เรื่องเล่าของทุกหนังดังจากปาก โจดี้ ฟอสเตอร์

โจดี้ ฟอสเตอร์ ถือเป็นนักแสดงสาวที่เข้าวงการมาตั้งแต่ยังเด็ก ผ่านบทบาทที่เป็นที่น่าจดจำมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นสาวน้อยใน Taxi Driver ประกบกับ โรเบิร์ต เดอ นีโร หรือเอฟบีไอสาวใน The Silence of the Lambs ประกบกับ แอนโธนี่ ฮอปกินส์ ขณะที่ผลงานการกำกับก็ผ่านมาแล้วถึงสามเรื่อง ล่าสุดกับ The Beaver ที่กำกับและร่วมแสดงกับ เมล กิ๊บสัน และเนื่องในโอกาสนี้เราจะมาฟังเธอรำลึกความหลังถึงบทบาทต่าง ๆ ในบางเรื่องของเธอกัน Taxi Driver (1976)

"ตอนที่ฉันเข้าโรงเรียน และต้องสวมชุดแบบ ปีเตอร์ แพน ฉันอายมาก และนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้เป็น เช่นเดียวกับตัวละครที่ฉันสวมบทในเรื่องนี้ แต่ โรเบิร์ต เดอ นีโร ช่วยฉันเอาไว้มาก เขาใช้เวลานั่งอยู่กับฉันเป็นชั่วโมง ๆ และช่วยให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายกับไดอะล็อกที่ฉันต้องพูดในหนัง ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าอาชีพนักแสดงเป็นอาชีพที่โง่เขลามาก จนกระทั่งมาเล่นเรื่องนี้ที่ทำให้ฉันรู้ว่า ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ทุ่มเทกับอาชีพนี้จริงจังมากพอ" The Accused (1988)

"พวกเขาไม่ได้อยากได้ฉันมาแสดงเรื่องนี้ตั้งแต่แรก เพราะฉันไม่ได้เป็นที่นิยมอะไรมากมายในอาชีพนี้ แต่ผู้กำกับ โจนาธาน แคปแลน ยืนกรานว่าต้องให้ฉันมาเล่นบทนี้เท่านั้น ฉันไม่ได้เป็นหญิงแกร่งเหมือนในเรื่อง ผู้คนคิดไปเองว่าฉันแกร่ง แต่ ซาราห์ โทเบียส เธอแกร่ง ฉันเลยคิดมาตลอดว่าไม่ได้สวมบทนี้ออกมาเต็มที่อย่างที่ผู้ชมคาดหวังกัน ฉันไม่ใช่นักแสดงที่ทำทุกอย่างที่ผู้กำกับต้องการ" (ฟอสเตอร์คว้าออสการ์ตัวแรกจากบทนี้) The Silence of the Lambs (1991)

"หลายคนชอบถามฉันว่า 'คุณเล่นซีนอารมณ์ไปพร้อม ๆ กับเคลื่อนไหวได้อย่างไร?' แต่ฉันอยากจะบอกพวกเขาว่าบางอย่างที่คนอื่นทำได้ ฉันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน สมองของฉันไม่ได้หยุดทำงานเวลาที่ต้องแสดงหนัง ฉันอาจจะมีวิธีเข้าถึงตัวละครที่แตกต่างไปจากคนอื่น และตัวละครนี้ฉันต้องแสดงให้เห็นถึงสติปัญญาและอารมณ์ไปพร้อม ๆ กัน" (บท แคลริซ สตาร์ลิ่ง ส่งให้ฟอสเตอร์คว้าออสการ์มาเป็นตัวที่สอง) Little Man Tate (1991)

"การแคสต์ตัวนักแสดงของเรื่องนี้คือสิ่งที่สำคัญมาก ฉันเห็นเด็กเป็นร้อยคนมาคัดเลือกตัวเพื่อมารับบทในเรื่องนี้ และเราได้ตัวเด็กชายที่ไม่เคยผ่านโรงเรียนการแสดงมาก่อนเลย (อดัม แฮนน์-บริด) เด็กคนนี้เป็นเหมือนเงาสะท้อนของตัวฉันเองมาก และเช่นเดียวกับบทสตาร์ลิ่ง ฉันต้องเลือกระหว่างสติปัญญาและอารมณ์ หรือบางทีต้องการทั้งสองอย่าง แล้วนำมารวมกัน" Panic Room (2002)

"ฉันรัก คริสเทน สจ๊วร์ต แต่ฉันไม่คิดว่าตอนนั้นเธอจะเลือกอาชีพนักแสดงหรอกนะ ฉันถามแม่ของเธอว่า 'เธอไม่ได้อยากเป็นนักแสดงใช่ไหม?' และแม่ของเธอก็ตอบว่าใช่ คริสเทนเหมือนฉันตรงที่ไม่ค่อยอยากมีชีวิตที่ต้องเป็นคนมีชื่อเสียง แต่เธอเป็นเด็กที่มีความสามารถมาก เธอแสดงอารมณ์ได้ดี ร้องไห้ได้ทุก ๆ 5 นาที เธอมีวิธีของตัวเองที่น่าทึ่ง และฉายแววเด่นเมื่ออยู่หน้ากล้อง นั่นคงบอกได้ถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง"