ถ้าผมเริ่มต้นด้วยคำถามว่า "หนังทั้งสองเรื่องนี้มีใครเป็นกลุ่มคนดูเป้าหมาย? ในจำนวนนั้นมีผมรวมอยู่ด้วยหรือไม่?" และ "เราทุกข์ทรมานและเคร่งเครียดจนถึงขั้นต้องการหนังตลกมาบำบัดกันถึงขนาดนี้เลยหรือ?" ผมคิดว่าคงใช้เวลาและเนื้อที่มากพอสมควรสำหรับหาคำตอบ (ซึ่งบางคำถามผมเองไม่แน่ใจว่าจะมีคำตอบที่ชัดเจน) ดังนั้น ผมจึงอยากเริ่มต้นด้วยความรู้สึกนึกคิดที่ยอมรับสภาพว่าหนึ่ง ผมอยู่ในประเทศที่คนคงชอบดูหนังตลกกันอย่างมาก สอง เป็นเรื่องปกติที่ผมเดินเข้าโรงแล้วพบว่าคนสร้างหนังนั้นไม่ได้คิดถึงกลุ่มคนดูที่ผมเป็นสมาชิกอยู่แม้แต่น้อย สาม เวลาประมาณ 100 นาทีมันก็ไม่ได้ยาวนานจนเกินไปนัก

ก่อนอื่นผมต้องบอกว่าไม่ได้รังเกียจหนังตลก ไม่ได้ปฏิเสธอารมณ์ขัน เพียงแต่คิดว่ามันไม่น่าจะมีมากมายขนาดนี้ (ทั้งระดับปริมาณในเรื่องและจำนวนเรื่อง) นอกจากนั้น ยังอยากเห็นตลกแบบอื่นบ้าง (เช่น ตลกเสียดสี หรือแซ็ตไทร์) และด้วยการดูอย่างยอมรับสภาพตามที่ได้บอกไป ผมคงทำได้แค่พยายามมองการการเล่นตลกที่ผมคิดว่าเป็นตลกที่เข้าท่าและตลกจริงๆ ในหนังสองเรื่องนี้ เรื่องแรกคือ "ก่อนบ่ายเดอะมูฟวี่" ผมคิดว่ามีความพยายามที่จะสร้างอารมณ์ขันจากการสร้างสถานการณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความเข้าใจผิดตัวอย่างเช่น เมื่อเห็นสาวสวยอ่านจดหมายอีกฉบับแล้วคิดเข้าข้างตัวเอง ผมคิดว่าเป็นความพยายามที่น่าชมเชย ส่วนที่เหลือนอกจากนั้นดูเหมือนว่ามีแต่ตลกเจ็บตัวและตลกที่วนเวียนอยู่รอบๆ กิจกรรมทางเพศ แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดของหนังคือการสอดแทรกเรื่องของพวกผู้ร้ายเข้ามาในช่วงแรกกับช่วงท้าย ซึ่งเป็นส่วนเกินและทำลายอารมณ์ขัน ผมว่าถ้าอยากจะทำหนังตลก ไม่จำเป็นต้องมีฉากระเบิดกับฉากไล่ยิงกันหรอก เสียเวลา (โดยเฉพาะเวลาในการถ่ายทำ) เรื่องที่สองก็คือ "เหยิน เป๋ เหล่ เซมากูเตะ" (ความจริงแล้วผมดูหนัง 2 เรื่องนี้ 2 รอบติดต่อกัน โดยดูเรื่อง "เหยิน เป๋ เหล่" ก่อนแล้วจึงดู "ก่อนบ่ายเดอะมูฟวี่) เมื่อมองในแง่หนังตลก ผมรู้สึกว่าได้รับความสนุกสนานจากการดูเรื่องนี้มากกว่าฉากหรือการเล่นตลกที่ผมรู้สึกว่าตลกจริงๆ คือช่วงที่เข้าไปในโรงพยาบาลร้างแล้วเจอผีโดยฉากเด็ดได้แก่ฉากคุยกับผี แล้วผีถามเรื่องการดัดฟัน ดัดฟันที่ไหน? ใครทำให้? ถ้าดัดกันขนาดนี้แล้วทำไมไม่ใส่มุ้งลวดเสียเลยล่ะ อะไรประมาณนั้น (ดูเหมือนว่าเป็นฉากที่ตัดมาโฆษณาด้วย) อีกฉากก็คือผีคุยโทรศัพท์ ไม่ได้ตลกที่ประเด็นในการคุย แต่เป็นเรื่องของผีใช้โทรศัพท์ ผมว่าเป็นแนวคิดที่เข้าท่าที่สุดอย่างหนึ่งเมื่อกล่าวถึงโทรศัพท์ ทำให้นึกไปถึง เรื่อง "ก่อนบ่ายเดอะมูฟวี่" ฉากที่เมียค้นเจอเบอร์โทรศัพท์แล้วผัวบอกว่าเป็นเบอร์ของม้า แล้วไม่นานก็มีผู้หญิงโทร.มา เมียเลยพูดว่าม้าโทร.มา ฉากนี้ก็ตลกดีกลับมาที่ "เหยิน เป๋ เหล่ เซมากูเตะ" อีกฉากที่ตลกก็คือ ฉากเหล่ (โก๊ะตี๋) กลั้นหายใจเพื่อไม่ให้ผีมองเห็นแล้วโดนผีเอาไม้ฟาดหัว ฉากนี้ทำให้ผมหัวเราะได้โดยส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะบุคลิกลักษณะเฉพาะตัวของผู้แสดงด้วย อย่างไรก็ตาม ถ้าหากเล่นตลกด้วยการใช้ผีแล้วมันได้ผลแสดงว่าการเล่นตลกที่เล่นกันก่อนหน้านั้นมันไม่ค่อยจะได้ผล? ส่วนการเล่นตลกที่ไม่เข้าท่าก็มีอยู่มากมาย บางฉากไม่ตลกเลย บางฉากก็พยายามมากเกินไป อย่างเช่น ฉากสองสาวยืนร้องไห้หน้าห้องผ่าตัดนั้นดูยืดยาวและเกินพอดี เกินจนแสดงให้เห็นว่าพยายามที่จะตลกแล้วไม่ตลก โดยรวมแล้วผมประเมินหนังทั้งสองเรื่องนี้อยู่ในระดับเดียวกัน โดย "เหยิน เป๋ เหล่ เซมากูเตะ" ตลกว่าเล็กน้อย ที่มาจากหนังสือพิมพ์

อัลบั้มภาพ วิจารณ์หนัง ก่อนบ่ายเดอะมูฟวี่ ภาพที่ 3 / 3

วิจารณ์หนัง ก่อนบ่ายเดอะมูฟวี่

อัลบั้มภาพที่เกี่ยวข้อง

รีวิว หลานม่า หนังคืนฟอร์มของ GDH เรียบง่ายแต่ทรงพลัง ที่จะทำให้คุณสะอื้นไม่หยุด

รีวิว Napoleon จักรพรรดินโปเลียน ชีวิตของกษัตริย์ นักรัก ทรราช ผ่านภาพสมรภูมิรบสมจริง

รีวิว The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes ตื่นเต้น น่าติดตาม ไม่จำเจ

รีวิว เพื่อน(ไม่)สนิท Not Friends ครบทุกอารมณ์ สมมงหนังชิงออสการ์