วิจารณ์หนัง PIXELS อดีตนั้นหอมหวนเสมอ

อาจจะจริงที่หนังอย่าง PIXELS คงไม่ใช่หนังดีหรือทรงภูมิปัญญา แต่ในขณะเดียวกันหนังก็ไม่ได้เลวร้ายต่ำช้าเกินกว่าจะดูได้ หรือพูดง่ายๆคือมันเป็นหนังที่ดูได้พอผ่านบันเทิงบ้าง ตลกบ้าง ฝืดบ้าง น่าสมเพชเวทนาตัวละครบ้าง แต่เรื่องราวของ PIXELS นั้นมีแก่นเรื่องที่ชัดเจนและสิ่งที่หนังนำเสนอก็ตอบโจทย์ที่ตั้งไว้ได้ไม่เลวนัก 

แก่นเรื่องที่ว่านั้นก็คือเรื่องของการถวิลหาช่วงเวลาความสุขในวัยเยาว์นั่นเอง โดยพล็อตเรื่องของหนังนั้นเปิดเรื่องมาที่แวม เบรนเนอร์ในวัยเด็กที่สนิทกับวิลล์ ทั้งคู่เป็นคอเกมตัวยง พวกเขาสามารถพิชิตเกม PAC MAN ได้อย่างไม่มีใครเทียบ แต่แล้วเมื่อเขาเติบโตขึ้นแซม (อดัม แซนเลอร์)ก็เป็นแค่พนักงานรับติดตั้งอุปกรณ์ที่ดูไร้ความก้าวหน้าทางอาชีพการงานและเหมือนกับ “ช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์” ของเขาผ่านพ้นไปนานแล้ว

ขณะที่วันหนึ่งเขากำลังเดินทางมาติดตั้งเกมที่บ้านแห่งหนึ่งเขาก็ได้พบกับไวโอเล็ต แวน แพทเทิร์น(มิเชล โมนาฮาน) แม่ม่ายลูกติดที่โดนสามีทิ้งไปหาครูสอนพิลาทิสวัยรุ่น ทำให้เธอจมจ่อมอยู่กับความโศกเศร้า แม้เธอจะมีหน้าที่การงานเป็นถึงพันโทในกองทัพ แต่เรื่องความรักเธอกลับล้มไม่เป็นท่า 

เมื่อเอเลี่ยนได้เข้าจู่โจมโลกมนุษย์เพราะดันเข้าใจผิดว่าการที่นาซ่าได้ส่งไทม์แคปซูลที่บันทึกชีวิตเรื่องราวของมนุษย์โลกขึ้นไปบนอวกาศเพื่อติดต่อกับต่าวดาว แต่ทว่าบรรดาเอเลี่ยนกลุ่มหนึ่งที่ได้ดูแคปซูลนี้ดันเข้าใจผิดคิดว่าเป็นการประกาศสงครามทำให้พวกมันส่งเกมในยุค 80 เข้ามาโจมตีโลกมนุษย์ไม่ว่าจะเป็น PAC-MAN, Centipede, Space Invaders, Donkey Kong และเกมอื่นๆอีกมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเกมเหล่านี้ไปสัมผัสเข้ากับวัตถุหรือสิ่งมีชีวิตบนโลกมันจะเปลี่ยนสภาพวัตถุเหล่านั้นให้กลายเป็น Voxel ก้อนสี่เหลี่ยมที่เมื่อรวมกันแล้วจะเป็นเหมือนภาพสามมิติแบบในเกม 8 บิต เมื่อวายร้ายที่โลกไม่เคยต่อกรมาก่อนทำให้วิลล์ คูเปอร์(เควิน เจมส์) เรียกเพื่อนเก่าอย่างแซมกลับมาช่วยกู้โลก

จะว่าไปแล้วตัวละครหลักในเรื่องทุกตัวไม่ว่าจะเป็นแซม, วิลล์, ไวโอเลต ลัดโลว์(จอช แก็ด) และเอ็ดดี้ (ปีเตอร์ ดิงก์เลจ) สามารถจัดกลุ่มอยู่ในพวกตัวละคร Looser ได้อย่างไม่ขัดเขิน เพราะพวกเขาเป็นพวกตัวละครขี้แพ้ที่ต้องลุกขึ้นมากอบกู้โลกด้วยการใช้ความสามารถในการ “เล่นเกม” ซึ่งคนบ้าเกมในโลกความเป็นจริงนั้นมักโดนจัดกลุ่มให้เป็นพวกเนิร์ดนั่นเอง 

ยิ่งไปกว่านั้นการดึงความสามารถในวัยเด็กเอากลับมากอบกู้โลกนั้น เปรียบเสมือนการโหยหาอดีตอันรุ่งเรืองของตัวละครในการปลอบประโลมตัวเองว่าพวกเขายังมีความสำคัญอยู่ และในขณะเดียวกันพวกเขาก็สามารถจะเอาสิ่งที่ตัวเองเป็นช่วยเหลือผู้อื่นได้เช่นกัน

แต่น่าเสียดายตรงที่ว่าแก่นเรื่องอันหนักแน่นไม่สามารถโอบอุ้มบทที่หลวมโพรก การแสดงติงต๊องของอดัม แซนเลอร์ก็ดูเฝือเหลือทน ยิ่งไปกว่านั้นฉาก “ขายของ” บรรดาพวกพิกเซลบุกโลกนั้นก็น้อยและ “มาช้า” กว่าที่ควรจะเป็นทำให้หนังเรื่องนี้บันเทิงน้อยกว่าที่มันจะเป็นได้ ทั้งที่หนังมี “วัตถุดิบ” ชั้นดีอยู่ในมือที่จะกลายเป็นหนังสนุกมากได้ไม่ยากแล้วแท้ๆ น่าเสียดาย 

@พริตตี้ปลาสลิด

2 คะแนนจาก 5 คะแนน