มีเรื่องหนึ่งที่ผมค่อนข้างคาใจไม่น้อยที่หนัง “ผี” ไทย 2 เรื่องเลือกจะนำหนังเข้าฉายในช่วงเวลาก่อนและช่วงวันหยุดสงกรานต์พอดี ซึ่งหนังเรื่องแรกอย่าง 11 12 13 รักกันจะตาย ก็หยิบช่วงเวลา 3 วันอันตรายที่เป็นแกนกลางของตัวเรื่องนั่นคือมีอุบัติเหตุครั้งใหญ่ส่งผลให้ตัวละครในเรื่องเสียชีวิตและกลายเป็นผีในแต่ละเรื่อง (คาดเดาได้ตั้งแต่ตัวอย่างภาพยนตร์) ในขณะที่อีกเรื่องอย่าง TAKE ME HOME เนื้อเรื่องไม่ได้มีความข้องเกี่ยวกับเทศกาลสาดน้ำแต่อย่างใด แต่หัวใจหลักของหนังก็พูดถึง “การกลับบ้าน” ของตัวละครเอก อันสอดคล้องกับพฤติกรรมของคนเมืองที่เดินทางกลับภูมิลำเนาในช่วงเทศกาลนี้พอดี

ความน่าแปลกใจที่ตัวผมตั้งคำถามว่าทำไมทีมงานทั้งสองเรื่องถึงเลือกเอาหนังที่มีความเครียดหรือเป็นเรื่องของการสูญเสียมาเข้าฉายในช่วงเวลาแห่งความรื่นเริง (ยอดรายได้ของหนังก็น่าจะเป็นคำตอบได้ประมาณหนึ่ง ว่าคนส่วนมากยังเลือกจะดูหนังที่ “จรรโลง” ใจอย่าง The Jungle Book หรือ The Huntsman แทน)

อย่างไรก็ตามเนื้อหาสาระของ TAKE ME HOME นั้นบอกเล่าเรื่องราวของแทน (มาริโอ้ เมาเร่อ) ชายหนุ่มที่ความจำเสื่อมจากการประสบอุบัติเหตุรถชน และไม่สามารถจำอะไรได้เลยนอกจากชื่อของตัวเอง แทน พยายามหาข้อมูลมาตลอดว่า เขาคือใคร และครอบครัวเขาอยู่ที่ไหน จนวันหนึ่งเขาได้พบหลักฐานบางอย่างซึ่งจะนำพาแทนกลับบ้าน ทว่าการกลับไปบ้านครั้งนี้ทำให้เขาค้นพบว่าจริงๆแล้วบ้านที่เราเขากลับไปนั้นเต็มไปด้วยความลับสุดสะพรึงและความน่ากลัวที่รอคอยเขาอยู่

สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นมากของ TAKE ME HOME คือการคุมโทนบรรยากาศของตัวบ้านให้มีความสวยงาม ดูนิ่งเรียบ แต่ในความเรียบนั้นก็ดูมีความไม่น่าไว้วางใจอยู่ด้วยเช่นกัน การเดินทางมาถึง “บ้าน” ครั้งแรกของแทนนั้นเห็นได้ชัดว่าเขานั้นโหยหาการต้อนรับและการทำความรู้จักกับสิ่งที่ตนจากมามากแค่ไหน ครั้งแรกที่เขาได้พบหน้ากับทับทิม (วรรณรท สนธิไชย) พี่สาวของ แทน ที่แต่งงานอยู่กินกับ ชีวิน (ปีเตอร์ นพชัย) พ่อหม้ายลูกสอง พร้อมด้วย แวว (นภาดา สุขกิจ) แม่บ้านผู้เลี้ยงดูแทนมาตั้งแต่เด็ก เขาก็รู้สึกดีไม่น้อย

แต่แน่นอนว่าในบ้าน “ทุกบ้าน” มีความไม่สมบูรณ์ของผู้คนอยู่ เมื่อแทนเริ่มจับพฤติกรรมแปลกๆของบ้านหลังนี้ได้จากทับทิมว่าเธอค่อนข้างปฏิบัติกับลูกเลี้ยงของเธอเองอย่างเข้มงวด ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมแปลกๆของลูกเลี้ยงที่อ้างว่าบ้านนี้มีผี รวมไปถึงชีวินที่ดู “ตามใจ” ภรรยาของตัวเองไปเสียทุกเรื่อง แทนก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของบ้านหลังนี้

จริงอยู่ที่เนื้อแท้ของ TAKE ME HOMEจะเป็นหนังผีที่เน้นบรรยากาศความน่ากลัวและไขปริศนาว่าเหตุการณ์ “ก่อน” ที่แทนจะสูญเสียความทรงจำนั้นเกิดอะไรขึ้นกับคนบ้านหลังนี้ การปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดจึงเป็นหน้าที่ของคนดูในการประกอบชิ้นส่วนต่างๆเข้าด้วยกัน และเมื่อลองรวบรวมเรื่องราวเข้าด้วยกันแล้ว มันอาจจะไม่สมบูรณ์เท่าไหร่นัก ซึ่งก็สอดคล้องกับเจตนาของหนังที่ว่า “ไม่ว่าบ้านทุกบ้านจะเป็นบ้านในฝันแค่ไหน แต่ความสมบรูณ์แบบก็ไม่มีอยู่จริง”

@พริตตี้ปลาสลิด

3.5 คะแนนจาก 5 คะแนน

อัลบั้มภาพ วิจารณ์หนัง TAKE ME HOME สุขสันต์วันกลับบ้าน - บ้านอันเป็นที่รัก ภาพที่ 4 / 5

วิจารณ์หนัง TAKE ME HOME สุขสันต์วันกลับบ้าน - บ้านอันเป็นที่รัก

อัลบั้มภาพที่เกี่ยวข้อง

Take Me Home โกอินเตอร์ ติ๊ก กัญญารัตน์ ผู้สร้างโปรโมทหนังถึงเมืองคานส์

แน่ใจไหมว่า ที่รออยู่ที่บ้านเป็น “คน” Take me Home สุขสันต์วันกลับบ้าน

บ้านหลังนี้ เข้าได้ออกไม่ได้! ตัวอย่างเต็ม Take Me Home สุขสันต์วันกลับบ้าน

มาริโอ้-วิว เปิดตัว "Take Me Home สุขสันต์วันกลับบ้าน" หนังสยองขวัญแห่งปี