คนดูเองก็พอจะเดาออกตั้งแต่แรกว่าเขา “ชอบ” เข่งในฐานะที่มากกว่าเพื่อน
ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างบ้งและเข่งนั้น เป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายสองคนที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์คับขันร่วมกันและต่างฝ่ายต่างก็พยามยามช่วยเหลือกัน เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายนั้นต้องลำบากหรือบาดเจ็บ แต่เมื่อเข่งที่ได้กระโจนเข้ามาสู่วังวนของยาเสพย์ติดและกลุ่มอันธพาล ทำให้เขาไม่อาจจะสลัดปัญหาทิ้งไปได้อย่างสะดวกโยธินสักเท่าไหร่
ถึงจะดูเป็นหนังสะท้อนปัญหาวัยรุ่น แต่คงต้องบอกว่าหนังเรื่องนี้ยังอุดมไปด้วยปัญหาร้อยแปดพันเก้า โดยเฉพาะความไม่สมเหตุสมผลของบท ที่ทำให้คนดูเกิดอาการอิหยังวะ กันอยู่ตลอดเวลา อาทิ ฉากตำรวจมาบุกค้นบ้านของบ้ง แต่หนังหาทางออกให้กับตัวละครไปแอบอยู่หลังตู้และมีโมเมนต์กุ๊กกิ๊กกัน จนเราก็นึกสงสัยว่า ตำรวจด้านนอกนั้นหูหนวก หรือเพราะตู้เก็บของนี้เก็บเสียงได้ดีเยี่ยมกันแน่ หรือ ตรรกะตัวละครของเข่งที่กำลังจะสอบชิงทุนไปจีนแท้ๆ แต่ก็มีความ (สิ้น) คิดจะเอาปืนไปยิงคู่อริที่ด่าเขาว่าเป็นตุ๊ดเป็นต้น
ยังไม่รวมไปถึงงานถ่ายภาพและการเคลื่อนกล้อง ที่บอกเลยว่าถ้าใครกินข้าวอิ่มๆมาและนั่งใกล้หน้าจอมากๆ อาจจะเกิดอาการเวียนหัว สุ่มเสี่ยงต่อการอ้วกแตก เพราะวิธีการเคลื่อนกล้อง รวมไปถึงงานถ่ายภาพ เรียกได้ว่าน่าปวดหัวยิ่งนัก
รวมๆแล้วก็คงต้องบอกกันตรงนี้ว่าบอกโลกให้รู้ว่ากูรักมึง อาจจะเป็นหนังที่ตัวผู้กำกับเคลมว่า “ดีที่สุด” แต่คงไม่ใช่สำหรับเราอย่างแน่นอน
