แอบเล่าละครเลือดมังกร - กระทิง ตอนจบ

แอบเล่าละครเลือดมังกร - กระทิง ตอนจบ ^^

ในที่สุดเรื่องราวก็ดำเนินมาถึงช่วงสุดท้ายแล้วกับละครซีรีส์ชุด "เลือดมังกร ตอน กระทิง" เมื่อพระเอก (ธาม) ถูกผู้ร้าย (เล้ง) วางแผนฆ่า นางเอก (ย่าหย๋า) ของเรื่องจะทำให้ละครบทนี้จบลงเช่นไร คนชั่วจะได้รับชดใช้กรรมตามที่ละครไทยควรจะเป็นหรือไม่ แล้วคู่พระนางจะสมหวังกันรึเปล่า อย่าพลาดชมคืนนี้คือตอนจบของละครเลือดมังกร ตอนกระทิงแล้วนะครับ ^^

ความจริงจากปากธามทำให้ย่าหยาแทบช็อก แต่ต้องพยายามตั้งสติและปั้นหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากบรรยากาศความรักเบ่งบานของเฉียงกับโบตั๋น กลายเป็นสีชมพูสวยงามเหมือนดอกกุหลาบที่เขาแบ่งจากธามมาให้เธอ โบตั๋นซาบซึ้งใจมาก และไม่สนเลยว่ามันจะเป็นสีแดงหรือไม่ เพราะเขาทำให้เธอรู้สึกเป็นคนสำคัญ

“ฉันเคยได้ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่จากเฮีย แต่เฮียให้อาจิวเอามาให้ ฉันชอบมาก แต่มันไม่อิ่มใจเหมือนกับที่ได้จากกุหลาบดอกนี้ ขอบคุณนะคะอาเฉียงที่ทำให้ฉันรู้สึกตัวว่ามีคุณค่าอีกครั้ง”

“คุณมีค่าสำหรับผมเสมอ ผมรักคุณโบตั๋น ผมอยากบอกคุณอย่างนี้ทุกนาที เพราะผมรักคุณ...รักคุณเหลือเกิน” ดอกกุหลาบสีชมพูหนึ่งดอก ทำให้โบตั๋นมอบตัวและใจให้แก่ความรักของเฉียง แต่ช่อกุหลาบใหญ่สีเดียวกันของธาม กลับทำให้ย่าหยาน้ำตาตก เพราะหวนคิดถึงอดีตแสนหวาน ที่ชลธีเคยหลอกถามและซื้อให้เธอ ธามมองมาด้วยความสงสัย ย่าหยาเลยต้องยิ้มกลบเกลื่อน ขอบคุณเขาที่ใส่ใจและรักเธอเสมอมา

แอบเล่าละครเลือดมังกร - กระทิง ตอนจบ ^^ แอบเล่าละครเลือดมังกร - กระทิง ตอนจบ ^^

“ฉันก็รักคุณค่ะคุณธาม...รักมาก”

ธามเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องมากก็ได้ ขอแค่ไม่ทรยศกันเท่านั้นก็พอ” คำพูดของธาม ทำให้ย่าหยานอนไม่หลับเกือบทั้งคืนด้วยความไม่สบายใจ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ต้องแล่นไปหาซินแสง้วงแต่เช้า เพื่อระบายความอึดอัดใจ และตัดสินใจเด็ดขาดจะบอกความจริงกับธาม ซินแสง้วงส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “อีเปลี่ยนเป็นคนละคนแล้วอาหยา บาดแผลในอดีตไม่มีทางทำให้อีใจเย็นเหมือนเดิมได้ ถ้าลื้อบอกอีว่าเป็นใคร อีไม่เอาลื้อไว้แน่”

“นั่นก็สุดแท้แต่เวรกรรม หยาจะไม่โกหกเขาเป็นครั้งที่สอง”

“ทำไมไม่รอให้งานใหญ่ผ่านไปก่อน ลื้อกับอาธามต้องร่วมมือกัน เสร็จงานแล้วบอก ก็ยังไม่สาย” ย่าหยาถอนใจยาว น้ำตาคลอด้วยความกดดัน “ยิ่งนานวันมันยิ่งทรมานค่ะซินแส หยาเห็นหน้าเขา แล้วภาพที่หยายิงพี่ธีมันตามหลอน หยาไม่อยากโกหกเขาอีกแม้แต่นาทีเดียว”

เวลาเดียวกันที่โรงพยาบาล...ฮกมาพบธามตามนัด ตาโตด้วยความยินดีและตื่นตะลึง เมื่อได้รู้ความจริงว่าฮั้ว น้องชายคนเดียวยังมีชีวิต แม้จะสมองเสื่อมจำใครไม่ได้ แต่ก็ดีกว่าตายจากกัน ธามไม่อยากให้ฮกตามล้างแค้นเล้ง เลยตัดสินใจมอบเงินก้อนใหญ่สำหรับรักษาฮั้วและให้ทั้งสองตั้งตัวที่เซี่ยงไฮ้ ฮกซาบซึ้งน้ำใจกระทิงหนุ่มมาก ดึงน้องชายให้คุกเข่าคำนับ พร้อมคำสัญญาหนักแน่นว่าจะกลับมาทดแทนบุญคุณให้ได้ก่อนตาย!

หลังจากนั้น...ธามก็ไปพบมิสเตอร์ลีที่โรงแรม นัดแนะเรื่องแผนการตลบหลังเล้งในวันรุ่งขึ้น นกต่อหนุ่มเต็มใจช่วย เพราะเห็นแก่อุดมการณ์ของอีกฝ่ายที่อยากล้างมลทินให้พ่อแม่ ส่วนตนก็ได้ผลตอบแทนคุ้มค่า คือที่ดินริมแม่น้ำเจ้าพระยาของธาม ที่จะเอาไปสร้างบ้านพักให้ภรรยาที่ป่วยใกล้ตาย ได้ใช้เวลาช่วงสุดท้ายที่นั่น...

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

ธามแวะไปรับย่าหยาที่ศาลเจ้า และถือโอกาสไหว้พระขอพรเพื่อเป็นสิริมงคล เอาฤกษ์เอาชัยสำหรับภารกิจในวันรุ่งขึ้น พร้อมกับแจ้งข่าวซินแสง้วง ว่าส่งฮกกับฮั้วไปเซี่ยงไฮ้แล้ว ถ้ายาหมดคงจะติดต่อมาเอง ซินแสง้วงพยักหน้ารับรู้ เหลือบตาไปทางย่าหยา แล้วตัดสินใจตัดบท ไม่ให้เธอบอกความจริงกับธาม

“พรุ่งนี้ลื้อสองคนมีงานใหญ่ สิ่งที่ลื้อต้องเจอ ยากยิ่งกว่าเดินฝ่ากองไฟ ลื้อต้องอดทนถึงที่สุด การที่ลื้อตั้งใจทำดี จะทำให้ลื้อพบเจอแต่สิ่งดีๆ ขอให้ยึดความรัก ความกตัญญูและการให้อภัยเป็นที่ตั้ง แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี” จนแล้วจนรอด ย่าหยาก็หาโอกาสบอกความจริงกับธามไม่ได้ แถมพ้งยังโผล่ให้เห็นเป็นระยะๆ เหมือนจะเตือนสติ ไม่ให้เธอเห็นความสำคัญของความรักและเรื่องในอดีตจนทำเสียเรื่อง

ฝ่ายเล้ง...นอกจากวาดฝันสวยหรูถึงงานแต่งกับย่าหยา ยังสังหรณ์ใจประหลาด ระแวงว่าธามจะสมคบพวกตำรวจตลบหลัง เลยกดดันลูกน้องอย่างหนักให้ระวังตัวอย่างดี พร้อมเสนอรางวัลใหญ่หากภารกิจสำคัญสำเร็จ ความกดดันของเล้ง แท้จริงคือความฝังใจในอดีต ที่เคยถูกพวกแก๊งเลือดมังกรรุ่นพ่อ ซึ่งเป็นคนจีนยุคเสื่อผืนหมอนใบ นั่งเรือสำเภามาแสวงหาช่องทางทำมาหากินในเมืองไทย ทำมึนตึงใส่ ไม่ยอมรับเขาเป็นพวก

“ในเมื่อทำดีแล้วไม่ได้ดี อั๊วจะทำทำไม พวกลื้อก็ไม่ต่างจากอั๊ว มือเปื้อนเลือดมาแล้วทุกคน อั๊วขึ้นเป็นใหญ่เมื่อไหร่ จะเหยียบหัวพวกลื้อให้จมดิน พวกลื้อจะได้รู้รสชาติของความต่ำต้อยกว่าว่ามันเป็นยังไง”

เล้งกัดฟันแน่น ในหัวย้อนคืนสู่อดีตเมื่อหลายปีก่อน ตอนเขาคิดค้นทำทองปลอมขึ้นมา ตั้งเช็งเอี๊ยง...เพื่อนสนิทคนเดียวที่มี เจ้าของร้านทองอันดับหนึ่งในเยาวราช ไม่พอใจมาก และคัดค้านอย่างรุนแรง ไม่ให้นำออกสู่ตลาด แต่เล้งกลับไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องรุนแรง แค่ลดต้นทุนผลิตทองเท่านั้น ตั้งเช็งเอี๊ยงโมโหมาก แหวลั่น “ลื้อไม่ได้ฆ่าใครตาย แต่ลื้อทำลายศรัทธาของลูกค้าที่มีต่อลื้อ นั่นยิ่งกว่าฆ่าตัวเองอีกนะ ลูกหลานลื้อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จะทำมาหากินอะไร ถึงจะเรียกศรัทธาคืนมาได้ ลื้อจะเอาอย่างนั้นหรือ”

เล้งยุไม่สำเร็จก็ตีหน้าขำกลบเกลื่อน “อั๊วแค่พูดเล่น ลื้อร้อนเป็นไฟไปได้” ตั้งเช็งเอี๊ยงหยุดอารมณ์ตัวเองแทบไม่ทัน ขอโทษเพื่อนเสียงอ่อน ก่อนจะยิ้มบางๆ เมื่อพูดถึงหลิวเจียหลิน ภรรยาสุดที่รัก ที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ไม่เลือดร้อนเหมือนเก่า

“ถ้าลื้อมีความรักแล้วลื้อจะรู้ว่าความรักทำให้เรายอมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ทุกอย่าง” เล้งดึงตัวเองจากอดีต ขบกรามแน่น จำได้ดีว่าคำพูดกระแทกใจของเพื่อนทำให้แค้นเจียนคลั่งแค่ไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าความรักคืออะไร ในเมื่อเขาเจอและรักหลิวเจียหลินมาก่อนตั้งเช็งเอี๊ยงด้วยซ้ำ

“แม้แต่ลูกลื้อก็ไม่มีวันสมหวังในความรัก อั๊วจะทำให้มันกระอักเลือด ให้มันพินาศย่อยยับเหมือนลื้อ... อาเช็ง!” อารมณ์แค้นฝังหุ่นของเล้งอันตรธานหายเป็นปลิดทิ้ง ทันทีที่ได้ยินเสียงในโทรศัพท์จากย่าหยา ซึ่งแกล้งโทร.มาหยั่งเชิง แต่คุยกันไม่ทันไร ธามก็ฉวยโทรศัพท์ไปวางหน้าตาเฉย ด้วยความหึง ไม่อยากให้เมียสุดที่รักเสวนากับเสี่ยใหญ่ ย่าหยาถอนใจหนักหน่วง แม้จะปลื้มที่เขารักและหวง แต่ก็หนักใจที่ต้องมีเรื่องปิดบังแบบนี้ ธามไม่ทันสังเกตท่าทางเหม่อๆของเมียสุดที่รัก มัวตั้งอกตั้งใจทำสเต๊กจานเด็ดให้เป็นมื้อเย็น ฉลองที่ได้อยู่ร่วมกันฉันสามีภรรยา ย่าหยาเห็นอาหารตรงหน้าก็น้ำตารื้น จำได้ดีว่าเป็นสูตรเดียวกับที่เขาเคยทำให้เธอเมื่อเจ็ดปีก่อน

“ใช่...ฉันเคยทำให้จันทร์ชมพู วันที่ตัดสินใจบอกป๊ากับม้าว่าฉันจะแต่งงานกับเขา เธอคง...ไม่น้อยใจใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ...ฉันแค่กลัวว่าเรื่องระหว่างคุณกับฉัน มันจะจบเหมือนครั้งก่อน”

“ไม่...เธอไม่เหมือนและไม่มีวันเหมือนผู้หญิงคนนั้น!”

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

แม้ธามจะทุ่มเทความรักและความห่วงใยให้มากแค่ไหน แต่ย่าหยาก็อดรู้สึกผิดกับเขาไม่ได้ที่โกหกเป็นครั้งที่สอง พลันสมองก็หวนนึกถึงอดีต จำได้ดีว่า ในวันที่ธามตัดสินใจพาเธอไปบอกพ่อแม่ว่าจะแต่งงานเล้งก็ปรากฏตัวที่นั่นด้วย พร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ที่เธอเกลียดฝังใจจนถึงวันนี้ เล้งสบตาย่าหยาหรือจันทร์ชมพูในเวลานั้นด้วย ความสะใจ “อั๊วดีใจจริงๆที่เห็นครอบครัวลื้อมีความสุข... อาเช็ง”

“ก็บอกให้รีบมีเมีย จะได้มีลูกเร็วๆ ดูสิ...จนอาธีจะแต่งงานอยู่แล้ว ลื้อยังไม่ยอมสละโสดสักที” ภาพตั้งเช็งเอี๊ยงกอดลูกเมียและว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยความรักและอบอุ่นคงบาดใจเล้งมาก และคงไม่ต่างจากคำพูดทิ้งท้ายของหลิวเจียหลินหลังจากนั้น ที่พูดถึงกฎเหล็กข้อเดียวของตระกูลตั้ง ว่าจะไม่โกหกกัน! ย่าหยาดึงตัวเองจากอดีต ความกดดันทำให้ตัดสินใจรวบรวมความกล้า จะบอกความจริงกับธามแต่พ้งก็เหมือนจะรู้ โทร.มาขัดจังหวะเธอได้แบบพอดิบพอดี

“ลื้อลืมไปแล้วเหรอว่าหน้าที่ลื้อคืออะไร ลื้อจะแก้แค้นให้พ่อแม่แต่กลับไปอยู่กับคนที่ฆ่าลื้อได้ตลอดเวลา ถ้าอาธามรู้ว่าลื้อเป็นใคร อีจะปล่อยลื้อไปหรือ แล้วถ้าลื้อตายตอนนี้ พ่อแม่ลื้อจะตายฟรีไหม” ย่าหยาน้ำตาคลอ กดดัน “หยาแค่มาดูว่าพรุ่งนี้เขาจะจัดการเสี่ยเล้งยังไง และหยาพอจะมีโอกาสช่วงไหนบ้าง”

“ถ้าแค่นั้นก็ดี อย่าเผลอทำให้อีรู้ล่ะว่าลื้อเป็นใคร ไม่อย่างนั้น...เจ็ดปีที่ลื้อสู้อดทนมาตลอด มันจะไม่เหลือค่าอะไรเลย อย่าให้ความรักมันบังตาลื้อจนลืมความกตัญญู!” ใบหน้าหม่นหมองของเมียสุดที่รักทำให้ธามเป็นกังวล ย่าหยาต้องตีหน้าตายกลบเกลื่อนว่าคนที่โทร.มาคือพ่อบุญธรรม ด้วยความเป็นห่วง ไม่อยากให้ใครมองเธอไม่ดี ที่มาอยู่กับธามโดยที่ยังไม่แต่งงาน กระทิงหนุ่มเข้าใจดี สัญญาหนักแน่นว่าเสร็จภารกิจตลบหลังเล้ง จะแต่งงานกับเธอ ย่าหยาสะกดอารมณ์สะเทือนใจอย่างสุดความสามารถ ยิ่งเมื่อเขาพูดเรื่องลูก เรื่องอนาคตชีวิตคู่ ยิ่งลำบากใจ

“เราจะช่วยกันเลี้ยงเขาให้เป็นคนดี ลูกสาวต้องเข้มแข็งเหมือนแม่ แต่...อย่าใจเด็ดเท่าแม่ ส่วนลูกชาย...ฉันจะสอนให้เขารักแม่มากที่สุด เพราะป๊าของเขารักแม่ของเขามากที่สุดเหมือนกัน” ย่าหยากลืนก้อนสะอื้นอย่างยากลำบาก “ฉันไม่อยากให้คุณเสียใจ ฉันกลัวว่าวันพรุ่งนี้...มันจะมาไม่ถึง”

“มันอยู่ที่ใจเราสองคน ฉันรักเธอ...แล้วเธอล่ะ”

“ฉันรักคุณที่สุด...คุณธาม”

“ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว เราจะผ่านวันพรุ่งนี้ไปด้วยกันนะ”

ธามกับย่าหยาผล็อยหลับไปด้วยกันอย่างมีความสุข ก่อนจะตื่นแต่เช้า สวดมนต์และขอพรจากบรรพบุรุษตระกูลตั้ง ธามตั้งมั่นจะทำทุกอย่างเพื่อล้างมลทินให้พ่อแม่ เช่นเดียวกับย่าหยา อยากล้างแค้นให้ครอบครัว และขอชดใช้บาปทั้งหมดให้แก่ชลธี สองผัวเมียยืนกอดให้กำลังใจกันและกันด้วยความรัก แม้จะมีเรื่องปกปิดกัน แต่ทั้งสองก็มีจุดหมายเดียวกัน คือล้างแค้นและจัดการเล้งให้สาสมกับเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นในอดีต...

เช้าวันเดียวกันที่บ้านเล้ง...เฉียงกับโบตั๋นมองหน้ากันเครียดๆ รู้ดีว่าภารกิจวันนี้อันตรายและเสี่ยงมากกว่าทุกครั้ง แต่สองผัวเมียก็จำต้องบอกลากันทั้งน้ำตา เพราะอยากช่วยธาม ซึ่งเล้งก็ระแวงข้อนี้ดี แม้จะไม่มีหลักฐานบ่งชัด แต่เสี่ยใหญ่ก็ไม่ไว้ใจอดีตคนสนิทของธามนัก และตัดสินใจโยกย้ายยาเสพติดไปใส่ไว้ในรถอีกคัน โดยให้อิกขนไป

ระหว่างที่พวกธามและพวกเล้งวางแผนกันอย่างเคร่งเครียด โบตั๋นก็ถูกสมุนเสี่ยใหญ่ควบคุมตัวไว้หลัง ลับร่างเฉียง เพื่อเป็นข้อต่อรอง หากว่าข้อสันนิษฐานของเล้งเป็นจริง ส่วนย่าหยา...ไม่ได้ตามธามไปด้วย แต่เลือกจะเตรียมตัวอยู่บ้าน ก่อนจะตัดสินใจเขียนจดหมายอำลา และคว้าปืนที่เคยใช้ยิงชลธีเมื่อเจ็ดปีก่อนออกไปด้วย

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

สิ่งที่เล้งคาดเป็นจริงทุกอย่าง เมื่อเขาถูกชานนท์นำกำลังเข้าตรวจค้น ตามเบาะแสที่เคยได้รับจากธามและเฉียง ว่าเสี่ยใหญ่จะลอบขนยาเสพติด โดยซ่อนไว้ในหนังสือซึ่งทำขึ้นเป็นพิเศษ แต่เพราะเตรียมการลับๆไว้แล้ว เปลี่ยนมือให้อิกขนของไปกับรถอีกคัน ชานนท์เลยต้องเสียหน้า ได้แต่มองตามรถเสี่ยใหญ่ด้วยความแค้นใจ

เล้งหุบยิ้มทันทีที่เคลื่อนรถลับตาพวกตำรวจมาได้ ก่อนจะเหลือบไปทางเฉียง ซึ่งเวลานี้เขามั่นใจว่าคือ หนอนบ่อนไส้ของธามด้วยความเคียดแแค้น แต่ยังตีหน้านิ่ง ประกาศกร้าวจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาขวางภารกิจครั้งนี้ได้แน่ และถ้ามีใครกล้าแหยม เสี่ยใหญ่จะคิดบัญชีไม่เลี้ยง รวมไปถึงทุกคนที่เกี่ยวข้อง!

แผนที่ผิดพลาด ดักจับเล้งกลางทางไม่สำเร็จ ทำให้พวกธามต้องระวังตัวมากขึ้น รวมถึงเฉียง ที่พยายามกลบเกลื่อนสีหน้าเป็นกังวลตลอด กลัวแผนใหญ่ที่วางไว้จะพลาดเป็นครั้งที่สอง แต่แล้วกระทิงหนุ่มก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เมื่อเขาโผล่มาทันทีที่การแลกเปลี่ยนของระหว่างมิสเตอร์ลีกับเล้งสิ้นสุด พร้อมกับดึงอดีตคนสนิทมาเป็นพวกเหมือนเดิม

เฉียงก้าวออกจากกลุ่มเล้งอย่างภาคภูมิ สร้างความเจ็บแค้นให้แก่เล้งเป็นอย่างมาก จนต้องประกาศรบเต็มอัตราศึก ธามส่งสัญญาณให้พวกตำรวจพามิสเตอร์ลีหนีไปก่อน ส่วนตัวเองและสองคนสนิทช่วยกันยิงต้านพวกเล้งไว้ จิวตัดสินใจแยกไปสู้กับเกี๊ยงแบบตัวต่อตัว ทิ้งเฉียงให้ตามประกบธาม ไปดักจับเล้งด้านหลังโกดัง

แต่แผนรุกของธามก็มีอันต้องชะงัก เมื่อเล้งสั่งคนเอาตัวโบตั๋นมาเป็นเครื่องต่อรอง เฉียงถึงกับหน้าซีดเผือด ตั้งท่าจะถลาไปช่วยอยู่แล้ว ถ้าจะไม่ได้ยินเล้งประกาศลั่น จะฆ่านักร้องสาวให้ตาย ถ้าธามไม่ยอมจำนน!

ธามไม่ยอมให้ใครต้องมาเสี่ยงเพื่อตัวเอง เลยทำท่าจะทำตามที่เล้งขอ และก็เกือบจะถูกยิงระยะเผาขนอยู่แล้ว ถ้าจิวซึ่งสะบักสะบอมจากการสู้กับเกี๊ยงและชานนท์จะไม่มาช่วยขัดจังหวะทันเวลา เล้งโกรธมาก และฉวยโอกาสตอนธามเข้าไปช่วยโบตั๋นจะยิงให้หายแค้น แต่กระสุนดันพลาด เพราะนักร้องสาวเอาตัวเข้ารับแทน

ไม่เพียงแต่โบตั๋นที่สละตัวเองเพื่อธาม เฉียงยังถลาไปรับกระสุนจากอิกแทนด้วย จนสองผัวเมียเกือบเอาชีวิตไม่รอด ธามเห็นเล้งหนีขึ้นตึกร้างไปแล้ว เลยตัดสินใจเด็ดขาดให้ชานนท์กับจิวพาเฉียงและโบตั๋นไปโรงพยาบาล ส่วนตัวเองจะไปจัดการเล้งตามลำพัง โดยไม่รู้เลยว่าเกี๊ยงซึ่งเพิ่งฟื้นจากการสู้กับจิวแอบมองตามโดยตลอด

ธามตามเล้งจนถึงดาดฟ้า ฟาดฟันกันจนเกือบเสียท่า โชคดีที่ย่าหยาซึ่งหาจังหวะอยู่ ขว้างมีดพกใส่มือเล้งเพื่อขัดขวาง แล้วจัดแจงโยนปืนของจันทร์ชมพูให้ กระทิงหนุ่มรับมามองด้วยความสงสัย แต่จำต้องปัดทุกอย่างทิ้ง เมื่ออิกซึ่งโผล่จากทิศไหนไม่รู้ คว้าคอนักฆ่าสาวไว้เป็นตัวประกัน

ย่าหยาไม่ยอมตกเป็นเบี้ยง่ายๆ กระแทกศอกและบิดข้อมือจนอิกล้มลง แต่คงไม่ทันระวัง สร้อยคอรูปพระจันทร์เสี้ยวซึ่งเคยได้รับเป็นของขวัญจากตั้งเช็งเอี๊ยงเลยหลุดกระเด็นไปตกตรงหน้าธาม!

อิกถูกย่าหยายิงแสกหน้าทันทีหลังจากนั้น ก่อนที่เธอจะตกเป็นเป้าสายตาของธามกับเล้ง ด้วยความสงสัยว่าตัวตนแท้จริงของเธอคือใครกันแน่ และก่อนที่อะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้ พ้งก็ปรากฏตัว ท่ามกลางความตกตะลึงของเล้ง เพราะไม่คิดว่าพี่ชายแท้ๆที่อพยพตามกันมาจากเมืองจีนจะยังมีชีวิต

และแล้วเรื่องราวในอดีตเมื่อเก้าปีก่อนก็ถูกเผย เล้งเป็นคนฆ่าพี่ชายแท้ๆของตัวเอง ด้วยความทะเยอทะยาน อยากได้ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมังกรดำเป็นของตน แต่ที่ผิดคาดคือพ้งยังไม่ตาย

“อั๊วรักษาตัวอยู่กับซินแสเกือบปี หนีไปตั้งหลักที่เซี่ยงไฮ้เกือบสองปี ถึงกลับมาตอบแทนบุญคุณอาสมชาย ที่อีกระโดดรถหนีพวกลื้อวันที่พวกลื้อฆ่าอีมันเป็นแผนที่อั๊วกับอีวางไว้ อียอมตายเพื่อให้อั๊วช่วยลูกอีให้รอด!”

คำประกาศกร้าวของพ้ง ทำให้ธามกับเล้งถึงกับตัวชา แล้วสิ่งที่พวกเขาคาดก็เป็นจริง เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากพ้งในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา ว่าจันทร์ชมพูยังมีชีวิต และตอนนี้ก็ยืนอยู่ตรงหน้าในชื่อของย่าหยา!

“ลื้อหลงรักผู้หญิงที่ลื้อฆ่าอีกับมือ น่าสงสารจริงอาเล้ง...เสี่ยเล้งที่แสนจะเหี้ยมโหด ต้องมาตกม้าตายเพราะผู้หญิงที่ลื้อใช้เป็นครื่องมือ รู้รสชาติแล้วใช่ไหมว่าการถูกคนที่ลื้อรักหักหลังมันเป็นยังไง” เล้งน้ำตาคลอ หันไปทางย่าหยาแล้วพูดเสียงแห้ง “เธอ...ไม่ได้รักฉันเลยเหรอ”

“แกทำกับฉัน กับพ่อแม่ฉันไว้ยังไง แกต้องชดใช้อย่างนั้น” ธามช้ำหนักไม่แพ้กัน ไม่สนว่าเล้งจะพูดอะไรอีก โพล่งแทรกออกไปด้วยความโกรธจัด “คนที่ทำกับฉันกับครอบครัวฉันไว้ยังไง...ก็ต้องชดใช้กรรมอย่างนั้นเหมือนกัน!”

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

ธามหัวใจสลาย เมื่อตระหนักได้ว่าผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด โกหกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเขาไม่มีความหมาย และเล้งก็ฉวยจังหวะนี้ จะยิงกระทิงหนุ่มทิ้งจากด้านหลัง โชคดีที่พ้งขวางไว้ ธามเลยรอดมาได้ หลังจากนั้นเล้งก็ล่อพี่ชายตายยากของเขาไปอีกทาง เพื่อสะสางความแค้นแต่หนหลัง ทิ้งธามให้ยืนจ้องหน้ากับย่าหยาด้วยความแค้นแทบกระอัก ที่ถูกทรยศเป็นครั้งที่สอง

“วันแรกที่เธอเป็นเมียฉัน เป็นคนในครอบครัวฉัน ฉันเดินมาบอกเธอว่าฉันคือชลธี...ในขณะที่เธอหลอกลวงตลอดเวลา ฉันชื่อย่าหยา ฉันชื่อเพ็ญนภา ฉันชื่อพราวเดือน... จะโกหกกันไปถึงไหน ทำไมเธอไม่บอกว่าชื่อจันทร์ชมพู!”

ย่าหยาถึงกับปากคอสั่น พยายามอธิบายความตั้งใจ ว่าจะสารภาพหลังภารกิจครั้งนี้ แต่ทุกอย่างก็เหมือนจะสายไป เพราะธามประสาทเสียไปแล้ว และไม่สนใจเหตุผลใดๆของเธออีก

เวลาเดียวกันที่มุมตึกอีกด้าน...เล้งกับพ้งกำลังสะสางความแค้นในอดีต เสี่ยใหญ่ไม่หวั่นที่มีปืนจ่อหลัง เยาะเย้ยถากถางพี่ชายอย่างไม่ไว้หน้า ที่มีหน้ากลับมาทวงหนี้แค้น แต่ก็ใจไม่ถึงพอจะลงมือทุกอย่างด้วยตัวเองเหมือนเคย

“ลื้อมันก็แค่ไอ้แก่ที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จสักอย่าง ใจอ่อน ขี้ขลาด ที่ลื้อผ่านทุกอย่างมาได้ก็เพราะลื้อถีบอั๊วให้ออกมาสู้แทนลื้อ เหมือนที่ลื้อถีบอาหยาออกมาสู้แทนลื้อไงล่ะ”

พ้งเจ็บจี๊ดที่ถูกแทงใจดำ แต่ยังแหวกลบเกลื่อน “จะตายแล้วยังพูดมากอีก”

“ลื้อต่างอะไรจากอั๊ว ในเมื่อลื้อก็ใช้อาหยาเป็นเครื่องมือแก้แค้นเหมือนกัน แน่จริงลื้อจับปืนมายิงกับอั๊วสิ...เลิกเป็นเงาอยู่ข้างหลังคนอื่นสักที จับปืนขึ้นมาไอ้ขี้ขลาด!”

พ้งถึงกับมือไม้สั่นเมื่อเจอเสียงตวาดของน้องชาย ก่อนจะทำปืนลั่น แต่ก็พลาดเป้า ไม่โดนเสี่ยใหญ่ แถมถูกเล้งใช้เล่ห์เหลี่ยมเอาคืน ยิงสวนในระยะเผาขน และครั้งนี้ไม่มีพลาดเหมือนครั้งที่แล้ว...พ้งตายคาที่ในตึกร้างนั่นเอง

ฝ่ายธามกับย่าหยา...ปะทะคารมกันอย่างดุเดือด และในที่สุดนักฆ่าหน้าหวานก็ทนความกดดันไม่ไหว

“คุณจะยิงฉันให้ตายก็เชิญ ฉันพร้อมจะชดใช้”

ธามกัดฟันกรอด ตัดพ้อด้วยความเสียใจสุดขีด “ใจเธอทำด้วยอะไร มีหัวใจ มีความรักเหมือนคนอื่นบ้างไหม เธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ถึงได้ทำกับคนที่เธอรักได้ ขนาดนี้...ฉันตามหาเธอมาเจ็ดปี แล้ววันหนึ่งเธอก็เดินมาหาฉัน มาโกหก มาทำให้ฉันรักอีกครั้งเพื่ออะไร ฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นอีกครั้งงั้นหรือ”

ย่าหยาน้ำตาไหล อับอายและรู้สึกผิดต่อเขามาก “ฆ่าฉันซะ ทุกอย่างจะได้จบ ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว”

“ไม่ต้องท้า...เธอยิงฉันได้ ทำไมฉันจะยิงเธอไม่ได้!”

แต่จนแล้วจนรอด ธามก็ฆ่าเมียสุดที่รักไม่ลง เลยเปิดโอกาสให้เล้งหวนกลับมายิงเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ย่าหยาเป็นคนโถมตัวไปรับกระสุนแทน เล้งถึงกับหน้าซีด เมื่อเห็นร่างผู้หญิงที่รักกำลังล้มลง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอ...ฉันรักเธอ”

“รักมากใช่ไหม...ถ้าฉันตายแกจะเป็นยังไง”

“ไม่นะอาหยา ฉันไม่อยากฝันร้ายอีกแล้ว มัน... ทรมาน”

ย่าหยายิ้มเย็น ยิงไปที่ท้องเล้ง “รู้รสแล้วใช่ไหมว่า การถูกยิงโดยไม่รู้ตัวมันเป็นยังไง เจ็ดปีที่แล้วฉันจำใจ... แต่คราวนี้ฉันตั้งใจ สำหรับพ่อแม่และอาปา...” จบคำก็ยิงขาเล้งอีกนัด ก่อนจะลดมือ แล้วหันไปสบตาธาม “ฉันชดใช้ให้ครอบครัวคุณด้วยลมหายใจของมัน และสำหรับคุณ...ไม่ว่าคุณจะคือพี่ธีหรือคุณธาม ขอให้รู้ไว้... ฉันรักคุณเสมอ”

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

เหตุการณ์หลังจากนั้นทำให้ธามกับเล้งแทบจะลืมหายใจ ถลาตามกันไปกระชากข้อมือย่าหยาไว้คนละข้าง ก่อนที่เธอจะตัดสินใจกระโดดตึกจบชีวิตตัวเอง ย่าหยาบิดมือตัวเองจากเล้ง ก่อนจะบอกลาธาม

“จันทร์บอกแล้วว่าจันทร์จะชดใช้ จันทร์ยิงพี่ธีด้วยปืนกระบอกนี้ จันทร์ขอชดใช้ด้วยปืนกระบอกนี้...ลาก่อนค่ะ”

จบคำก็ดึงปืนจากมือเขามายิงตัวเองจนเลือดทะลักกลางอก แล้วปล่อยตัวเองดิ่งลงจากตึกสูง โดยที่สองหนุ่มคู่แค้นไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากยืนมองหญิงสาวอันเป็นที่รักตกลงแม่น้ำ!

การจากไปของย่าหยา ทำให้ธามเหลืออดคว้าร่างสะบักสะบอมของเล้งมาซัดจนน่วม เสี่ยใหญ่หมดแรงจะต้าน ท้าให้อีกฝ่ายฆ่าให้ตายเสียที กระทิงหนุ่มเลยได้สติ ยั้งมือไว้ เพราะอยากให้เสี่ยใหญ่ไปขอขมาพ่อแม่ แต่แล้วความอดทนของธามก็แทบจะหมดอีกรอบ เมื่อเล้งเผยถึง ที่มาของความแค้นฝังใจ

“อั๊วอยากให้ครอบครัวลื้อฉิบหาย อยากเห็นป๊าลื้อเครียดจนฆ่าตัวตาย อั๊วจะได้ดูแลเจียหลิน อั๊วต้องการม้าลื้อ”

และก็เพราะความแค้นที่ต้องผิดหวังจากหลิวเจียหลินนี่เอง บวกกับความโลภ ทำให้เล้งวางแผนป้ายความผิดเรื่องทำทองปลอมให้ตั้งเช็งเอี๊ยง หลิวเจียหลินไม่สบายใจมากที่เพื่อนรักและสามีผิดใจกัน เลยพยายามช่วยไกล่เกลี่ย เล้งเลยฉวยโอกาสนี้สารภาพรักกับเธอ และทำให้เรื่องทุกอย่างมันเลวร้ายกว่าเดิม

ธามทนฟังแทบไม่ไหว สะกดอารมณ์แค้น ไม่ให้ยิงเล็งจนเสียความตั้งใจ “คิดจะใช้อั๊วเป็นเครื่องมือหนีความผิดงั้นหรือ ลื้อต้องไปขอขมาป๊าม้าอั๊ว ลื้อต้องไปรับเวรรับกรรมที่ลื้อก่อในคุก เพราะอั๊วจะไม่ฆ่าลื้อ...ไม่มีวัน”

เล้งแสยะยิ้ม ยั่วยุให้ธามหมดความอดทน “ก็ให้มันรู้กันไปว่าใครจะทนได้มากกว่ากัน อั๊วตามพวกลื้อลงไปภูเก็ต อั๊วนัดม้าลื้อมาเจอที่บ้าน อีมาตามนัด วันนั้นเจียหลินสวยมาก...สวยจนอั๊วทนไม่ไหว ต้องสารภาพรักกับอี”

เล้งพาธามย้อนกลับอดีตอีกครั้ง ไม่ได้เล่าเรื่องตัวเองถูกหลิวเจียหลินตบหน้าฉาดใหญ่ ที่กล้าคิดข่มเหงเธอและหักหลังเพื่อนรัก แต่เล่าแค่ว่าเขาโปะยาสลบให้เธอนอนอยู่ที่บ้าน ส่วนตัวเองผละไปจัดการตั้งเช็งเอี๊ยง ตั้งเช็งเอี๊ยงหัวเสียมาก เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักจงใจ ป้ายความผิดเรื่องทองปลอมให้ สองเพื่อนรักสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนที่ตั้งเช็งเอี๊ยงจะเป็นฝ่ายเสียท่า ถูกเล้งจ่อปืนในระยะเผาขน

“ลื้อจะยิงคนมือเปล่าหรืออาเล้ง ลื้อยังมีศักดิ์ศรีอยู่หรือเปล่า”

“ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ ลื้อตาย...จะมีใครรู้ไหมว่าอั๊วไม่มีศักดิ์ศรี”

“แสดงว่าลื้อไม่ใช่แค่ต้องการให้อั๊วติดคุก ลื้อ ต้องการจะฆ่าอั๊วให้ตาย”

“หรือลื้อจะยิงตัวตายล่ะ มืออั๊วจะได้ไม่ต้องเปื้อนเลือด”

“อั๊วคิดมาตลอดว่าลื้อคือเพื่อนรัก มีกินก็แบ่งกัน ไม่มีก็อดด้วยกัน แล้วทำไม...ลื้อถึงเห็นอั๊วเป็นศัตรู”

ขาดคำเล้งก็ระเบิดอารมณ์ใส่เพื่อนรัก ถ้อยคำเก็บกดตั้งแต่อดีตถูกนำมาตีแผ่ตรงหน้า ตั้งแต่เรื่องธุรกิจร้านทอง ซึ่งเฉินอี่เสียงเต็มใจถ่ายทอดวิชาให้ตั้งเช็งเอี๊ยง รวมถึงยกกิจการทองจินหยงที่เซี่ยงไฮ้ให้ด้วย แต่ที่ทำให้เสี่ยใหญ่ช้ำสุด คงหนีไม่พ้นเรื่องหลิวเจียหลิน ภรรยาสุดที่รักของเพื่อน ที่เป็นรักครั้งแรกฝังใจของเล้ง ตั้งเช็งเอี๊ยงถึงกับพูดไม่ออก ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเพื่อนรักจะหลงรักเมียตัวเองมาเป็นสิบๆปี

“อั๊วเลือกได้หรืออาเล้ง ถ้าเจียหลินไม่รักอั๊ว เฮียเฉินไม่เมตตา อั๊วจะบังคับใจอีสองคนได้ไหม”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว หมดเวลาของลื้อแล้ว เลือกเอาเองว่าจะยิงตัวเอง หรือให้อั๊วยิง เพราะไม่ว่าวิธีไหน อั๊วก็จะบอกเจียหลินว่าลื้อยิงตัวตายเพราะไม่อยากติดคุก”

“อั๊วไม่เข้าใจ อั๊วทนคบลื้อมาได้ยังไง” เล้งยิงขาตั้งเช็งเอี๊ยงด้วยความโกรธ “จะตายแล้วยังปากดี ก่อนตายลื้อรู้ไว้เลยนะ ว่าอั๊วจะถ่ายเททรัพย์สมบัติทุกอย่างของลื้อมาเป็นของอั๊วให้หมด...ไม่เว้น แม้แต่เจียหลิน!”

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

เล้งคงจะฆ่าตั้งเช็งเอี๊ยงตายไปแล้ว ถ้าหลิวเจียหลิน ซึ่งกัดฟันฝืนฤทธิ์ยาสลบจะไม่พยุงตัวเองกลับบ้านมาทันเวลา ด้วยความเป็นห่วงลูกและสามี เสี่ยใหญ่หน้าเสีย และถึงกับหน้าหัน เมื่อถูกเธอตบเต็มแรง

“ลื้อทำลายความเป็นเพื่อนของเราสามคนยังไม่พอ ลื้อยังคิดจะฆ่าเพื่อนได้อีก เสียแรงที่เราสองคนทั้งรักและไว้ใจลื้อ ใจคอลื้อทำด้วยอะไร ลื้อจะฆ่าเฮีย ลื้อต้องฆ่าอั๊วก่อน!” คำประกาศกร้าวของหลิวเจียหลินทำให้เล้งถึงกับหน้าถอดสี แล้วก็แทบยืนไม่อยู่เมื่อเธอสำทับเสียงเข้ม

“ลื้อคิดว่าเฮียตายแล้วอั๊วจะรักลื้อได้หรือ ต่อให้อั๊วไม่รู้ว่าเฮียถูกลื้อฆ่า ต่อให้ลื้อเป็นคนดี ต่อให้ลื้อไม่ได้ก่อเรื่องชั่วๆนี่ขึ้นมา อั๊วก็ไม่มีวันรักลื้อ อั๊วเกิดมาเป็นเมียเฮียคนเดียว ให้พูดกี่ครั้งอั๊วก็จะพูดอย่างนี้...เข้าใจหรือยัง”

คำพูดของหลิวเจียหลินทำให้เล้งถึงกับมึน เปิดโอกาสให้ตั้งเช็งเอี๊ยงหยิบปืนจากที่ซ่อน แต่ก็ช้ากว่าซ้งซึ่งคอยจับตาตลอด และเข้ามาขวางไว้ ตั้งเช็งเอี๊ยงเลยถูกเล้งยิงแทน

เล้งร้องสั่งให้ลูกสมุนเผาบ้านตระกูลตั้ง โดยจะเอาตัวหลิวเจียหลินไปด้วย แต่เธอก็ใจเด็ด ประกาศลั่นจะฆ่าตัวตาย ถ้าเสี่ยใหญ่กล้าบังคับใจ แต่แล้วสองสามีภรรยาตระกูลตั้งก็ต้องหัวใจสลาย เมื่อได้ยินเสียงปืนลั่นจากบ้านพักของลูกชาย เลยได้รู้ว่าชลธีก็เสียท่า ถูกจันทร์ชมพูยิงทิ้งเช่นเดียวกัน

สุดท้ายเล้งก็พาตัวหลิวเจียหลินออกมาไม่ได้ เพราะถูกลูกสมุนลากตัวออกไปก่อนที่ไฟจะลุกลาม เลยไม่ทันได้เห็นว่าเฉินอี่เสียงกับลูกน้องโผล่มาช่วยชลธีออกจากกองเพลิงได้ทันเวลา และพาไปรักษาตัวที่เซี่ยงไฮ้และอเมริกา

ถึงคราวที่เล้งจะอึ้งบ้าง แต่ยังตีหน้าตาย พูดจายั่วประสาทกระทิงหนุ่ม โดยพาดพิงถึงหลิวเจียหลิน แต่ครั้งนี้เสี่ยใหญ่ยุไม่ขึ้นเสียแล้ว เพราะธามไม่โกรธ แถมตอกกลับไม่ไว้หน้าอีกต่างหาก

"ลื้อจะยั่วให้อั๊วยิงลื้อให้ได้เลยใช่ไหม อั๊วไม่อยากฟังเรื่องที่มันเป็นแค่ความฝันของลื้อ ลื้ออยากฟังเรื่องจริงไหม อยากรู้ไหมว่าอั๊วกับอาหยารักกันเมื่อไหร่ รักกันมากแค่ไหน และเราสองคนวางแผนกำจัดลื้อยังไง”

เล้งช้ำแทบกระอัก เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่ตนรักมีใจให้ธาม แต่แค้นไหนก็คงไม่เท่า ที่เขาต้องไปขอขมาอดีตเพื่อนรัก

“ทำไมอั๊วต้องแพ้พวกลื้อ ตั้งแต่เจียหลินจนมาถึงอาหยา ทำไมอั๊วต้องแพ้อาเช็งกับลื้อ”

“ทำไมลื้อต้องชนะ ชีวิตที่ขึ้นกับคำว่าแพ้ชนะอย่างเดียว มันมีความสุขหรือ”

“อาเช็งกับเจียหลินคงแค้นอั๊วมาก ทำไมลื้อไม่ฆ่าอั๊วแก้แค้นให้อี”

ธามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธอย่างสุดความสามารถ “ป๊าม้าอั๊วไม่เคยสอนให้ฆ่าใครเพื่อล้างแค้น ก่อนอีจะตาย อีขอแค่ให้อั๊วล้างมลทินให้ครอบครัวเท่านั้น และลื้อจะต้องไปขอขมาพวกอี”

เล้งถึงกับอึ้ง น้ำตาซึมเมื่อคิดว่าอดีตเพื่อนรักทั้งสองไม่เคยคิดผูกใจเจ็บ “ตั้งแต่อาเช็งกับเจียหลินตาย อั๊วไม่เคยนอนหลับสนิทเลยแม้แต่คืนเดียว จนกระทั่งมาเจออาหยา อั๊วรักอี แต่อีก็ต้องมาตายเพราะอั๊วอีก”

ไม่ว่าจะเพราะการจากไปของย่าหยา หรือเพราะสำนึกผิดเรื่องอดีตเพื่อนรักทั้งสอง เล้งก็ถูกพาตัวมาขอขมาถึงหน้าหลุมศพตระกูลตั้งจนได้ ทั้งที่เขาป้ายความผิดเรื่องทองปลอม และเรื่องที่เผาครอบครัวเพื่อนรักให้ตายทั้งเป็น!

แก๊งทายาทเลือดใหม่ รวมทั้งเฉินอี่เสียงมาเป็นพยานการขอขมาครั้งนี้ด้วย แล้วความจริงก็เปิดเผยอีกหลายเรื่อง ว่าเล้งเป็นตัวการและอยู่เบื้องหลังความวุ่นวายในระยะหลัง โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่ศาลเจ้าในวันสารทจีน รวมไปถึงการถล่มสมาคมเลือดมังกร เพราะอยากได้ตำแหน่งนายกสมาคมฯคนใหม่แทนสุง

------- พักชมโฆษณากันสักครู่นะ -------

แม้เล้งจะสำนึกผิดทุกอย่าง หลังคิดได้ว่าเหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมด เป็นเพราะความโลภและตัณหาอันไม่รู้จบของเขา แต่สวรรค์กลับไม่เหลือเวลาให้เขาอยู่ชดใช้กรรมบนโลก แต่เลือกให้เขาตัดสินใจเผาตัวตายกลางสุสานของตระกูล โดยมีเกี๊ยงเป็นคนจุดต้นเพลิงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจคนอื่น แต่เล้งกลับใช้เพื่อจบชีวิตตัวเองแทน

เล้งถูกไฟคลอกตายอย่างทุกข์ทรมาน ธามเมินหน้าไปทางอื่นด้วยความเวทนาอีกฝ่ายยิ่งนัก ที่เลือกหนีกรรมแบบนี้...และเรื่องต่อมาที่เขาต้องรับผิดชอบ คือเรื่องเฉียงกับโบตั๋น ซึ่งต้องรักษาตัวยาวเพราะรับกระสุนแทนเขา เฉียงซาบซึ้งใจมากที่เจ้านายหนุ่มมาเยี่ยม เช่นเดียวกับโบตั๋น ยินดีมากที่กระทิงหนุ่มให้อภัยกับเรื่องที่ผ่านมา

เหตุการณ์วุ่นวายทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี มีเพียง บาดแผลในใจธามเท่านั้น ที่ยังไม่หายปวดร้าว ทั้งเรื่องที่ย่าหยาโกหกเขาเป็นครั้งที่สอง และเรื่องที่เธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับ สุดท้ายที่พึ่งของกระทิงหนุ่มก็ไม่พ้นศาลเจ้า ซินแสง้วงรับรู้ทุกเรื่องด้วยสีหน้าสงบ ก่อนจะปลอบให้อีกฝ่ายทำใจ

“อาเล้งรับกรรมที่อีก่อไปแล้ว ส่วนอาหยา...อีก็จากไปแล้ว ลื้อควรจะให้อภัย”

“ผมอยากให้อภัย แต่พอคิดย้อนกลับไป ผมก็เจ็บปวดทุกครั้ง ผมรักเขา ป๊ากับม้าก็รักเขา ทำไมเขาถึงร่วมมือกับเสี่ยเล้ง ความรักที่เกิดขึ้นระหว่างทางไม่ทำให้เขาเปลี่ยนใจเลยหรือ ทำไมเขาถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้”

ซินแสง้วงถอนใจหนักหน่วง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องความจำเป็นของจันทร์ชมพูเมื่อเจ็ดปีก่อน ว่าเพราะถูกเล้งบีบบังคับ โดยใช้พ่อแม่ของเธอเป็นตัวประกัน และเธอก็หนักใจมาก จนต้องมาสวดมนต์แก้เครียดแทบทุกวัน ซินแสใหญ่ยังจำสีหน้าเศร้าหมองของเธอได้ดี โดยเฉพาะเมื่อเธอมาระบาย ด้วยความหวังว่าการสวดมนต์จะลดบาปได้บ้าง

“การสวดมนต์คือการรวบรวมสมาธิ ทบทวนในสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน ถ้าเราละเลิกที่จะทำชั่วได้ การสวดมนต์ก็ได้ประโยชน์ แต่ถ้าสวดมนต์แล้วยังมุ่งจะทำผิด มันก็เปล่าประโยชน์ บาปบุญอยู่ที่การกระทำของเรา”

แม้จะรู้ว่าช่วยไม่ได้ แต่จันทร์ชมพูก็มาสวดมนต์ทุกวันหลังจากนั้น จะว่างเว้นไปเป็นอาทิตย์ ก็คือช่วงก่อนที่พ้งจะพาตัวเธอมาให้ซินแสง้วงรักษา เพราะถูกพวกเล้งหักหลัง ฆ่าปิดปากและให้ตายทั้งเป็นในป่า!

“หลังจากนั้น...อาพ้งก็พาอีไปอยู่เซี่ยงไฮ้เพื่อความปลอดภัย อีส่งของจากเซี่ยงไฮ้มาให้อั๊วทุกเดือน อีขอให้อั๊วเก็บรักษาของพวกนั้นและช่วยส่งต่อให้อาธี อาจันทร์ไม่เชื่อว่าลื้อตายแล้ว และของที่อีส่งมาก็ยังอยู่ที่นี่ทุกชิ้น”

ธามถึงกับอึ้งไปครู่ใหญ่ เมื่อได้เห็นของที่ซินแสง้วงเก็บไว้ให้ ผ้าเช็ดหน้าลายคุ้นตาที่เขาตามหาคนปักมานานหลายปี แท้จริงก็คือย่าหยานั่นเอง ที่ช่วยเขาไว้ในเหตุการณ์เฉียดตายที่เซี่ยงไฮ้

“อาจันทร์อีไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ลื้อคิด อีก็เหมือนลื้อ... เป็นเหยื่อเสี่ยเล้งด้วยกันทั้งคู่ ลื้อต้องรู้จักให้อภัย”

“ผมให้อภัยเขาตั้งแต่วันที่เขาจากไปแล้ว ที่เสียใจคือผมไม่มีโอกาสขอบคุณผู้หญิงที่ช่วยชีวิตผมที่เซี่ยงไฮ้เลย”

ความเสียใจเรื่องย่าหยายังถาโถม แต่ธามก็มีสติพอจะบอกให้เฉียงไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เซี่ยงไฮ้กับโบตั๋น อย่าห่วงหรือเป็นกังวลกับเขาที่นี่เลย เพราะเล้งตายแล้ว คงไม่มีอะไรร้ายแรง เฉียงก้มกราบเจ้านายหนุ่มด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะยื่นซองจดหมายซึ่งติดค้างในตู้ไปรษณีย์ของกระทิงหนุ่มมาหลายวัน

จดหมายฉบับนี้ทำให้ธามถึงกับน้ำตาซึม ลายมือคุ้นตาและถ้อยคำระบายความในใจของย่าหยา ก่อนจะออกไปช่วยเขาจัดการกับเล้งเมื่อหลายวันก่อน ผ่านตาเขาอย่างช้าๆ ทุกคำเหมือนจะบาดลึกไปถึงหัวใจ

“...คุณรู้ไหม...วินาทีที่ฉันรู้ว่าคุณคือพี่ธี เป็นวินาทีที่ฉันดีใจที่สุด ดีใจที่คุณยังมีชีวิต แต่ก็เป็นวินาทีที่ฉันเจ็บปวดที่สุด เพราะรู้ว่าชีวิตคู่ของเราสองคนจบลงแล้ว... สำหรับพี่ธี ฉันขอชดใช้ด้วยชีวิต สำหรับคุณธาม...ฉันไม่ขอให้คุณอภัย แต่ได้โปรดอย่าโกรธเกลียดฉันจนลืมความสุขในชีวิต เพราะถึงอย่างไร ฉันก็อยากให้คุณพบเจอคนที่ดี มีความรักที่สวยงาม และมีความสุขตลอดไป...ลาก่อน...ย่าหยา”

ธามจมอยู่กับอารมณ์เศร้าหมองไปอีกหลายวัน จนจิวเริ่มหนักใจ แต่กระทิงหนุ่มก็ไม่ยินดียินร้าย ทำทุกอย่างเหมือนเดิมด้วยความเย็นชาเหมือนไม่มีชีวิตจิตใจ แต่แล้วในเช้าวันหนึ่ง...ท้องฟ้าของธามก็กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเขาตื่นมาพบกาแฟรับอรุณรสชาติคุ้นลิ้น พร้อมกับพัสดุใบเล็ก บรรจุผ้าเช็ดหน้าลายคุ้นตา

ธามตัดสินใจเดินไปทำงานด้วยสีหน้าแช่มชื่น เปี่ยมด้วยความหวังลึกๆว่าอีกไม่นานผู้หญิงที่เขาเคยรัก และยังรักจนถึงวันนี้ จะได้กลับมายืนเคียงข้างเขาอีกครั้ง...

--- จบเลือดมังกร ตอน กระทิง ---

ติดตาม ดูทีวี ดูทีวีออนไลน์ ดูละครออนไลน์ได้ที่: http://tv.sanook.com/

------

อัลบั้มภาพ แอบเล่าละครเลือดมังกร - กระทิง ตอนจบ ^^ ภาพที่ 7 / 11

แอบเล่าละครเลือดมังกร - กระทิง ตอนจบ ^^

อัลบั้มภาพที่เกี่ยวข้อง

ปิดฉากซีรีส์ เลือดมังกร รวมหัวหน้าแก๊ง เสือ สิงห์ กระทิง แรด หงส์

มัดหมี่ เจองานยากโชว์งิ้วส่งท้าย เลือดมังกร ตอน หงส์

ตู่-นพพล วางมาดนิ่ง “เถ้าแก่สุง” เก็บอารมณ์เดือดใน เลือดมังกร ตอนหงส์

"บอย" พลิกคาแรคเตอร์บทดราม่า ประชันฝีมือ "เจนี่" เลือดมังกร ตอน หงส์