รีวิว Cats เมื่อสเปเชียลเอฟเฟกต์กลายเป็นดาบสองคม
จากละครเวทีแนวมิวสิคัลของ แอนดรูว์ ลอยด์ เว็บเบอร์ เรื่อง “Cats”และดัดแปลงมาจากบทกวี “Old Possum’s Book of Practical Cats” โดย ทีเอส เอเลียต สู่ภาพยนตร์โดยผู้กำกับรางวัลออสการ์ ทอม ฮูเปอร์ สำหรับเส้นเรื่องของ Cats นั้น ไม่ได้มีอะไรมากมายนัก มันบอกเล่าถึงเหล่าแมวเหมียวที่เกิดขึ้นในค่ำคืนซึ่งมีการจัดงานประจำปีที่ถูกเรียกว่า เจลลิเคิล บอลล์ เมื่อ โอลด์ ดิวเทอโรโนมี่ ผู้นำอาวุโสของเหล่าเหมียว จะเลือกแมวตัวหนึ่งให้เดินทางไปยังเฮฟวิไซด์ เลเยอร์ เพื่อเกิดใหม่ บรรดาแมวต่างๆจึงพยายามช่วงชิงตำแหน่งดังกล่าวด้วยการขับร้องเพลงเพื่อบอกเล่าชีวิตของตัวเอง ว่าชีวิตของพวกเขาเป็นใคร ทำหน้าที่อะไร และทำไมจึงอยากถูกเลือก ทว่างานดังกล่าว ถูกก่อกวนจากแมคาวิตี้ ซึ่งเป็นแมวนอกกฎหมาย ซึ่งอยากจะได้รับเลือกไปเกิดใหม่ มันจึงพยายามก่อกวนการคัดเลือกและกำจัดแมวตัวอื่นๆที่เข้าร่วมการแข่งขันให้พ้นทาง
เส้นเรื่องที่ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน เสน่ห์ของ Cats ในฉบับละครเวที จึงถูกขับเคลื่อนไปด้วยบทเพลงอันแสนไพเราะ ประกอบกับการแต่งหน้านักแสดงจากคนให้กลายเป็นแมว รวมไปถึงโชว์ของนักแสดงแต่ละคนที่นำเสนอคาแรกเตอร์ของพวกเขาผ่านการแสดง จึงทำให้มิวสิคัลเรื่องนี้เป็นความแปลกใหม่ในยุค 80 และแน่นอนการสั่งสมชื่อเสียงของละคร ทำให้ Cats ครองตำแหน่งการแสดงที่เปิดแสดงยาวนานถึง 21 ปี ได้รับรางวัล Olivier และ Evening Standard Awards สาขาละครเพลงยอดเยี่ยม และในปี 1983 ละครบรอดเวย์เรื่องนี้ได้รับรางวัลโทนี่ถึง 7 รางวัล จนถึงทุกวันนี้ “Cats” ได้เปิดการแสดงไปทั่วโลก โดยมียอดคนดูมากถึง 81 ล้านคน ในมากกว่า 51 ประเทศ 19 ภาษา ถือได้ว่าเป็นละครที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดตลอดกาลเรื่องหนึ่ง
อย่างไรก็ตามการที่ Cats ถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ อาจจะเป็นความท้าทายของทีมผู้สร้างในการดัดแปลงละครที่คนต้องแสดงเป็นสัตว์ให้กลายเป็นตัวละครที่เป็น “รูปธรรม” มากยิ่งขึ้น แต่กลายเป็นว่า การทำซีจีด้วยการนำหน้านักแสดงไปอยู่บนตัวของแมวนั้น กลายเป็นความพิลึกพิลั่นและน่ากระอักกระอ่วนไม่น้อยเมื่อมันปรากฏอยู่บนจอภาพยนตร์ (ยังไม่รวมไปถึงสัตว์ชนิดอื่นๆ อาทิ หนูและแมลงสาบที่มีใบหน้าเป็นมนุษย์)
แม้ภาพยนตร์ Cats จะมีการเชื่อมโยงฉากในแต่ละช่วง ให้มีความลื่นไหลต่อเนื่องมากยิ่งขึ้น (ซึ่งเป็นจุดบอดในเวอร์ชั่นละครเวที) แต่ด้วยการที่เรื่องราวของ Cats ไม่ได้มีอะไรมากมายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หนังเรื่องนี้จึงมีสภาพเป็นเหมือนมิวสิควิดีโอขนาดยาวที่ดำเนินเรื่องราวไปเรื่อยๆ จนราบเรียบจนถึงขั้นน่าเบื่อ
บางทีแล้ว Cats อาจจะเหมาะกับรูปแบบละครเวทีมากกว่า เพราะอย่างน้อยการได้เห็น มนุษย์แสดงเป็นสัตว์และโชว์ความสามารถบนเวที ซึ่งเป็นประสบการณ์ตรงระหว่างผู้ชมและผู้แสดง แต่เมื่อมันกลายเป็นภาพยนตร์และถูกงานเทคนิคพิเศษครอบตัวเรื่องราวไว้ ทำให้เราเห็นว่าการออกแบบที่ผิดพลาด ก็นำมาซึ่งความไม่น่าอภิรมย์ในการชมบนจอใหญ่เช่นกัน
