ดูแล้วบอกต่อ Spider-Man Homecoming – I’m not a boy not yet a man

 

          สิ่งที่ทำให้ Spider-Man Homecoming โดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางจักรวาลซูเปอร์ฮีโร่ MCU นั้นไม่ใช่แค่เพียงเพราะเขาเป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่คนทั้งโลกรู้จักดีไม่แพ้แบทแมนหรือซูเปอร์เปอร์แมน หากแต่มาร์เวล (และโซนี่) เลือกจะวางตำแหน่งของตัวละครตัวนี้ใหม่ให้แตกต่างจากบรรดาซูเปอร์ฮีโร่คนอื่นๆที่อยู่ภายใต้จักรวาลเดียวกัน ซึ่งวิธีการลดอายุของปีเตอร์ ปาร์คเกอร์และการดีไซน์ตัวละครคนใกล้ชิดอย่างป้าเมย์ใหม่นั้น กลายเป็นอีกหนึ่งมิติที่ทำให้จักรวาลนี้มีความหลากหลายมากยิ่งขึ้น

          อย่างหนึ่งที่เราต้องทำใจยอมรับก็คือการออกฉายหนังซูเปอร์ฮีโร่ในแต่ละปีนั้นมีความถี่ยิบ เสียจนการมองหาความแปลกใหม่ของเรื่องราวนั้นแทบจะปราศจากความสดใหม่อย่างสิ้นเชิง ณ เวลานี้เราแทบจะไม่ต้องคาดเดาแล้วว่ายามที่ตัวละครเอกโดนวายร้ายของเรื่องถล่มยับเสียจนดูเหมือนจะพ่ายแพ้จนราบคาบ ท้ายที่สุดตัวเอกของเรื่องก็ต้องยืดหยัดขึ้นมาแล้วคว้าชัยชนะในตอนท้าย (เพียงเพราะหยังยังต้องมีภาคต่อและตัวละครยังต้องโผล่ไปแจมในเรื่องต่อๆไป เว้นเสียแต่ว่าตัวละครนั้นหมดความนิยมหรือความสำคัญไปแล้ว ค่ายหนังก็มีสิทธิจะกำจัดตัวละครนั้น เป็นการชั่วคราวหรือถาวรก็สุดแล้วแต่)

          เมื่อสูตรสำเร็จไม่ได้เป็นความบันเทิงของคนดูอีกต่อไป การนำเสนอแง่มุมต่างๆของซูเปอร์ฮีโร่จึงกลายเป็นความท้าทายครั้งสำคัญของคนทำหนัง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกที่บรรดาผู้กำกับที่กระโจนเข้ามาทำหนังซูเปอร์ฮีโร่ จึงเหมือนจะเป็นผู้กำกับที่คนดูส่วนมากไม่ได้รู้จักดีเท่าไหร่ แต่บรรดาผู้กำกับเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มีสไตล์การทำหนังที่โดดเด่นและมีวิธีการเล่าเรื่องที่มัดใจคนดู โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาฉากระเบิดโครมครามก็ทำให้หนังสนุกขึ้นได้

         

 

          เช่นเดียวกันกับ จอช วัตต์ผู้กำกับที่ทำหน้าที่เล่าเรื่องราวของปีเตอร์ พาร์คเกอร์ในมุมมองของเด็กมัธยม ที่เพิ่งจะสนุกกับการได้ไปร่วมทีมกับอเวนเจอร์สมาเมื่อไม่นาน แต่เหมือนฝันดีจะสิ้นสุดไวไปหน่อย ทำให้เขาต้องกลับมาใช้ชีวิตแบบเด็กมัธยม ไปโรงเรียนอีกครั้ง แต่ปีเตอร์สนุกกับการเป็นสไปเดอร์แมน มากกว่าที่เขาอยากจะกลับมาอยู่ในวัยของตัวเอง

          Spider-Man Homecoming จึงเป็นเหมือนการเล่าช่วงชีวิตของเด็กวัยรุ่นที่อยากจะเติบโตไปสู่วัยผู้ใหญ่ที่ได้ทำอะไรที่หนักหนา ท้าทายเกินตัว แต่ในขณะเดียวกันระหว่างทางของหนังก็ได้ทำให้คนดูและปีเตอร์เห็นว่า จริงๆแล้วเขาอาจจะยังไม่พร้อมที่จะเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ โดยที่ละเลยช่วงชีวิตในวัยรุ่นที่เขาควรจะได้ดื่มด่ำกับมันก่อนที่ช่วงเวลาดังกล่าวจะผ่านเลยและไม่มีโอกาสย้อนกลับมาแก้ไขมันอีก

          การนำสไปเดอร์แมนกลับมาคืนจอครั้งนี้ เราจึงไม่ได้เห็นฉากลุงเบนตายอีกเป็นครั้งที่ 1 เราไม่ได้ต้องดูว่าทำไมปีเตอร์ถึงกลายมาเป็นสไปเดอร์แมน แต่เรากำลังจะได้ดูเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่พยายามจะเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ แต่เมื่อเขาได้สัมผัสกับคำว่า “หน้าที่อันใหญ่ยิ่ง” เขาก็เลือกที่จะค่อยๆเติบโตไปอย่างช้าๆ และเรียนรู้ตัวเอง(พร้อมๆกับโลกใบนี้) อย่างเข้าอกเข้าใจ

 

4 คะแนนจาก 5 คะแนน