“John Wick: Chapter 3 - Parabellum” ความสำเร็จในการสร้างโลกเฉพาะตัวของ จอห์น วิค

การที่หนังแฟรนไชส์อย่าง John Wick ประสบความสำเร็จได้ทั้งที่ไม่ได้มีทุนสร้างใหญ่โตเมื่อเทียบกับหนังฟอร์มยักษ์เรื่องอื่น (หรือเมื่อเทียบกับรายได้ที่ตัวหนังได้รับมา) ผมคิดว่านั่นเป็นเพราะคนสร้างรู้เป็นอย่างดีว่า คนดูต้องการอะไรจากหนังนะครับ

การรู้ว่ากลุ่มเป้าหมายต้องการอะไร แล้วก็เน้นทำไปที่สิ่งนั้น ไม่ห่วงหน้าพะวงหลังกับเรื่องอื่นๆ อันนี้แหละที่ผมคิดว่าเป็นปัจจัยสำคัญอันทำให้หนังชุดที่ดูเหมือนไม่มีอะไรอย่าง John Wick ประสบความสำเร็จสร้างมาจนถึงภาคที่สามนี้และก็คงจะมีภาคต่อๆ ไปอีกอย่างแน่นอน 

John Wick: Chapter 3 - Parabellum

ปรากฏการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่ในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ครับ ย้อนหลังไปเร็วๆ นี้ก็มีหนังชุดที่มีลักษณะคล้ายๆ กันอย่าง Taken ที่ เลียม นีสัน แกเที่ยวโทรศัพท์ไปขู่อาฆาตเอาชีวิตคนที่ลักพาตัวลูกเมียแล้วก็สู้กันอยู่หลายภาค ในยุโรปบ้าง ที่นั่นบ้าง ที่นี่บ้าง เครื่องบินบ้าง รถไฟบ้าง (ซึ่งถ้าดูแลลูกเมียอย่างระมัดระวังกว่านี้เรื่องก็คงไม่เกิด) ความสำเร็จของ Taken นั้นก็ทำให้ลุงเลียม นีสัน แกต้องรับเล่นหนังอะไรทำนองนี้อีกหลายเรื่อง จนสุดท้ายก็ต้องเลิกเล่นไปเองเพราะสู้สังขารไม่ไหวครับ หรือย้อนไปไกลหน่อย ตอนที่ผมยังเป็นวัยรุ่น ก็มีหนังชุดของ สตีเวน ซีกัล ที่ชอบรับบทอดีตนาวิกโยธินมือดีผู้หันหลังมาทำงานอะไรสักอย่างที่มันเรียบง่าย แล้วก็มีเหตุให้แกต้องไปหักแขนหักขา (หักขาจริงๆ นะครับ ไม่ใช่การไปเล่นหมากฮอส) วายร้าย นั่นก็ฮิตติดตลาด แกเลยต้องหักกันอยู่หลายภาคเหมือนกันครับ

เลียม นีสัน ใน Taken

สตีเวน ซีกัล ใน Under Siege

ปรากฏการณ์ทั้ง Taken ก็ดี หนังของ สตีเวน ซีกัล ในอดีตก็ดี หรือแม้แต่กับ John Wick นี้ก็ดี เป็นสิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่า หนังที่ประสบความสำเร็จ บางทีก็ไม่จำเป็นต้องมีเนื้อเรื่องที่น่าเชื่อถือ หรือสลับซับซ้อนอะไร ขอแค่รู้ว่าคนดูหนังต้องการดูอะไร แล้วก็จัดหาสิ่งเหล่านั้นให้สมกับความคาดหวังของผู้ชม และตราบเท่าที่ยังทำให้มัน “สนุก” ได้อยู่ หนังก็อาจจะประสบความสำเร็จได้ไม่ยาก (อาจจะนะครับ ไม่ได้รับประกันว่าต้องประสบความสำเร็จเสมอไป) ผมว่า John Wick เข้าข่ายหนังแบบนั้นล่ะครับ

John Wick

ผู้กำกับ แช้ด สตาเฮลสกี ซึ่งกุมบังเหียน John Wick มาตั้งแต่ภาคแรก รู้ดีว่าผู้ชมต้องการเห็นฉากแอ็กชั่นแบบเกม RPG ที่ตระการตาและมีการต่อสู้ที่เหนือความคาดหมายเยอะๆ ซึ่งนี่เป็นเครื่องหมายการค้าของหนังชุดนี้ การดีไซน์ฉากบู๊ ฉากแอ็กชั่น อะไรต่างๆ จึงต้องให้อารมณ์แบบโหดเหนือจริง เน้นความดิบ ความสะใจ จนมันข้ามผ่านเส้นแบ่งความจริง-ความลวง แล้วเข้าสู่พรมแดนที่เรียกว่า “แฟนตาซี” แล้วกลายเป็นความบันเทิงในอีกรูปแบบหนึ่งน่ะครับ หลักใหญ่ใจความของ John Wick ก็มีเท่านี้ รวมทั้ง Chapter 3 - Parabellum นี่ด้วย ที่ไม่ว่ามองอย่างไรมันก็เป็นแฟนตาซีที่เร้าอารมณ์สะใจอย่างหนึ่งเท่านั้นเองครับ ถามว่าเนื้อเรื่องมันเป็นยังไง สารภาพตามตรงว่าทั้งที่ดูครบทุกภาค แต่ผมก็ลืมไปแล้วว่าใครแค้นใคร ใครล่าใคร มีปมฝังใจกันยังไง จำแทบไม่ได้เลย แล้วก็ไม่ได้คิดจะจำด้วย พอดูทีก็ต้องรื้อฟื้นกันที ก็อย่างที่บอกครับว่า ถ้าผมจะดูหนังเรื่องนี้ ผมก็จะดูเพราะอยากรู้ว่ามันจะพาผมกระโจนเข้าไปในโลกแฟนตาซีได้สะใจและแปลกใหม่อย่างไรบ้าง เนื้อเรื่องไว้ว่ากันทีหลัง

คีอานู รีฟส์ และ ฮัลลี เบอร์รี่ ใน John Wick: Chapter 3 - Parabellum

ซึ่งถ้ามองกันในแง่นั้นก็ต้องถือว่า John Wick: Chapter 3 - Parabellum ทำได้สมกับที่คาดหวังนะครับ เพราะมันอัดฉากแอ็กชั่นมันๆ มาเพียบ สะใจแฟนหนังชุดนี้ค่อนข้างแน่นอน แต่ที่ผมชอบมากๆ และชอบขึ้นเรื่อยๆ ในแต่ละภาคที่ดูก็คือ งานด้านทัศนศิลป์ งานด้าน อาร์ต วิช่วล อะไรต่างๆ ในภาคนี้ถือว่าดีมากครับ การดีไซน์ฉากและเซ็ตติ้ง การจัดแสงและไฟในแต่ละฉากแต่ละซีน สวยแบบ นีโอ นัวร์ ดูแล้วสนุกตา เช่นเดียวกับการดีไซน์องค์กรหลักที่ จอห์น วิค และพรรคพวกเขาสุงสิงไล่ยิงกันอยู่ ซึ่งมีทั้งเซนส์แบบโอลด์ แฟชั่น ผสมความเป็นไซเบอร์ พังก์ และอะไรที่มันหลุดโลกอยู่ในที ซึ่งผมว่านอกจากการปรนเปรอฉากแอ็กชั่นให้ผู้ชมเพียบแปล้แล้ว การสร้างโลกและสิ่งแวดล้อมเฉพาะตัวของ จอห์น วิค ขึ้นมาใหม่แบบที่เราเห็นในหนัง John Wick ทุกภาคนี่แหละครับ ที่เป็นเอกลักษณ์ของหนังชุดนี้ รวมทั้งภาคใหม่ John Wick: Chapter 3 - Parabellum นี่ด้วย

แต่เนื้อเรื่อง ก็ช่างมันแล้วกันนะครับ อีกไม่นานผมก็คงลืมไปเองแหละ ดูหนังเรื่องอื่นๆ สักเรื่อง-สองเรื่องก็น่าจะลืมแล้ว เดี๋ยวภาคใหม่มาก็ค่อยรื้อฟื้นว่ากันใหม่

 

ชมภาพยนตร์ตัวอย่าง John Wick: Chapter 3 - Parabellum ได้ ที่นี่

 

เกี่ยวกับผู้เขียน

จักรพันธุ์ ขวัญมงคล
นักเขียน นักแปล นักวิจารณ์ภาพยนตร์ และบรรณาธิการอิสระ สนใจความเคลื่อนไหวในแวดวงศิลปะและสังคม