รีวิว ช่องส่องผี งงในงง กับสนต์ ยุกต์

 

 

สำหรับหนังเรื่องช่องส่องผี (The Real Ghosts) นั้น สารภาพตามตรงว่าก่อนที่จะเข้าโรงภาพยนตร์ ผู้เขียนไม่ได้ชมตัวอย่างภาพยนตร์ กระทั่งอ่านเรื่องย่อของหนังมาก่อน ปรากฏว่า “ดูไม่รู้เรื่องเลยครับ” ประเด็นที่ดูไม่รู้เรื่องก็เพราะว่า การนำเสนอด้วย “ภาพ” อันเป็นหัวใจหลักของ “ภาพยนตร์” นั้น หนังแทบจะไม่สามารถสื่อสารอะไรกับคนดูได้เลยในแง่ของเรื่องราวทั้งหมด ทุกอย่างในหนังเรื่องนี้เหมือน น้ำกับน้ำมัน ที่ไม่สามารถรวมเป็นเนื้อเดียวกันได้ และเทคนิคที่เรียกว่า “การตัดต่อ” นั้นกลับทำให้ภาพรวมของหนังงงงวยและเละเทะอย่างสิ้นเชิง แทนที่จะช่วยรับใช้การเล่าเรื่องราว

 

 

หนังเปิดเรื่องมาด้วยฉากที่ดล (สน ยุกต์ ส่งไพศาล) กำลังเล่นผีเหรียญอยู่กับเพื่อนอีก 2 คน ก่อนที่หนังก็ตัดสลับเหตุการณ์ว่าด้วยฉากทำคลอดของใครสักคนที่ทำให้เราเห็นว่า คนเป็นแม่ตายแต่คนเป็นลูกรอด จากนั้นหนังก็ตัดสลับกลับมาในช่วงเวลาที่ดล หนุ่มวิศวกรที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ กับแฟนสาวอย่างณิชา (ซูซานน่า เรโนล)

 

ครึ่งแรกของเรื่อง เราก็จะได้เห็น เอ่อ….. ฉากอาทิ ดลนัดกินข้าวกลางวันกับณิชา ในสภาพรองพื้นผิดเบอร์และปากแดงแจ๋ (อ่อ…ครับตัวละครทานไวน์แดง อาจจะเป็นเพราะบ่มเข้มไปหน่อย ทำให้ปากสีจัดตามไปด้วย) สักพักดลตัดสินใจชวนณิชาย้ายที่พักเพราะเขาต้องเปลี่ยนไซต์งานก่อสร้าง ทว่าเมื่อย้ายหอใหม่ได้ไม่นานณิชาก็เริ่มพบเหตุการณ์ประหลาด สิ่งแรกที่ณิชาเจอคือ ระหว่างกำลังใช้ไดร์เป่าผมอยู่นั้น ก็เกิดไฟกระตุกติดๆดับๆ รีแอ็คชั่นแรกที่ตัวละครนี้คิดได้คือ ทำหน้างงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น (ถ้าเป็นคนในชีวิตจริง สิ่งแรกที่หนูควรทำหลังจากเจอสภาพไฟตกเช่นนี้ คือการลงไปติดต่อกับนิติของที่พักอาศัยค่ะลูก!) แล้วก็ไม่มีสติอยู่นมนาน วิ่งพล่านๆอยู่ในห้องได้ระยะใหญ่ๆ

 

 

โอ้โห ความตลกยังไม่จบแค่เพียงเท่านั้น ตัวละครในหนังเรื่องนี้ติดขนตานอน คิ้วปังตลอด 24 ชั่วโมง ผ่านไป 30 นาทีแล้วยังดูไม่รู้เลยครับว่ายัยณิชาเนี่ยประกอบอาชีพอะไรกันแน่ รู้แค่มีโทรศัพท์เข้ามา และตัวละครนี้โต้ตอบว่า “นัดลูกค้าไว้ 11 โมงค่ะ” มีฉากตัวละครเข้าออฟฟิศ แต่เหม่อลอยจนจะโดนรถชนอยู่ประมาณ 30 วินาที แต่เราก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเธอทำงานอะไร เพราะส่วนมากแล้วฉากของตัวละครณิชาคือนอนอยู่บนเตียง ตื่นมาทำหน้างงๆ และเข้านอน วนอยู่อย่างนี้ครึ่งชั่วโมงได้ จนเราตั้งคำถามว่าบางทีการที่นางหลอนเห็นผี อาจจะเป็นเพราะ “นอนเยอะไปก็ได้”

 

เอาจริงๆครับคุณผู้อ่าน ผ่านไปเกือบชั่วโมงหนังเพิ่งจะคลี่คลายให้คนดูถึงบางอ้อว่า จริงๆแล้วเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับณิชานั้นจริงๆ เป็นเรื่องราวในอดีต! ของดล เขาจึงเดินทางไปสำรวจสถานที่ที่เขาเคยเล่นผีเหรียญว่าจริงๆแล้วมันเกี่ยวโยงอะไรกับตัวเขา ก่อนจะนำมาสู่คำตอบสุดสะพรึง ….. (เหรอ?)

 

 

ปัญหาเดียวครับของหนังเรื่อง ช่องส่องผี (The Real Ghosts) คือผมว่าคนทำเค้างงครับว่าตกลงอยากจะเล่า ความสามารถของกล้องตรวจจับวิญญาณ หรือ จะเล่าเรื่องราวที่ได้แรงบันดาลใจมาจากลัทธิฆ่าตัวตายหมู่ หรือ อยากจะเขียนบทหนังผีที่ว่าด้วยชายหนุ่มที่มีดวงผูกพันกับชะตากรรมเลวร้ายที่ไม่อาจหนีพ้น ขนาดหนังจบแล้วผมยังไม่เข้าใจเลยครับว่าเขาอยากจะเล่าอะไรกันแน่ แต่ถ้าเป้าหมายอันสูงสุดของผู้กำกับคือการทำหนังที่คนดูไม่รู้เรื่อง …. ดีใจด้วยครับคุณทำสำเร็จแล้ว

 

แต่การไม่เข้าใจของผม ยังไม่น่าขันเท่า เพื่อนโรงภาพยนตร์ที่หลังจากเอนเครดิตของหนังขึ้นมาแล้วเขาก็ได้แต่สบถเบาๆว่า …….. “นี่ …… มานั่งดูหนัง …… อะไร ….. เนี่ย” (โปรดเติมคำในช่องว่างกันเอาเองนะครับ) แล้วพี่คนนั้นก็หันซ้าย หันขวาประหนึ่งจะมองหาว่ามีใครที่คิดเช่นเดียวกันกับเขาหรือไม่ ผมได้แต่ยิ้มให้แล้วตรวจสัมภาระก่อนลุกจากที่นั่ง พลางดูนาฬิกาและพึมพึมกับตัวเองว่า ช่างเป็น 85 นาทีที่ยาวนานเหลือเกิน