วิจารณ์ภาพยนตร์ P.S. I Love You

นับตั้งแต่ได้ยินว่าจะมีการสร้างภาพยนตร์เรื่อง P.S. I Love You : ป.ล. ผมจะรักคุณตลอดไป ที่สร้างจากนวนิยายชื่อเดียวกัน ของ ซิซิเลีย เอเฮิร์น ก็คิดมาเสมอว่าเนื้อเรื่องคงไม่ต่างกันเท่าไรกับ เดอะ เล็ตเตอร์ ที่เรารู้จักทั้ง 2 เวอร์ชั่น ทั้งที่สร้างโดยประเทศเกาหลี และ จดหมายรัก ที่เคยตราตรึงใจคนไทย หรือ เลิฟ เล็ตเตอร์ ของญี่ปุ่น ซึ่งก็จริงอย่างคิด P.S. I Love You ก็มีแก่นเรื่องในรูปแบบจดหมายจากคนไกลที่ทำให้คนใกล้สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ โดยไม่ถูกคมดาบของความรัก ความคิดถึง และความเหงา ฟาดฟันความรู้สึกจนอาจจะดูไม่เป็นผู้เป็นคนแม้อยู่ในโลกมนุษย์ เพียงแต่วิธีการนำเสนอต่างไปมากทีเดียว เพราะหากใครมีโอกาสได้อ่านหนังสือแล้วจะได้สัมผัสกับเรื่องราวสุดประทับใจที่ต้องเสียน้ำตา แต่ "ริชาร์ด ลากราเวนิซ" ผู้กำกับที่มีประสบการณ์มากมายในหนังรัก เลือกที่จะทำให้มันเป็นหนังเศร้าที่ครื้นเครง แม้ว่าการแก่เฒ่าไปพร้อมกับใครบางคน วิเศษจะตาย อย่างที่ ฮอลลี (ฮิลลารี สแวงค์) ว่าเอาไว้ แต่เมื่อ เจอร์รี (เจอร์ราด บัตเลอร์) สามีอันเป็นที่รัก ชายผู้มากด้วยอารมณ์ขัน ต้องจากไปชั่วนิรันดร์จึงยากที่จะหาความวิเศษมาใส่ชีวิต แต่เจอร์รีได้เตรียมการไว้พร้อมทุกอย่างแล้ว ไม่ได้เตรียมไว้ให้ฮอลลีอยู่ได้ แต่ให้อยู่ได้อย่างดีด้วย ระหว่างที่เจอร์รีนำทางให้ฮอลลีค้นหาตัวเองด้วยจดหมายที่มาแบบไม่ซ้ำวิธี ทั้งมาเป็นเทปอัดเสียง, เป็นจดหมายทางไปรษณีย์ หรือซุกซ่อนมาในเสื้อแจ๊คเก็ตตัวที่ดีที่สุดที่เจอร์รีมี กับภารกิจต่างๆ นานา ที่ฮอลลี ผู้ไม่เคยจำได้ว่าสามีไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ได้ทำตามอย่างสนุกสนาน โดยไม่อินังขังขอบกับคำเตือนของแม่ที่ว่า การยอมรับความจริง น่าจะดีที่สุดหรือเปล่า? ทั้งนี้ ก็เพื่อการมีชีวิตอยู่ของเธอเอง และทั้งหมดทั้งมวลที่เจอร์รีลากใครต่อใครเข้ามาเกี่ยวข้อง มันก็ได้แสดงออกผ่านอะไรๆ หลายอย่าง ทั้งความรักระหว่างแม่ที่ลูกคิดว่าไม่เคยเข้าใจ, ความผูกพันของเพื่อนๆที่ผู้โชคดีเท่านั้นจะได้เพื่อนแบบนี้ (ขาดๆ เกินๆ ไปบ้างก็ช่างเถอะ) ผู้ช่วยคนใหม่ของฮอลลี่ ชายผู้ซึ่งเกือบจะมีเจอร์รีเป็นแบบฉบับ และการนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่เจอร์รียังมีลมหายใจ เหล่านี้ทำให้ภาพยนตร์ที่มีเส้นกลางแสนเศร้า กลายเป็นภาพยนตร์อิ่มรัก และตลบอบอวลไปด้วยความรู้สึกดีๆ ความสนุกสนาน จนแทบไม่น่าเชื่อว่านี่กำลังดูหนังรักที่ตัวละครหลักได้จากไปแล้วตั้งแต่ต้นเรื่อง แม้ว่าในบางครั้ง สแวงค์กับบัตเลอร์จะทำให้เรารู้สึกว่ากำลังดูนักมวยหญิงกับนักรบรักกัน แต่บทจะโรแมนติค 2 คนนี้ก็ทำได้ดีใช่ย่อย เพียงแต่ขอเตือนผู้ที่อ่านหนังสือมาแล้วสักหน่อยว่า ลากราเวนิซ และสตีเฟน โรเจอร์ส ผู้ร่วมเขียนบท ได้ดัดแปลง ตัดออก และเพิ่มบางสิ่งบางอย่างเข้าไปบ้าง หากประทับใจเรื่องที่อ่านอยู่แล้วอาจไม่ชอบนัก แต่ถ้าปลอดจากกรอบใดๆ ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็กระแทกกระทั้นทั้งคนมีรักและไร้รักได้พอๆ กัน เพราะก็คงอย่างที่แม่ที่ถูกสามีทิ้งของฮอลลีบอก ไม่ว่าจะอยู่คนเดียวหรือไม่ ชีวิตก็ต้องก้าวต่อไป ที่มาจากหนังสือพิมพ์