"ดนตรีทำให้เราถูกมองเห็น จากที่เคยถูกมองข้าม" บทบันทึกการเดินทางสู่ไทเป โดย บอย Lomosonic

02 ก.ค. 61 (12:15 น.) พิมพ์

แชร์เรื่องนี้

แชร์เรื่องนี้Line Twitter Facebook

20/06/2018

สนามบินสุวรรณภูมิ TG634

06:54 น. (เวลาประเทศไทย)

มาถึงสนามบินตั้งแต่ตีห้า หวังว่าจะได้หลับบนเครื่องบ้าง จะว่าไปนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไปเล่นต่างประเทศ เรียกได้ว่ามีภูมิคุ้มกันในระดับหนึ่ง ทั้งการจัดการจุกจิกต่างๆ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าการทำวงดนตรีคือความฝัน ฝันที่จะได้เล่นต่อหน้าคนมากๆ และเชื่อว่าหลายๆ คนที่มีวงดนตรี อยากจะมี “เวิลด์ทัวร์” กันแน่ๆ ความฝันเหมือนในการ์ตูนเรื่อง Beck ความฝันที่จะได้เล่นในเทศกาลดนตรีแล้วคนสุดลูกหูลูกตา การมีทัวร์บ่อยๆ ทำให้ผมมีภูมิต้านทานในการรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ไอ้เรื่องความฝันประเภทนั้นขีดฆ่าทิ้งไปได้เลย เจอมาแล้วทั้งพายุ ย้ำว่า พายุจริงๆ เน้นๆ แบบไม่ให้ลืมหูลืมตาที่ปูซาน (วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เล่นไปฟ้าใสเชียวนะมึง) ตอนนั้นพวกเราลากสังขารทั้งๆ ที่ยังไม่ได้นอนขึ้นไปเล่นดนตรี เสียงแหบแห้ง ร่างกายกรอบเกรียม สมองพวกเราอ่อนล้า แต่ก็รู้สึกว่าสามารถจบโชว์ได้อย่างที่ตั้งใจ มีทั้งบอดี้เซิร์ฟ แฮนด์สแตนด์ ภาพคนดูในจำนวนหนึ่งใส่เสื้อกันฝนหลากสีมาสนุกกันอย่างสุดเหวี่ยง เป็นรางวัลชั้นเลิศจากการทัวร์ต่างประเทศครั้งแรกของพวกเรา

และอีกครั้งที่ “ไทจง”

อากาศก็คงยังไม่เป็นใจให้ เทศกาลดนตรีที่สนามเบสบอลวันนั้นพอจะทำให้เราชื้นใจขึ้นมาบ้าง

เพราะคนไต้หวัน ... ดูซีรีส์ไทย

หลายสิ่งกอปรให้การทัวร์คราวนี้มีภูมิคุ้มกัน ประสบการณ์ทำให้เราได้วางแผนในสิ่งต่างๆ ดีขึ้น ผมเดินทางมาก่อนเพื่อพักผ่อนร่างกายให้พร้อมกับโชว์อย่างเต็มที่ พยายามไม่ตั้งใจมาก และทุกครั้งที่ผมคิดแบบนี้ คือผมตั้งใจมากๆ นั่นเอง

อยากรู้เหมือนกันว่า “ไทเป” จะให้อะไรพวกเรากลับมา

เจอกัน

เตรียมเดินทางสู่ ไทจง

24/6/2018

สนามบินเถาหยวน ไต้หวัน

19:29 น.

เรากำลังรอขึ้นเครื่องเพื่อที่จะกลับกรุงเทพฯ จัดการกับเศษเหรียญ แยกย้ายกันซื้อของฝากจิปาถะ ทีมงานของพวกเรากลับไปบางส่วน ก่อนที่จะมาสนามบินก็แยกย้ายเที่ยวตามที่ต่างๆ อยู่บ้างได้ของติดไม้ติดมือกลับบ้านกันไป

“ตอนนี้ อยากกินส้มตำมาก”

คาดว่าหลังจากล้อแตะพื้น ต่างคนน่าจะหาอาหารไทยกินกันแบบเร่งด่วน พักผ่อน และต้องไปเล่นต่อที่ชลบุรีในวันรุ่งขึ้น ถึงแม้ว่าจะมาที่นี่ไม่นาน แต่จากประสบการณ์แล้วรู้สึกว่า “คิดถึงบ้านจัง”

เตรียมมุ่งหน้าสู่ผืนแผ่นดินเกิด

ขอบคุณพี่เต็ด ยุทธนา ที่พาเรามาที่นี่ ทีมงานสนามหลวงมิวสิก พี่แม้ว พี่ดูรี่ ที่ลำบากแบกสูทมาให้ถึงไทเป และดูแลเราตลอดทริป

ขอบคุณ “ไทเป”

Lomosonic และ ป๋าเต็ด-ยุทธนา บุญอ้อม

20/6/2018

ล้อแตะพื้นที่ไต้หวัน

12:00 น.

“เที่ยว”

ผมเดินทางมาก่อน เป็นครั้งแรกที่สามารถหลับบนเครื่องบินได้ติดต่อกันหลายๆ ชั่วโมง (นี่แค่สามชั่วโมงนะ)

เดินทางใช้ชีวิตด้วยรถไฟ

ผมเดินทางมาก่อน จะว่าแอบมาเที่ยวก่อนก็ว่าได้ เลยต้องนั่งรถไฟเข้าเมืองเอง หลังจากที่กระเตงของไปที่โรงแรมก็ออกมาเดิน เรียนรู้หลักสูตร ไทเป101 กันสักนิด

ออกมาใช้ชีวิตกันสักหน่อย

ไปเที่ยวเขาช้าง เดินเที่ยวที่นี่เหนื่อยเอาเรื่องทีเดียว นี่อาจจะเป็นประโยชน์อย่างหนึ่งของเวลามาทัวร์ต่างประเทศ ได้แอบเที่ยว แอบใช้ชีวิต อาจจะไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยมาก แต่ก็ถือว่าได้ออกมากินอย่างเขา ใช้ชีวิตอย่างเขา (เมายังไม่ได้ เพราะงานยังไม่เสร็จ)

21/6/2018

ไทเป

“ครบทีม”

วันนี้เป็นวันที่ทีมเดินทางมาพร้อมหน้าพร้อมตา ช่วงเช้าผมไปเที่ยวตลาดปลากับจิ่วเฟิน (หมู่บ้านในหนัง Spirited Away) มา เรานัดกันที่ร้านชาบูหมาล่า ที่จิ่วเฟิน ด้วยความเป็นคนที่ชอบปั่นจักรยานอยู่แล้ว และนี่คือหนึ่งในเมืองจักรยานของโลก จึงใช้บริการ “Youbike” เป็นหลัก เข้าทางล่ะครับ

หลังจากที่มีเวลาให้ทุกคนทำความรู้จักเมืองกันพอหอมปากหอมคอ วันนี้เรามีนัดกับทางทีมงาน คุยทำความเข้าใจ ทั้งทีมพวกเราเอง รวมถึงเทคนิเชี่ยนทั้งหมด

ด้วยความไม่รู้นัด ผมลงมาหาอะไรกิน แล้วใส่รองเท้าแตะไปงาน!

เตรียมการก่อนการแสดงสดจะเริ่มต้น

เรานัดกันที่ นีโอ สตูดิโอ ซึ่งไม่ห่างจากโรงแรมที่พักมาก ฝนโปรยปรายต้อนรับพวกเราพอชุ่มชื้นตอนที่ไปถึง ความผิดของผมเองที่ไม่รู้กาลเทศะ แต่การคุยกับทางทีมงานก็ผ่านพ้นไปด้วยดี จะติดทางด้านภาษากันบ้าง

แต่ในทางปฏิบัติแล้ว เราพูดภาษาเดียวกัน

ในแง่ของการเตรียมตัวของผู้จัด (Golden Melody Festival) ถือว่าไม่มีอะไรให้พวกเราต้องหนักใจเลย ของทุกอย่างได้ครบตามสเปก แม้กระทั่งไมโครโฟนที่ทางทีมพวกเราเตรียมไป ยังได้ใช้

เรากลับมาพักผ่อนกันที่โรงแรมเมื่อเวลาย่ำเที่ยงคืนได้สักพัก

22/6/2018

“หนังชีวิต”

ผมตื่นประมาณสิบเอ็ดโมงกว่า ด้วยความตั้งใจที่ว่าวันนี้จะไม่ทำอะไรให้เหนื่อยหรือทอนกำลัง พอลุกจากเตียง เกิดอุทานในใจว่า เอาแล้วไงมึง ... “คลาสสิค”

อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังส่อแววว่าจะมาเตือนเสียแล้ว

ผมเดินเข้ามาส่องกระจกในห้องน้ำ พบว่ามันเบี้ยวใช้ได้เลยแหละ (อาการคือกระดูกสันหลัง L4 และ L5 เสื่อม)

ด้วยความสัตย์จริง ไอ้บ้าเอ๊ย! เกิดมาเป็นอะไรเอาวันนี้ อันที่จริงอาการมันไม่ได้ชัดร้อยเปอร์เซ็นต์ ถึงขนาดเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่ก็เรียกได้ว่า วันที่เราอยากจะใช้งานร่างกายเราอย่างเต็มที่ ทำไมดันมาแจ๊คพอตเอาวันนี้

เดาว่าน่าจะมาจากอาการความเครียดด้วยแหละ และจริงๆ ก็ไม่ได้อายุน้อยๆ แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ

พยายามทำอะไรเบาๆ เดินเล่น ผ่อนคลาย ให้จนถึงเวลานัด

14.30 น.

ล้อหมุนจากโรงแรม

เราเดินทางถึงสถานที่ทำการแสดง “นีโอ สตูดิโอ” แถบๆ ย่าน ไทเป ซิตี้ ฮอลล์ ตรงตามเวลา ฝนปรอยลงมา ทำให้พอคิดถึงเทศกาลดนตรีครั้งก่อนๆ ที่โดนรับน้องกันรุนแรง ผมหมายถึง สองครั้งที่เรามาก่อนหน้านั้น “พายุเข้า” เป็นมุขตลกที่พวกเราเองก็ยังคงคุยกันขำๆ ระหว่างนั่งรถมาที่งาน

รวมพลังก่อนขึ้นเวที

เราถึงหลังเวที และได้ใช้ห้องแต่งตัวร่วมกับวงจากญี่ปุ่นและสวีเดน มีการสัมภาษณ์ก่อนซาวด์เช็ก คำถามส่วนใหญ่เกี่ยวกับการมาเล่นครั้งนี้ ประทับใจอะไรในไทเปบ้าง อาหารการกิน สถานที่ท่องเที่ยว เราอาจจะไม่ใช่น้องใหม่ของไต้หวัน แต่สำหรับไทเป นี่คือ ครั้งแรก เพราะครั้งที่แล้วเรามาเล่นที่ ไทจง

ราวๆ ห้าโมง “ซาวด์เช็ก”

19.00 น.

ถึงเวลาทำการแสดง

ทีมงานเดินมาหลังเวทีเพื่อที่จะบอกเราว่า คงต้องเลื่อนเวลาทำการแสดงออกไปสักสิบห้านาที เพราะวันนี้รถติด (ตอนแรกคิดว่าจะมีแค่บ้านเราเท่านั้นที่มีปัญหานี้) พวกเราและทีมนั่งรอกันอยู่ที่หลังเวที ด้วยความอยากรู้ ผมจึงแอบมาเปิดม่านดูไปที่หน้าเวที

ช่วงเวลา หกโมงห้าสิบนาที หน้าเวทียังว่างเปล่า

ไม่เชิงถอดถอนใจ เราคิดว่า เดี๋ยวคนคงทยอยมา มันคงไม่โหดร้ายถึงขนาดไม่มีคนหน้าเวที ขนาดนั้น

ราวทุ่มกว่าๆ พี่เต็ด ยุทธนา พาผู้ชายญี่ปุ่น คาแรกเตอร์รูปร่างหน้าตาเหมือนโปรโมเตอร์ในการ์ตูน Beck มาทำความรู้จักกับพวกเรา และบอกว่า คนนี้คือโปรโมเตอร์จาก Summer Sonic

19.15 น.

KICK OFF

บอย Lomosonic