รีวิว คิดถึงทุกปี หนังรัก 3 รสฉบับ AEC
เป็นหนังที่เปิดตัวมาเงียบๆ แต่มีชื่อยี่ห้อพระเอกไม้เลื้อยอย่าง ชาคริต แย้มนาม มารับบทแสดงนำและเป็นทั้งหนึ่งในผู้สร้างในโปรเจ็กต์นี้ด้วย และที่สำคัญคือมันเป็นหนัง AEC ที่ร่วมทุนสร้างจาก 3 ประเทศ (ลาว, กัมพูชา, ไทย) รวบรวมนักแสดงระดับซุปตาร์จากประเทศเพื่อนบ้านมาจับคู่กัน
ไม่ว่าจะเป็นคู่ของ ชาคริต กับ นางเอกสาวลาว บาร์บี้ ปิยะมาศ พูนประเสิด, ซุปเปอร์สตาร์ฝั่งกัมพูชา ไว ฮัง, แพร ณัฏฐธิดา ดำรงวิเศษพาณิชย์, บิ๊ก เศรษฐวินท์ สัจจะพรเทพ, อ๋อง ธนา ตันตรานนท์ อดีตดาราเด็กในแก๊งค์หนังเรื่องแฟนฉัน, กัสจัง จีร่าร์ พิทักษ์พรตระกูล และนักแสดงจากเวียดนาม ซัน โก่ง เซื่อง พร้อมทั้งได้ โป๋ย ศักดิ์ชาย ดีนาน ผู้กำกับหนัง สบายดี หลวงพระบางและไม่มีคำตอบจากปากเซ มารับหน้าที่ควบคุมการผลิต
สำหรับพล็อตนั้นจะเป็นการต่อยอดจากหนังเรื่อง สบายดีหลวงพระบาง โดยเป็นเรื่องราวของความสัมพันธ์ระหว่างคนแปลกหน้า 3 พาร์ท บนไทม์ไลน์ในช่วงสงกรานต์ ตามแลนมาร์คสำคัญๆ ของ 3 ประเทศ เริ่มจากคู่ของหนุ่มนักวาดภาพชาวไทย (ชาคริต แย้มนาม) ที่เดินทางไปเที่ยวหลวงพระบางและได้ถูกชะตากับสาวน้อยแม่ค้าขายข้าวแกงนางหนึ่ง (ปิยะมาศ พูนประเสิร์ฐ), คู่ของสาวไทยที่อกหักแถมยังตกรถจากกรุ๊ปทัวร์ที่พนมเปญ แต่นั่นกลับทำให้เธอได้พบกับหนุ่มเจ้าถิ่นใจดี (ไว ฮัง) ที่เข้ามาช่วยเหลือนำทางและพาเที่ยวจนความสัมพันธ์ก่อตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ และปิดท้ายด้วยคู่ของ 2 หนุ่มไทยและเวียดนาม (ธนา ตันตรานนท์,ซัน โก่ง เชื่อง) ที่ตกหลุมรักสาวสวย (กัสจัง จีราร์ พิทักษ์พรตระกูล) ในงานปาร์ตี้ที่ภูเก็ต
การเดินเรื่องของ ‘คิดถึงทุกปี’ ก็จะเป็นการตัดสลับเหตุการณ์เรื่องราวของทั้ง 3 พาร์ท ซึ่งต้องชมว่านักแสดงฝ่ายหญิงงานดีมาก โดยเฉพาะ บาร์บี้ นางเอกสาวลาวที่มาเป็นนางเอกให้กับพาร์ทของชาคริตนั้นมีเคมีที่ลงตัวกันโอเคเลย อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากนั้น วิธีการเล่าของหนังกลับไม่ได้มีอะไรโดดเด่นมากเท่าใดนัก องค์ประกอบต่างๆ แลดูรวบรัดตัดตอนและดูไม่ต่อเนื่อง โดยเฉพาะพาร์ทการตัดสลับเหตุการณ์นั้นไม่มีความลงตัวกันเลยแม้แต่น้อย จนแทบทำให้เราตัดสินหนังไปแล้วว่าอยู่ในเลเวลาไหนตั้งแต่ 10 นาทีแรก
ดูเหมือนว่าจุดสำคัญที่หนังอยากจะโฟกัสจริงๆ เป็นเรื่องของสถานที่ท่องเที่ยวและวัฒนธรรมรายล้อมของแต่ละประเทศมากกว่า หากจะบอกว่านี่เกือบๆ จะเป็นคลิปประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวที่มาในฟอร์มของละครเย็นก็คงจะไม่เกินเลยไปนัก เพียงแต่หากมาในรูปแบบหนังร่วมทุนสร้างเพื่อการตลาดแล้ว ถือว่ามันห่างไกลจากมาตรฐานที่เขาทำกันไว้มาก อย่างเช่น Present Perfect ที่ตัวบทก็ทำได้อินในระดับหนึ่ง ควบคู่ไปกับการขายบรรยากาศของเมือง Higashikawa อันเงียบสงบ แต่กับใน ‘คิดถึงทุกปี’ นี้มันง่อยตั้งแต่อินเนอร์ของนักแสดง บทอ่อนยวบยาบ ดูจนจบแล้วยังไม่รู้เลยมีที่ไหนน่าไปเที่ยวบ้าง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความรักที่หนังนำเสนอ เพราะส่วนตัวจับเนื้อหนังอะไรไม่ได้เลยสักตอนนอกจากดูหน้าตาเนื้อตัวนักแสดง
สำหรับตัว ชาคริต เองผมว่าเขาก็รักษาเอกลักษณ์ทางการแสดงไว้ได้เหมือนเดิม เพียงแต่พอมารับบทของหนุ่มติสท์ชอบวาดรูปแล้ว ทำออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่ ถ้าพูดตามเนื้อผ้าก็ต้องบอกว่าต่ำกว่ามาตรฐาน ไม่มีสักนาทีที่จะทำให้เชื่อได้ว่าเขาคือคนคนนั้นเลย เรียกว่าพังตั้งแต่ท่าจรดดินสอสเก็ตรูป (ฮา) อย่างไรก็ตาม หนังรวมๆ ก็ยังมีจุดฮาๆ ออกมาเรื่อยๆ ไม่ถึงกับน่าเบื่อ ในเวลาชั่วโมงกว่าก็พอได้อรรถรสและเสียงหัวเราะกลับบ้านไปพอกล้อมแกล้ม
สนับสนุนเนื้อหา
