วิจารณ์หนัง HOME มนุษย์ต่างดาวผู้อยากจะมีบ้านเป็นของตัวเอง

ในสัปดาห์เดียวกันมีหนังที่มีแนวใกล้เคียงกันอย่าง PADDINGTON และ HOME โดยทั้งสองเรื่องล้วนเป็นหนังสำหรับครอบครัวที่คนทุกวัยจะสามารถเข้าโรงหนังไปชมได้ 

HOME บอกเล่าเรื่องราวของมนุษย์ต่างดาวอย่าง โอ้ ที่รอนแรมอยู่บนยานอวกาศ แต่เพราะความที่เขาไม่สามารถเข้ากลุ่มกับมนุษย์ต่างดาวตนอื่นๆได้ดีเท่าไหร่ และด้วยความผิดพลาดให้มันได้มาพบพบเด็กหญิงอย่าง ทิป ที่พยายามเดินทางตามหาแม่ของตัวเองหลังจากที่กลุ่มเอเลี่ยนอย่างบูฟเข้ามายึดครองพื้นที่บนโลกมนุษย์ และหลายเหล่ามนุษย์ไปอยู่ในเขตพื้นที่หนึ่ง

ที่จริงแล้วการดัดแปลง HOME มาจากวรรณกรรมชื่อ The True Meaning of Smekday โดยอดัม เรกซ์ ซึ่งมีการตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 2007 เอามาเล่าใหม่ ซึ่งแก่นของแอนิเมชั่นเรื่องนี้มีจุดศูนย์กลางของเรื่องอยู่ตรงที่ตัวละครหลักทั้งสองทั้งทิป(ให้เสียงพากย์โดยริฮาน่า) และโอ้ (ให้เสียงพากย์โดยจิม พาร์สัน) ต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นตัวละครที่ไม่สามารถทำตัวกลมกลืนกับโลกของตัวเองได้ หรือพูดง่ายๆว่าพวกเขาล้วนแปลกแยกแตกต่างจากสภาพสังคมของตัวเอง 

การที่ตัวละครทั้งสองได้มาพบกันก็เปรียบเสมือนการเดินทางค้นหาความหมายที่แท้จริงของการจะกลายเป็นที่ยอมรับของคนทั่วไป โดยระหว่างทางนั้นทั้งสองก็ต้องผจญภัยในโลกกว้างและได้พบกับสิ่งต่างๆมากมาย ได้เรียนรู้ความหมายของคำว่ามิตรภาพ

ในตอนแรกของหนังตัวละครของโอ้และทิปต่างก็ระแวดระวังตัว ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ไว้วางใจกันและกันเพราะทั้งคู่นั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนแปลกหน้า แต่ด้วยสถานการณ์ที่บีบบังคับให้ทั้งสองต้องจับมือร่วมกันเพราะทิปคิดว่าโอ้น่าจะสามารถช่วยเธอให้ค้นหารถที่หายไป รวมไปถึงตามหาตัวแม่ของเธอให้พบด้วย ในขณะเดียวกันตัวโอ้ก็ได้เรียนรู้ความเป็นมนุษย์จากทิปเช่นเดียวกัน 

อย่างไรก็ตามถึงหนังจะพยายามนำเสนอเรื่องราวของมิตรภาพ แต่สิ่งที่ HOME ค่อนข้างขาดแคลนก็คือความสนุกสำหรับบรรดาผู้ชมวัยผู้ใหญ่ มุกตลกในเรื่องค่อนข้างเด็กและส่วนมากก็เป็นมุกตลกที่มักจะมาจากความผิดพลาดของตัวละครที่ค่อนข้าง “งี่เง่า” มากกว่าจะเป็นความเผอเรอแบบไม่ตั้งใจ จนหลายครั้งก็จวนเจียนน่ารำคาญจนน่าหงุดหงิด มิหนำซ้ำการเล่าเรื่องแบบไปเรื่อยๆ ซึ่งผู้ชมก็รู้ดีอยู่แล้วว่าตอนจบจะเป็นเช่นไร แต่ระหว่างทางของหนังก็เรียกได้ว่าไม่ได้มีอะไรน่าตื่นตาตื่นใจสักเท่าไหร่ (เว้นเสียแต่ฉากไฮไลท์ที่ฝรั่งเศสกับหอไอเฟลที่คว่ำได้) 

ยิ่งไปกว่านั้นการออกแบบเอเลี่ยนเผ่าพันธุ์บูฟก็เรียกได้ว่า “ห่างไกล” คำว่าน่ารัก จนเรามองกี่ครั้งกี่หนเวลามันยิงฟันก็พาลให้เรานึกไปถึงตัวปรสิตที่มักจะเกาะอยู่ในตัวปลา (น่าขนลุกซะไม่มี) แถมการที่หนังพยายามจะยัดเยียด “เพลงประกอบ” เข้ามาจนแทบจะทุกฉากจนเราอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นหนังโปรโมตซิงเกิ้ลใหม่ริฮานน่าด้วยหรือเปล่า? 

 

มอบให้ 2 คะแนนจาก 5 คะแนน

@พริตตี้ปลาสลิด