"บุ๊ค ศุภกาญจน์" ลูกเรือเดินทะเลมาเป็นร็อคบ้านๆ ภูมิใจในจุดที่ยืน ดีกว่าฝืนไปจุดที่ไม่ใช่

บุ๊ค ศุภกาญจน์ นักร้องร็อคอีสาน เจ้าของเสียงเพลงได้รับความนิยมอย่างกว้าง โดยมียอดวิวยูทูบหลักร้อยล้านวิวการันตี อาทิ ฆาตกร ผีสางนางไม้ คนกระจอก ฯลฯ ให้สัมภาษณ์กับทีมข่าว Sanook.com ที่ค่าย "บังเอิญมิวสิค" ต้นสังกัด ใน อ.ภูเขียว จ.ชัยภูมิ ก่อนมาเป็นนักร้องเขาเคยทำงานเป็นลูกเรือเดินทะเลมาก่อน

นักร้องหนุ่มชาว จ.สกลนคร ที่ปล่อยเพลงละไว้ในฐานที่เข้าใจ ออกมาเป็นซิงเกิลล่าสุด เล่าว่า หลังจากจบการศึกษาที่โรงเรียนการเรือไทย ย่านหนองจอก เขาได้ทำงานเป็นลูกเรือเดินทะเล บนเรือส่งสินค้าระหว่างมหาสมุทร จากทวีปเอเชียไปทวีปอเมริกา และอเมริกาใต้ เป็นเวลากว่า 2 ปี ก่อนตัดสินใจลาออกมาลุยงานเพลงตามเสียงหัวใจเรียกร้องเต็มตัว

"ตอนทำงานได้ไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกาได้ไปเห็นโลกกว้างหลายอย่าง แต่ก็พยายามค้นหาตัวเองตลอด จริงๆ แล้วเราชอบอะไร ชอบที่จะอยู่แบบนี้ไหม"

"ผมรู้สึกว่า ผมรอเวลาพัก รอเวลาคอฟฟี่เบรค เพื่อจะได้มาจับกีตาร์แต่งเพลง ผมมีความสุขกับมันมาก มันก็เลยรู้แล้วว่าสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ตอนนั้น ไม่ใช่แล้ว"

"จากแต่งเพลงร้องลงเฟซบุ๊ก เริ่มมีคนติดตาม พองานเพลงเริ่มไปได้ มีงานคอนเสิร์ตเข้ามาแล้ว ก็ตัดสินใจลาออกจากอาชีพนั้นมาทำงานเพลงเต็มตัว"

บุ๊ค นับว่าเป็นนักร้องสายเลือดใหม่ มากความสามารถ นอกจากแต่งเพลงเองร้องเองแล้ว ยังได้รับความไว้วางใจจากนักร้องชื่อดังหลายเบอร์ ให้แต่งเพลงให้ขับร้อง เขาเล่าว่า การแต่งเพลงหลักๆ คำนึงถึงกลุ่มไทบ้าน คำนึงถึงความจริง เปรียบเทียบความทุกข์ยากกับความสวยหรู เส้นเรื่องทุกเพลงนำมาจากสตอรี่ชีวิตของตนเอง

บุ๊ค บอกว่า บอกต่อว่า โลกออนไลน์เอื้อต่อการทำงานที่ไหนก็ได้ เขาเป็นคนอีสาน ชอบการดำเนินชีวิตแบบบ้านๆ วันนี้ได้ทำงานที่รัก มีรายได้เลี้ยงดูครอบครัว โดยไม่ต้องจากถถิ่นฐานบ้านเกิดของตนเอง ไปต่อสู้ในเมืองใหญ่ รู้สึกมีความสุขที่สุด

"มันที่คนจะสร้างตัวตน สร้างอาชีพแบบไหน สร้างรากฐานแบบไหน เมืองหลวงอาจไม่ตอบโจทย์ก็ได้ ค่าครงชีพสูง ออกไปไหนมาไหนขับเคลื่อนด้วยเงินค่อนข้างมาก บ้านนอกเดินผ่านบ้านกันเขายังเรียกกินข้าว"

"ผมอยู่บ้านนอกผมได้หลายทาง ไม่มั่นใจเลยว่าระหว่างนักร้อง ร้องเพลง กับเลี้ยงไก่ อาชีพไหนเป็นหลัก เพราะรายรับมันสูสี ทำร้านนมร้านกาแฟที่บ้าน แบบว่าได้เงินมาหาช่องทางต่อยอด"

"สร้างอาชีพให้ครอบครัว ให้ทุกคนมีงาน ไม่ใช่ว่ามาอาศัยกระเป๋าใดกระเป๋าหนึ่ง ถ้าทุกคนมีงานได้ไม่ลำบากกระเป๋าใดกระเป๋าหนึ่ง ทุกคนช่วยเหลือตัวเองได้ ก็แฮปปี้ อยู่ได้"

"อยู่บ้านๆ แบบนี้ ก็มีไก่ บ่อปลา มีไร่นาป่าอ้อย ภูเขา เราได้ทำอะไรที่มันหลากหลาย เราได้กินอะไรที่มันหลากหลาย ที่ครั้งหนึ่งเราเกิดมาเป็นคน เราสมควรที่จะได้กิน ไม่ใช่ทำงานแทบตายกินได้แต่ปลากระป๋อง มาม่า"

บุ๊ค บอกต่อว่า นับตั้งแต่ค้นหาตัวเองพบ ไม่เคยมีความคิดเข้าไปใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ หรือเมืองใหญ่ ซึ่งเขาย้ำจุดนี้มาจากความชอบส่วนตัว ซึ่งแต่ละคนมีความชอบ และไม่ชอบต่างกัน

จึงไม่ขอยืนยันกับสังคมว่า อยู่บ้านนอกดีกว่าในเมือง บอกได้เพียงความรู้สึกส่วนตัวว่า ภูมิใจที่เกิดมาเป็นคนอีสาน เป็นคนบ้านนอก

"ภูมิใจในจุดที่ยืน ย่อมดีกว่าฝืนไปในจุดที่ไม่ใช่ของเรา" บุ๊คย้ำเขาเชื่ออย่างนี้

"เรียนจบมา ป.ตรี ป.โท จบปริญญามา เราไม่จำเป็นต้องวิ่งเข้ากรุงเทพฯ เลย ค้นพบให้เจอว่า ตัวเองถนัดอะไร และทำในสิ่งที่รัก และถนัด จะอยู่กับมันได้นาน ถ้าคนแบบนี้มากขึ้น ต่อไปลูกหลาน อาจจะไม่ได้วิ่งเข้ากรุงเทพฯ ปักหลักอยู่บ้านทำอะไรก็ได้"

"แต่ที่สุดแล้วของแบบนี้ ชอบใครชอบมันนะครับ ความชอบคนเรามันต่างกัน จะบอกว่าอยู่บ้านนอก มันดีกว่าในเมืองก็ไม่ได้"

"บางคนเขาไม่ได้ชอบบ้านนอก บางคนมองว่า อยู่บ้านนอกยากลำบาก บางคนมองว่าในเมืองรถเยอะลำบาก ยืนคนละจุดมันก็เห็นคนละมุม มันก็แตกต่างกันไป"

"เหมือนกับที่เขามองอีสาน เป็นภาคที่แบบว่า ค่อนข้างต่ำ ค่อนข้างทุกข์ยาก เพราะไม่เคยมาสัมผัส แต่สำหรับผมได้สัมผัสผมว่ามันดีแล้ว โคตรภูมิใจเลยที่ได้เป็นคนอีสาน หรือได้เป็นคนบ้านนอก"

"อยู่กับ ความเป็นจริง ความพอดี ความไม่ปรุงแต่ง ไม่ดัดจริต มันคือสมดุล ของมนุษย์ที่มันสมควรจะเป็น อย่าลืมต่อให้เราดิ้นรนแค่ไหน เรียบหรูแค่ไหน ปลายทางเราหนีความจริงไม่พ้น ก็คือ ตาย"