รีวิวคอนเสิร์ต Damien Rice นุ่มลึกบาดใจในฮอลล์ดำมืดที่แสงสีเสียงขั้นเทพ

เป็นความงดงามในความเรียบง่าย สำหรับบทเพลงและการแสดงสดในคอนเสิร์ต Damien Rice LIVE IN BANGKOK 2023 เมื่อวันที่ 6 มิ.ย. ที่ผ่านมา ที่ Union Hall โดย VIJI Corp

อีกครั้งที่เราได้มีประสบการณ์กับพี่ข้าว Damien Rice ในคอนเสิร์ตใหม่ในรอบ 7 ที่ไทยของเขา ตกใจเหมือนกันที่เพิ่งรู้ว่าผ่านมาแล้ว 7 ปีจากคอนเสิร์ตในไทยคราวที่แล้วของเขา เพราะแปลกมากที่ยังจำบรรยากาศในครั้งนั้นได้ชัดเจนพอสมควร ในฮอลล์ที่มืดสนิทและอบอ้าวหน่อยๆ เพราะ Damien Rice สั่งปิดแอร์ ในครั้งนี้เราเลยลุ้นนิดๆ ว่าพี่เขาจะสั่งปิดแอร์อีกไหม ซึ่งโชคดีว่าไม่ ไม่อย่างนั้นคอนเสิร์ตในครั้งนี้ของเขาอาจจะ “สุกกันเถอะเรา”

พอได้ฮอลล์เย็นฉ่ำและกว้างกว่าเดิม ในบรรยากาศที่ปิดไฟมืดสนิทเหมือนเดิม บรรยากาศจึงเย็นเฉียบและทำให้เราโฟกัสกับแสงสีเสียงตรงหน้าได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น มืดสนิทชนิดที่ไม่กล้าหยิบมือถือมาถ่ายรูปถ่ายคลิปอะไรเลย เพราะแสงไฟจากหน้าจอมันชัดเหลือเกิน ชัดจนกลัวรบกวนคนข้างๆ

Damien Rice มาพร้อมกับเซ็ตเวทีเรียบง่ายแต่มีลูกเล่นเหมือนเคย ที่เพิ่มเติมคือนักร้อง-นักดนตรีสาวสวยเสียงดี Francisca Barreto ที่เล่นดนตรีเครื่องสายก็เฉียบขาด ยิ่งเสียงร้องยิ่งหลงรัก ร้องดีมากจนประทับใจ บวกกับน้ำเสียงเย็นๆ ที่แฝงความปวดร้าวของ Damien Rice แล้ว เป็นการผสมผสานที่ลงตัวอย่างมาก

เริ่มต้นด้วย “Older Chests”, “i don't want to change you”, “Amie” ที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเพลง “Sex Change” ช่วงแรกมาถึงก็เล่นแต่เพลงเก่าๆ ก่อนเลย แฟนๆ ถึงกับปรบมือยินดีเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า เพลงที่เราประทับใจอีกเพลงอย่าง “Cannonball” พี่ Damien ก็เล่นได้ละเมียดละไมเหมือนเคย แค่ตัวเขากับกีตาร์ 1 ตัว ในบรรยากาศมืดสงบเงียบกริบที่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของคนข้างๆ น้ำเสียงหวานเศร้าแต่มีพลังสามารถสะกดคนดูได้อยู่หมัดทั้งฮอลล์

อีกช่วงที่น่าสนใจคือ “My Favourite Faded Fantasy”, “Astronaut”, “9 crimes”, ”Coconut Skins” และ “Insane” ที่ช่วงกลางถึงท้ายเพลงในบางเพลง Damien เร่งจังหวะกระชั้นหนักหน่วง น้ำเสียงกระแทกกระทั้นบีบอารมณ์ เข้ากันกับแสงและสีบนเวทีวูบวาบกะพริบถี่ตามอารมณ์หนักหน่วงของเพลง แม้จะเป็นแสงไฟสีส้มขาวอันเรียบง่ายแต่ก็เป็นความเรียบง่ายที่งดงามและน่าประทับใจมาก ยิ่งภาพที่ขึ้นอยู่บนจอข้างเวทีเป็นภาพขาวดำแล้ว การใช้แสงแบบนี้ทำให้ภาพคอนทราสหนักและออกมาสวยคลาสสิกแบบที่ไม่ได้ทำกันง่ายๆ แต่ออกมาได้อารมณ์มากๆ

อีกอย่างที่อยากชื่นชมคือไมโครโฟน มีทั้งไมโครโฟนพร้อมขาตั้ง ไมค์ที่ติดอยู่กับตัวที่ทำให้ Damien สามารถร้องเพลงเล่นกีตาร์ไปด้วยได้โดยไม่ต้องยืนตรงขาตั้งไมค์ตลอดเวลา หรือซาวด์ของไมค์ที่สามารถปรับให้มีเสียงแตกกร้านแบบใส่เอฟเฟกต์ช่วยในบางช่วงที่เป็นไฮไลต์ของเพลง เพิ่มความปวดร้าวเจ็บลึกให้กับเนื้อเพลงแต่ละท่อนที่เขาเปล่งเสียงร้องออกมาได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างถูกวางแผนมาอย่างถูกที่ถูกทางถูกจังหวะ นับถือทีมงานที่ออกแบบโชว์มาได้ดีมากๆ

ระหว่างเพลง Damien ไม่ได้เงียบเหมือนเดิม สรรหาเรื่องราวต่างๆ มาเล่าไปเรื่อยๆ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเขาเองที่หยิบมาแชร์ให้แฟนๆ ฟังแบบแรนดอม มุกตลกที่เรียกเสียงฮาได้เป็นระยะๆ หลังจากเล่นเพลง “The Box”, “Behind Those Eyes” และ “Volcanoes” Damien ก็เปิดโอกาสให้แฟนๆ สามารถเดินไปที่โซนด้านหน้าเพื่อชมเขาใกล้ๆ ได้ เราเลยลองเดินเข้าไปใกล้เขาให้มากขึ้นอีกนิด แบบที่มองเขาได้ด้วยตาเปล่าไม่ต้องพึ่งจอข้างเวที ก่อนที่เขาจะเริ่มเล่นเพลง “I Remember” และโบกมือลาหันกลับหลังเวทีไปสักครู่

ช่วงอังกอร์อาจจะเป็นช่วงที่ไฮไลต์ที่สุดของงานสำหรับเรา เพราะแฟนๆ ที่อยู่โซนด้านหน้าต่างก็ช่วยกับไฮป์ และเพลงที่เล่นก็ไม่ใช่เพลงอื่นใดนอกจาก “Cold Water” และ “The Blower's Daughter” อันโด่งดัง เรียกได้ว่าปิดจบคอนเสิร์ตที่แฟนๆ รอคอยมากว่า 7 ปีได้อย่างสมบูรณ์แบบ และน่าประทับใจ เครื่องดนตรีน้อยชิ้นแต่ทรงพลังและละเอียดอ่อน น้ำเสียงเศร้าสร้อยแต่ไพเราะ บวกกับเครื่องสายและน้ำเสียงหวานแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ของศิลปินหญิง Francisca ทุกอย่างลงตัวและเป็นส่วนผสมที่ดีที่คอนเสิร์ตหนึ่งพึงมี อิ่มเอมกลับบ้านกันอย่างมีความสุขที่ได้ฟังเพลงเศร้า

แม้ว่าจะน่าเสียดายที่มีบางเพลงอย่าง “Delicate”, “Elephant” หรืออีกสองสามเพลงตามความชอบของแฟนเพลงแต่ละคนที่ไม่ได้ถูกหยิบยกมาเล่นในครั้งนี้ ถือว่าป็นโชว์ที่ดีแต่สั้นไปสักหน่อย รวมถึงการเปิดขายเบียร์ในครั้งนี้และทางออกของประตูฮอลล์ที่อยู่ด้านข้าง ทำให้มีหลายคนลุกเดินเข้าออกฮอลล์อยู่บ่อยกว่าปกติ การถูกเดินตัดหน้าขณะกำลังฟังเพลงบ่อยๆ แสงไฟฉายที่เปิดสว่างแสบตาและดึงความสนใจจากเราไปโดยไม่ได้ตั้งใจ และพื้นของฮอลล์ที่ค่อนข้างสะเทือนทุกฝีก้าวที่ย่ำเดิน อาจทำลายบรรยากาศในการรับชมคอนเสิร์ตที่สุดแสนจะมืดและเงียบสงบครั้งนี้ไปได้บ้าง แต่โดยรวมแล้วการแสดงของ Damien Rice ก็ยังคงตราตรึงใจจนมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปได้ในที่สุด

หวังว่าครั้งหน้าเราจะไม่ต้องรอถึง 7 ปีเพื่อจะได้ฟังเพลงเศร้าอันสวยงามของ Damien Rice กันอีกครั้ง