แรงเงา เรื่องย่อ ตอนที่ 15 (19 พ.ย.55)

แรงเงา เรื่องย่อ

แรงเงา เรื่องย่อ ตอนที่ 15 (19 พ.ย.55)

 

มุนินทร์ก้าวเข้ามาในห้อง ท่าทางทรนงกลายเป็นอ่อนแรงเดินต่อไปไม่ได้เข่าอ่อนทรุดลงกลางห้องกว้าง แล้วเอาหลังมือเช็ดริมฝีปากตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนลิปสติกจาง น้ำตาเอ่อแล้วกล้ำกลืนตัวสั่นระริก มุนินทร์เกาะสตูลโต๊ะเครื่องแป้งดึงตัวเองขึ้นนั่ง มองดูเงาสะท้อน เงาที่มองตอบมาดูคล้ายเยาะหยัน

"ตา ฉันทำร้ายคนที่รักฉันสุดหัวใจ รักฉันที่เป็นเพียงแค่เงา เงาของเธอ"

ที่บังกะโล อมรและพงศกรนอนดูฟ้าที่ระเบียงห้อง อมรใส่เสื้อคลุมเปิดแผงอก พงศกรเปลือยท่อนบน ใส่บ็อกเซอร์ทั้งคู่
"เงียบมาก แสดงว่านายศักดิ์ชายไม่อยู่จริงๆ"
"ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องกลัว พี่เขาไว้ใจได้" พงศกรโอบอมรไว้ อมรซบไหล่พงศกรอย่างสวีท "พี่น่ะกลัวเกินไป ปล่อยวางบ้างเถอะครับ"
"ขออะไรอย่างนะพงศ์"
"ครับผม"
"อย่าไปเป็นนายแบบให้เจ้านั่น"
"รู้แล้ว" พงศกรหัวเราะ อมรลุกมองหน้าพงศกร
"รู้อะไร"
"พี่หึงผมน่ะซี"
"ใช่ หึงซี มันหล่อล่ำขนาดนั้น"
อมรชกเข้าที่ไหล่พงศกร พงศกรชกตอบบ้างแต่ที่กลางอกอมร อมรจะชกกลับ พงศกรลุกพรวด อมรลุกไล่ตาม ทั้งสองวิ่งไล่ปล้ำกัน หัวเราะสนุกสนาน พงศกรวิ่งเข้าไปในห้อง
สองหนุ่มไล่ปล้ำกันเข้ามาในห้องนอน อมรพุ่งร่างเข้าชนพงศกรแล้วทั้งคู่ล้มลงบนเตียง พงศกรปล้ำถอดเสื้อคลุมอมรเป็นที่สนุกสนานโดยไม่รู้ว่าภายในห้องมีกล้องซ่อนอยู่
ศักดิ์ชายอยู่อีกห้องมองภาพในจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กอย่างสนุกระทึกไปด้วย ยิ้มร่า เสียงหัวเราะและเสียงครางดังมาจากจอ ศักดิ์ชายยิ้มโรคจิต บันทึกภาพไว้ทั้งหมด

วันต่อมานภางค์มองดูเจนภพอย่างกินเลือดกินเนื้อ เจนภพยืนคอตกอยู่ข้างเตียงคนไข้นพนภานอนหน้าซีดเผือด มีสายน้ำเกลือ หน้ากากออกซิเจนช่วยหายใจนอนหลับตาแน่นิ่ง เนตรนภิศยืนห่างมาหน้าสลดมีแววห่วงใยนพนภา
"แกจะฆ่าลูกฉันหรือ ไอ้ลูกเขยทรพี"
เจนภพสะดุ้ง วีกิจเดินเข้ามาหยุดที่หน้าประตู

"โธ่ ไปเชื่ออะไรที่ผู้หญิงคนนั้นพูด เขาไปเองฮะไปได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้อีคนไหนมันปากโป้ง"

เจนภพมองเนตรนภิศ เนตรนภิศทำหน้าซื่อตาใส

"จะอีไหน ก็อีแต้วน่ะซีคะ"
"แล้วมันพูดเรื่องวางแผนฆ่าทำไม"
"ผมไม่ทราบ เขาพูดอย่างงั้นเพื่ออะไรก็ไม่รู้"
"โถจะเพื่ออะไร ก็เพื่อให้พี่นภาช็อคสลบเข้าโรงพยาบาลน่ะซีคะ ถ้าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ อีกหน่อยก็สมใจพี่ภพกับนังนั่น ไม่ต้องลงมือเองหรอกค่ะ"
"นี่คุณนภิศ นี่มันเรื่องภายในครอบครัวผม ไม่เกี่ยวกับคุณ"
"ไม่เกี่ยวได้ยังไง พี่นภาเป็นพี่สาวคนเดียวของฉัน ฉันรักพี่สาวฉัน ฉันรู้ว่าธาตุแท้ของคุณเป็นยังไง"
"ทำไม ธาตุแท้ของผมเป็นยังไง"
"ก็พวกลูกหลานพระยาเทครัวไง"
เจนภพอึ้ง นพนภาขยับตัวคราง เจนภพจะเข้าไป แต่นภางค์ เนตรนภิศถลาเข้าไปก่อน
"อุ๊ย ลูกแม่ ยังไงลูกเป็นไง"
"อุ๊ย พี่นภาขา รู้สึกตัวแล้วหรือคะ"
"แม่ขา หนูไม่อยากอยู่แล้วค่ะ ผัวหนูกับอีมุตตามันจะฆ่าหนู"
"โธ่ คุณนี่ ผมไม่รู้เรื่องอะไรที่เขาพูดมาซักคำเลยนะ เขาพูดเองเออเองทั้งนั้น"
เจนภพปาดเนตรนภิศหัวทิ่มไป เข้าไปกุมมือนพนภา นพนภาสะบัดดึงหน้ากากออกด่าผัวให้ถนัด
"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป๊"
"ออกไปซี จะอยู่ยั่วให้ลูกฉันตายหรือ"

เจนภพยอมถอยหน้าเจื่อน นภางค์ตาเขียว เนตรนภิศลอบยิ้ม นพนภารำพัน

"ทำไมนะ ฉันทำเวรทำกรรมอะไรถึงต้องมาเจอคนอย่างคุณกะอีมุตตา แต่ก่อนมันแค่แย่งผัว แต่ตอนนี้มันถึงขั้นจะฆ่าจะแกงกันแล้ว"

วีกิจทนต่อไปไม่ได้หมุนตัวกลับไป

วีกิจกลับมาบ้านเปิดโน้ตบุ๊ค ภาพสกรีนเซฟเวอร์เป็นรูปตนเองกับมุนินทร์ วีกิจอึ้งพับโน้ตบุ๊คลงเหมือนไม่อยากเห็น หันไปอีกทางก็เห็นนาฬิกาทรายวางเด่น วีกิจนิ่งอั้น วีกิจเปิดตู้เสื้อผ้าเห็นไทที่มุนินทร์ซื้อให้ทั้งสองเส้น วีกิจกระชากไทออกปาลงกับพื้น

สองสามวันต่อมา นพนภายังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ด้านหนึ่งของห้องเป็นไซด์บอร์ดวางแจกัน กระเช้าดอกไม้เยี่ยมนานาชนิดยิ่งกว่าร้านฟลอริสต์ นางพยาบาลกำลังจดชาร์ต สร้อยคำและวีกิจดูอาการ หมอเช็คเข็มฉีดยาใหญ่ แล้วฉีดเข้ากล้ามนพนภา นพนภาร้องโอดโอยน้ำตาคลอ วีกิจดูอย่างเวทนา
อีกด้านหนึ่งที่คอนโดมุนินทร์ มุนินทร์สวมชุดดำแบบเรียบกริบนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูเงาสะท้อนของตัวเองแล้วเอื้อมมือไปยังกล่องแบน มือปัดโดนดอกไม้คริสตัลเกือบล้มลง มุนินทร์จับมันไว้แล้วหยิบกล่องแบนมาเปิดออก สร้อยมุกในกล่องดูพราวพร่าง

ที่โรงพยาบาลหมอเช็คเข็มฉีดยาใหญ่ แล้วฉีดเข้ากล้ามนพนภา นพนภาร้องโอดโอยน้ำตาคลอ ด้านนอก สร้อยคำจัดโน่นจัดนี่อยู่ วีกิจกลับไปแล้ว เนตรนภิศกับรัชนกเข้ามา รัชนกถือแจกันดอกไม้
"มาแล้วหรือ ดี พี่จะได้ลงไปเซเว่นหน่อย" สร้อยคำบอก
"พี่สร้อยขา นี่หนูรัชนก หนูนก พี่สร้อยคำคุณแม่นายกิจจ้ะ"
"สวัสดีค่ะ" รัชนกย่อตัวไหว้อย่างอ่อนน้อม
"สวัสดีจ้ะ นี่เองหนูนก น่ารักจริง เอ้า พี่ไปข้างล่างล่ะ"
สร้อยคำออกไป หมอกับพยาบาลออกมา
"ผมเพิ่งให้ยาระงับประสาทกับยานอนหลับไป ดูให้พักมากๆ หน่อยนะครับ อย่าพูดเรื่องไม่สบายใจตอนนี้"
"ค่ะ ทราบแล้วค่ะ"
นพนภายิ้มอิดโรย เนตรนภิศเข้าไปบีบนวด รัชนกวางแจกันลง
"ดีจังที่หนูมา ขอบใจนะ นี่ภพไปทำงานทุกวันใช่ไหม"
"ไปค่ะ แต่ไปกินข้าวกลางวัน 2 ชั่วโมงประจำ ตอนเย็นก็กลับก่อนค่ะ"
"กลับก่อนเวลา แต่มาเยี่ยมฉันตอนหลับแล้วทุกที แสดงว่ามันโทรมานัดใช่ไหม"
"ค่ะ พี่ตาโทรมาบ่อยมากเลยค่ะ พูดจากันมีแต่เรื่อง เอ้อ บนเตียง" รัชนกหน้าแดง
"ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากฟังเรื่องลามกจกปี้ ยังไงก็ฝากดูผัวฉันด้วย"
"ไง รับฝากมั้ยหนูนก"

"นกจะคอยดูแลให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ"

นพนภาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด อ่อนล้า รัชนกสบตาเนตรนภิศมีแวววูบวาบนิดหนึ่ง นพนภาลืมตาขึ้น ทั้งคู่ก็หันไปหวานกับนพนภาได้เท่าเทียมกัน
มุนินทร์ก้าวมาตามทางเดิน ใส่แว่นดำ ชุดดำทำให้ดูขาวกว่าปรกติ สวมสร้อยไข่มุก ในมือมีพวงหรีดดอกไม้สีขาวสลับดำตรงมายังห้องผู้ป่วย

นพนภานอนหลับแต่กระสับกระส่าย เนตรนภิศลดหนังสือลงมองอย่างสะใจแล้วปิดหนังสือมีท่าทางเบื่อหน่ายเดินออกไป
ประตูลิฟท์เปิดออก มุนินทร์ก้าวออกมา เนตรนภิศเดินอยู่มุมหนึ่งมองมาสะดุ้งเฮือกรีบแอบหลังเสา มุนินทร์เดินผ่านไป
มุนินทร์เดินเข้ามาในห้องนพนภาช้าๆ เห็นนพนภานอนอยู่บนเตียง สายน้ำเกลือ หน้ากากออกซิเจนระโยงระยาง หน้าซีด ปากแตกระแหง มุนินทร์หยุดยืนที่ปลายเท้า มือถือพวงหรีดมองดูนพนภาอย่างชิงชัง นพนภากระสับกระส่ายด้วยฤทธิ์ยาแล้วด้วยอะไรบางอย่างนพนภาลืมตาขึ้นอย่างลำบาก ภาพทุกอย่างพร่าเลือนบิดเบี้ยว มุนินทร์ยืนอยู่ยิ้มหยัน นพนภาผงะดิ้นรน

"นังมุตตา"
นพนภาดิ้นรน พยายามจะร้อง แต่ฤทธิ์ยาทำให้ร้องไม่ออก สายออกซิเจนหลุด ร่างมุนินทร์เคลื่อนมาใกล้
"แก อีมุตตา แก แกตายไปแล้วหรือ" นพนภาพยายามกระถดถอยหนี แต่ป้อแป้ไม่มีแรง พยายามร้องกรีดก็ไม่มีเสียง "ออกไปนะ ออกไป ฉันกลัวแล้ว แกจะมาเอาภพไปหรือ อย่านะ อย่าเอาไป ไป๊ ไปผุดไปเกิดที่ไหนก็ไป"
นพนภาน้ำตาไหลพราก หน้าบิดเบี้ยว ยกมือโบกห้ามแล้วดึงสายน้ำเกลือหลุด เข็มน้ำเกลือทำให้เส้นเลือดฉีก เลือดทะลักออกมาชุ่มมือและนองลงบนชุดและผ้าปู สภาพดูน่าสมเพชยิ่ง มุนินทร์ตกใจพยายามจับมือนพนภา ห้ามไม่ให้นพนภาดิ้น จนมือมุนินทร์เปื้อนเลือดเสียเอง
"คุณนภา หยุดก่อน"

นพนภายิ่งกรี๊ด ปัดป่ายมือทั้งที่ยังหลับ