“บองสรันโอน” เปิดประตูสู่ “ผี” (อีกแล้ว)

 

 

ในขณะที่แวดวงภาพยนตร์ระดับโลกมีการประกาศผลรางวัลออสการ์ ซึ่งถือเป็น “งานใหญ่ประจำปี” ที่ทำให้คอหนังมีโอกาสชมภาพยนตร์ระดับชิงรางวัลชนิดทยอยเก็บแต้มตั๋วกันแทบไม่ทัน

 

แต่ในท่ามกลางแรงกระเพื่อมของ “หนังชิงออสการ์” นั้น เมื่อปลายสัปดาห์ที่ผ่านมากลับมีหนังผีไทยลูกเสี้ยวเขมร ที่ตั้งใจเชื่อมโยงไปถึงการเปิดประตูสู่อาเซียน ในเรื่อง “บองสรันโอน” ซึ่งแปลว่า “พี่รักน้อง” หรือในชื่อหนังภาษาไทยว่า “คน รัก ผี” เข้าฉายอยู่ในโปรแกรมหนังบ้านเราด้วยอีกหนึ่งเรื่อง

 

ด้วยหน้าหนัง ชื่อนักแสดงนำชาย (เร แม๊คโดแนลด์) รวมไปถึงการร่วมงานกับ ”ซาราย ลักขณา” นักแสดงสาวมีชื่อชาวกัมพูชา และตัวอย่างภาพยนตร์ที่ปล่อยออกมาก่อนหนังเข้าฉาย สร้างความน่าสนใจให้กับภาพยนตร์สยองขวัญเรื่องนี้ได้ไม่น้อย

 

ความน่าสนใจจากตัวอย่างภาพยนตร์ มักมาพร้อมกับความคาดหวังว่าหนังเรื่องนี้น่าจะถูกใจ มีแง่มุมแปลกใหม่ในการเล่าเรื่อง ยิ่งเป็นภาพยนตร์แนวสยองขวัญแบบที่ช่วงหลังๆ ผู้กำกับบ้านเรานิยมทำซ้ำกันออกมาอย่างต่อเนื่อง จนหลายคนคิดว่า “หนังผี” น่าจะกลายเป็นหนังประจำชาติไทยไปแล้ว

   

 

 

 

 

สำหรับ “บองสรันโอน” ก็ไม่ต่างจากหนังสยองขวัญเรื่องอื่นๆ ที่ชวนสะดุ้ง ขวัญผวา แทบทั้งเรื่อง จนบางครั้งรู้สึกว่าเยอะเกินไป และทำให้หนังขาดเสน่ห์ เหมือนคนดูเดาทางถูกว่า ชวนผวาเฉยๆ แต่ไม่มีอะไรในกอไผ่ ซึ่งทำให้พบว่าหนังผีบ้านเรายังคงยึดติดกับการหลอกหลอนคนดูแบบเดิมๆ และคิดว่ามันได้ผล

 

 

นอกจากเรื่องมุกหลอนแบบซ้ำรอยแล้ว การใช้มุมกล้องแบบดึงภาพไปสู่ความมืดดำบ่อยครั้ง รวมถึงการดึงสายตาคนดูเข้าไปแนบชิดอยู่ด้านหลังของตัวแสดงนำฝ่ายชายแบบซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันกลับสร้างความรู้สึกอึดอัด และก็ดูพร่ำเพรื่อจนเกินจำเป็น แบบที่นั่งดูไปก็ต้องนึกในใจว่า “อีกแล้ว” หรือ

 

จากเหตุความน่ากลัวแบบรู้ไต๋ของหนังเรื่องนี้ บวกกับฉากหนังที่วนเวียนอยู่แต่กับห้องพักและออฟฟิศเป็นส่วนใหญ่ (ซึ่งเข้าใจว่าจะสะท้อนถึงไลฟ์สไตล์ของนักแสดงนำฝ่ายชาย) ทำให้ อยากจะสรุปว่า “บองสรันโอน” เป็นหนังสยองขวัญที่ค่อนข้างน่าเบื่อ และไม่ชวนให้คนดูนำความผวาติดตัวออกมาจากโรงหนังเหมือนภาพยนตร์แนวเดียวกันบางเรื่องที่เคยชม และความหลอนยังคงฝังแน่นอยู่ในความคิด ชนิดที่นึกถึงทีไรก็ยังจำได้

 

 

 

แต่ทุกอย่างย่อมมีสองด้านเสมอ...ใช่ว่า “บองสรันโอน” จะแย่ขนาดขาดดาวประดับ เพราะยังคงมีสองสิ่งที่ชอบหลังจากชมภาพยนตร์เรื่องนี้ก็คือการแสดงของนักแสดงนำฝ่ายชาย เร แม๊คโดแนลด์ ที่โดยส่วนตัวติดตามการแสดงของชายหนุ่มคนนี้มาแล้วหลายครั้ง และพบว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เขาสามารถถ่ายทอดอารมณ์ ความรู้สึกได้ดีทั้งสีหน้า การพูด การเดิน ทั้งๆ ที่ต้องแสดงเป็นฝาแฝดต่างบุคลิก และไม่บ่อยครั้งนักที่เราจะได้เห็นเรอยู่ในความนิ่ง สุขุม และมีปมฝังแน่นในจิตใจ ซึ่งเขาทำได้ดี

 

 

นอกจากนี้ยังชื่นชอบ “สาร” ที่หนังต้องการจะ “สื่อ” กับคนดูเกี่ยวกับเรื่อง “อดีต” คนทุกคนมี “อดีต” เป็นของตัวเอง สำหรับบางคนเลือกที่ “ปล่อยวาง” ค่อยๆ “ลืม” และก้าวเท้าเดินห่างออกมาจากมัน แต่สำหรับบางคนกลับเลือกที่จะ “หยุด” และยืนเคียงข้างอยู่กับ “อดีต” ของตัวเอง แม้มีหนทางให้เปิดประตูก้าวเท้าออกมาก็ไม่ยอม จงใจกักขังตัวเองไว้กับร่องรอยเดิมๆ โดยหวังว่า “อดีต” ดีๆ จะหวนกลับมา “อดีต” ที่หอมหวานจะเดินทางย้อนกลับ...ซึ่งมันไม่จริง

 

ตัวอย่างภาพยนตร์ บองสรันโอน

 

by Tomorrow is Yesterday