วิจารณ์หนัง รูมเมท เพื่อนร่วมห้องต้องแอบรัก

ภาพยนตร์ประเภท รักสามเส้า เราสามคน แบบที่ว่า ผลสรุปแล้วเราสามคนคงต้องมีใครเป็นฝ่ายไปสักคน ตอนนี้ก็มีให้ดูกันมากขึ้นแล้ว และล่าสุดก็คงเป็นเรื่อง รูมเมท (Roommate) เพื่อนร่วมห้องต้องแอบรัก เรื่องนี้แหละครับ รูมเมท (Roommate) เพื่อนร่วมห้องต้องแอบรัก เป็นผลงานการกำกับล่าสุดของ คุณกรัณย์ คุ้ยอนุวงศ์ ซึ่งเคยฝากผลงานมาให้เราชมแล้วเรื่องหนึ่งคือเรื่อง “คริตกะจ๋า บ้าสุดสุด” สำหรับในเรื่องนี้ได้นักแสดง 5 หนุ่มสาวมารวมตัวอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน เดอะรูมเมท เป็นชื่อคณะวงดนตรีที่ประกอบไปด้วยหนุ่มสาว 4 คน มี “โน๊ต” (บอล-วิทวัส สิงห์ลำพอง) เป็นมือกีต้าร์ ทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเรียน “ป๊อป” (อริส-อภัสนันท์ วรภิรมย์รักษ์) สาวห้าวแต่หัวใจอ่อนไหว เป็นมือคีย์บอร์ด เรียนอยู่ที่เดียวกันและชั้นเรียนเดียวกันกับโน๊ตและคอยช่วยเหลือโน๊ตในเรื่องเรียนตลอด “โม” (แอมมี่-มัฒธณิตาศ์ เศวตวิทยะธาดากุล) สาวเปรี้ยวรุ่นพี่ปี 3 มีตำแหน่งเป็นมือเบสของวง และ “อี๊ด” (นนท์-ภูดิศ สุริยวงศ์) หัวหน้าวง รับตำแหน่งมือกลอง และชอบแกล้งโมแทนการบอกรัก วงเดอะรูมเมท มีกฎที่ว่าทุกคนต้องมาอยู่บ้านเดียวกัน ทำความรู้จักกันจะได้สนิทกันให้มากๆ ถ้าสนิทกันมากแล้วงานจะได้ออกมาดี สำหรับเรื่องนี้การดำเนินเรื่องออกจะช้าไปสักหน่อย ไม่เข้มข้น แบบเรื่อยๆ มาเรียงๆ ทำให้ดูแล้วอึดอัด ยิ่งถ้าเป็นคนเบื่อง่ายจะทำให้ดูหนังเรื่องนี้ไม่สนุกเลย การดำเนินเรื่องของแต่ละคนเหมือนชีวิตประจำวันของคนทั่วไป เมื่อดูจบแล้วก็ไม่น่าจดจำถึงขนาดออกมาพูดหรือบอกต่อมากเท่าไหร่นัก คำพูดก็ไม่ค่อยกินใจเท่าไหร่ ทั้งที่เป็นหนังรัก ขาดเสน่ห์ จะมีก็แต่ตอนที่โน๊ตพูดไว้ว่า “มนุษย์นั้นต้องการมีชีวิตอยู่เพียงลำพัง แต่ถ้าอยากมีรัก ก็ต้องพร้อมรับความเจ็บปวด” บทพูดที่อึกอักๆ แบบจะพูดก็ไม่พูดออกมาทำให้คนดูอึดอัดไปด้วย บางฉากแช่ทิ้งไว้นานมากไม่รู้เหมือนกันว่าแช่ไว้ทำไม บทรวมของเรื่องดูจะบางเบาไปหน่อย เรียกว่าบทแบบพื้นๆ เลยก็ว่าได้ ดูแล้วไม่มีอะไรแปลกใหม่กว่าหนังประเภทเดียวกันที่เคยออกฉายมา ไม่มีฉากเศร้าสุด ไม่มีฉากดีใจสุดๆ ไม่มีฉากตลก บทที่จะซึ้งกลับไม่ค่อยซึ้งเท่าไหร่นัก จะซึ้งๆ ก็ยังไม่สุด มีอยู่ฉากเกือบสุดท้ายที่ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นฉากเซอร์ไพร์ส ในตอนที่เปิดคอนเสิร์ตบนดาดฟ้าตึกตอนนั้นป๊อปหนีออกจากวงรูมเมทแล้ว แต่โน๊ตก็ประกาศตามหาป๊อป ในตอนนั้นถ้าใครจิตอ่อนไหวหน่อยก็คงน้ำตาคลอเบ้าบ้าง แต่จุดนี้ เป็นจุดเซอร์ไพร์สที่ใครๆก็น่าจะเดาถูกแล้วตั้งแต่แรกว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรต่อไป ก็เลยไม่ค่อยน่าประทับใจมากเท่าไหร่ ส่วนที่เซอร์ไพร์สจริงๆ น่าจะเป็นตอนจบ ตอนที่อี๊ดเอาผ้าปิดตาโมแล้วบอกว่ามีอะไรให้โมดู ตอนแรกผมเดาว่าเป็นดอกกุหลาบอย่างที่โมอยากได้แต่กลับเป็น.... (ไม่บอกไปดูกันเอาเอง) ฉากที่สวยที่สุดของหนังเรื่องนี้น่าจะเป็นตอนที่โน๊ตฝึกขับมอเตอร์ไซค์ โดยขอร้องให้ป๊อปเป็นคนสอนให้ นอกนั้นก็คงเป็นฉากธรรมดาทั่วๆไปไม่มีฉากไหนโดดเด่นมากนัก แต่สิ่งที่โดดเด่นอีกอย่างของหนังเรื่องนี้น่าจะเป็นเพลงประกอบ อาจจะเป็นเพราะว่าตัวหนังเป็นเรื่องเกี่ยวกับนักดนตรีด้วย ก็เลยมีเพลงประกอบเยอะหน่อย ไม่รู้ว่าในหนังใช่เสียงร้องของ แอน (นุช-นีรนาท วิคตอเรีย โคทส์) เองหรือเปล่า แต่เสียงดีนะครับร้องเพลงได้ไพเราะดี เพลงเธอเห็นท้องฟ้านั้นไหม เพราะมากๆ คุณนุช รับบทแอน สมาชิกใหม่ของวงเดอะรูมเมท ที่ทางพิงค์นครบาร์ (บาร์ที่วงเดอะรูมเมทเล่นประจำอยู่) ต้องการให้วงเดอะรูมเมทมีนักร้องนำหญิงประเภท เสียงดี สูง สวย หมวย ขาว ขายาว หน้าลูกครึ่ง แต่คุณนุชยังเล่นแข็งๆ อยู่นะครับ อาจจะเป็นเพราะได้เล่นหนังเป็นเรื่องแรกก็ว่าได้ แต่คุณนุชก็เคยผ่านงานโฆษณามาก่อนตั้งหลายชิ้น แต่ในส่วนตัวผม ผมชอบโมมากกว่า แม้ว่าดูแล้วบทเธอจะน้อยกว่านักแสดง 3 คนหลัก แต่เธอก็ดูสดใสมาก ซึ่งผมติดตามงานของเธอมาตั้งแต่เธอเล่นเรื่อง เดอะกิ๊ก แล้ว น่ารักจริงๆ (ฮิฮิ ชอบเป็นการส่วนตัวนะครับ) สรุปแล้วเรื่องนี้ก็คงไม่มีอะไรมาก แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นหนังที่ดูไม่ได้ เป็นหนังที่ดูได้เรื่อยๆ (ถ้าไม่เบื่อเสียก่อน) ใครที่มีคู่รักก็สามารถชวนกันเข้ามาดูได้ แต่ถ้าใครมาดูกับเพื่อน (ต่างเพศ) ก็อาจจะได้ฉุกคิดได้ว่า ไอ้เพื่อนเราที่เราพามันมาดูด้วยนี่ จริงๆ แล้วมันแอบรักเราแล้วไม่กล้าบอกเหมือนในหนังเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า จะได้แก้ปัญหาได้ทัน ทุกอย่างมีทางออกที่ดีอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเราจะหามันเจอหรือเปล่า...สำหรับเรื่องนี้ผมให้คะแนน 7 เต็ม 10 ก็แล้วกัน

บทวิจารณ์โดย TCK E-mail :TCK05@sanookcom