เอ่ยคำลา Mattnimare ในคืนวันที่ 22 กับความทรงจำถาวรที่เอ่อล้นไปด้วยความสุข

ความรู้สึก “เสียดาย” เกิดขึ้นในทันทีที่วงดนตรี Mattnimare ประกาศยุบวง นำมาสู่คอนเสิร์ตอำลาในชื่อ “Budweiser presents Mattnimare ความทรงจำถาวร คืนวันที่ 22 ของเดือนกุมภาพันธ์” ซึ่งจัดขึ้น ณ Voice Space ในวันเดียวกับชื่องาน และเมื่อซีนสุดท้ายของคอนเสิร์ตได้เสร็จสิ้น ความเสียดายยังคงอยู่ แถมเอ่อล้นมากยิ่งขึ้น เพียงแค่คำถามว่า ทำไม? ที่เกิดขึ้น แปรเปลี่ยนเป็นความเข้าใจ และยิ้มรับกับความเป็นไปของวงแทน

ที่บอกว่าเสียดายก็เพราะว่า Mattnimare เป็นวงดนตรีของยุคสมัยนี้ที่น่าจับตามองมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยดนตรีร็อคในแบบฉบับของพวกเขาเอง หม่นเศร้า แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเกรี้ยวกราด เรื่องราวในบทเพลงที่เต็มไปด้วยการตั้งคำถามเพื่อให้คิดต่อ เสมือนว่าพวกเขาผ่านร้อนผ่านหนาวจนเข้าใจ ต่อยอดไปจนถึงการแสดงสดที่ 4 สมาชิกอย่าง ว่าน-ปรีติ์ อัศวรักษ์ (กีตาร์, ร้องนำ), บาบูน-บริบูรณ์ วีระวงศ์ (กลอง), แอป-จิรกิตร เท้าติ (เบส) และ ซุง-กิดาการ ฉัตรแก้วมณี (กีตาร์) ซัดสาดท่วงทำนองอันแสนทรงพลัง

โดยส่วนตัวผู้เขียนเชื่อว่า Mattnimare มีศักยภาพพอที่ก้าวไปสู่วงการดนตรีเมืองนอกเมืองนา นั่นจึงเป็นที่มาของความเสียดายเมื่อคอนเสิร์ตครั้งนี้... จะเป็นครั้งสุดท้าย

ซัดทุกความหนักหน่วงเข้าสู่โสตประสาทของเหล่าสาวก Mattnimare ตั้งแต่เริ่มโชว์ ซึ่งพวกเขานำเพลง “กลัวเกินก้าว” มาทำเป็น Interlude ได้เท่เสียจนอยากจะให้พวกเขาปล่อยออกมาให้ฟังทางสตรีมมิงหรือยูทูบให้รู้แล้วรู้รอด ก่อนจะเปิดโชว์อย่างเป็นทางการด้วย “รอยต่อ” และต่อด้วย “ความทรงจำถาวร” สองเพลงในดวงใจใครหลายคนที่สามารถตรึงผู้ชมได้อย่างอยู่หมัด

บรรยากาศคอนเสิร์ตค่อนข้างสบายๆ เป็นกันเอง ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย บทสนทนาเฉกเช่นเพื่อนพี่น้องพูดคุยกันถูกเปล่งออกผ่านไมโครโฟนของฟรอนต์แมนอย่าง ว่าน เสมือนว่าเป็นงานเลี้ยงรุ่นที่ทุกคนมาดื่มด่ำร่ำร้องเพลงด้วยกัน ร้อยเรียงเพลงที่ทุกคนรู้จัก และหลายเพลงที่อาจจะยังไม่รู้จักเข้าไว้ด้วยกัน “Goodnight” และ “นกน้อย” จึงกลายเป็นครั้งแรกของหลายๆ คนที่มีโอกาสได้ฟังแบบสดๆ

“ความสุข... สุดท้ายอยู่ที่ตรงไหน” ท่อนร้องที่ยังค้างคาใจจากเพลง “ความสุข” ดังขึ้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงรู้สึกว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่จุกอกและซาบซึ้งที่สุดตั้งแต่เคยฟังแทร็กนี้มา ต่อด้วยเพลงลึกๆ อย่าง “คืนนี้” และ “น้ำตาเทียน” ที่ ซุง กล่าวก่อนเพลงว่า เป็นเพลงที่เปิดจุดอ่อนในชีวิตของเขามากที่สุดแล้ว ก่อนที่แขกรับเชิญเพียงหนึ่งเดียวอย่าง พัด-ชนุดม สุขสถิตย์ จะขึ้นมาวาดลวดลายในเพลง “ลึก”, “รอยประหลาด” และ “ชนุดม” ซึ่ง 2 เพลงหลังเป็นเพลงของวง Chanudom ในเวอร์ชั่นเข้มๆ สไตล์ Mattnimare นั่นเอง

คอนเสิร์ตดำเนินมาสู่โค้งสุดท้าย เริ่มนับถอยหลังสู่การจากลาขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนในฮอลล์ช่วยกันเปล่งเสียงตะโกนร่ำร้องเพลง “ความรัก” และ “กลัวเกินก้าว” ด้วยกัน ก่อนที่ช่วงอังกอร์ Mattnimare จะหยิบเพลง “คืนวันที่ 22 ของทุกเดือน” และ “ตัวประหลาด” มาเล่น แถมด้วยเซอร์ไพรส์ที่ 4 สมาชิก ว่าน-บาบูน-แอ๊ป-ซุง จะลงไปร้องเพลง “ความสุข” และ “ความรัก” เวอร์ชั่นอะคูสติกบริเวณด้านล่างซึ่งรายล้อมไปด้วยทุกๆ คนที่ตั้งใจมาร่วมสร้างความทรงจำด้วยกัน วินาทีนั้นไม่รู้สึกว่านั่นเป็นคอนเสิร์ต... รู้สึกเพียงแค่ ทุกคนมาร้องเพลงที่พวกเขารัก มาใช้ลมหายใจร่วมกับศิลปินที่พวกเขาชื่นชอบ และมาเอ่ยคำร่ำลาโดยที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำว่า “ลา” เพียงสักคำ

เพราะทุกคนต่างลากันด้วยรอยยิ้ม ลากันด้วยน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม แน่นอนล่ะว่า วงดนตรีที่พวกเขารักกำลังจะไม่มีอีกแล้ว แต่ด้วยบรรยากาศในตอนนั้น มันแทบจะไม่ปะปนความโศกเศร้าเสียใจเลยอยู่แม้แต่น้อย

แม้จะเกิดความผิดพลาดทางเทคนิคเล็กๆ น้อยๆ อยู่ประปราย แต่ความสุขทางดนตรีกลับกลบและกลืนทุกสิ่งอย่างไปโดยง่ายดาย ยิ่งเมื่อเสริมด้วยระบบแสง ระบบซาวด์ วิชวลต่างๆ ยิ่งทำให้เพลงของ Mattnimare มีความหมายในแบบของมันมากขึ้นกว่าเคย

เรายังยืนยันคำเดิมว่า เราเสียดายที่วงดนตรี Mattnimare จะไม่มีอีกต่อไป แต่หากจะให้ตอบคำถามที่ว่า “ความสุข... สุดท้ายอยู่ที่ตรงไหน?”

ความสุขคงอยู่ในความทรงจำของคืนวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2563 นั่นแหละ