บัณฑิตพิการปลื้มปีติ ′พระเทพฯ′ ไม่ถือพระองค์ มีพระเมตตา พระราชทานปริญญาบัตร

บัณฑิตรามคำแหงและชาวรามคำแหงทุกหมู่เหล่า ต่างซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี เสด็จพระราชดำเนินแทนพระองค์ในการพระราชทานปริญญาบัตรแก่ผู้สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยรามคำแหง รุ่นที่ 40 ประจำปี 2556-2557 จำนวน 32,626 คน ระหว่างวันที่ 2-6 มีนาคม

บัณฑิตพิเศษทุกคนได้รับพระมหากรุณาธิคุณ ให้นั่งรถเข็นเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ณ ด้านล่างที่ประทับ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯให้บัณฑิตพิเศษ บัณฑิตนั่งวีลแชร์ไม่ต้องยืนขึ้นรับปริญญาบัตร และมีรับสั่งถามทุกข์สุขอย่างไม่ถือพระองค์ ยังความปลื้มปีติแก่บัณฑิตอย่างล้นพ้น จนทำให้บัณฑิตพิการหลายคน ถึงกับกลั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปีติเอาไว้ไม่อยู่

นางสาวสาวิณี พิมพ์หนู บัณฑิตผู้พิการทางสายตา สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโท โครงการศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารพัฒนาการ คณะมนุษยศาสตร์ เผยนาทีปลื้มปีติที่สุดในชีวิต ว่า 

ดิฉันรู้สึกตื่นเต้นและดีใจจนบอกไม่ถูก ที่พระองค์ทรงมีพระเมตตาต่อบัณฑิตพิเศษ และทรงห่วงใยถามทุกข์สุขถึงอาการที่ตนเจ็บป่วยอย่างใกล้ชิด วินาทีนั้นตื่นเต้นทำให้ไม่กล้าที่จะตอบคำถามใดๆเพราะกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ได้แต่ยิ้มตอบรับกับพระองค์ 

ดิฉันเชื่อว่าการที่พระองค์ทรงมีพระเมตตากับบัณฑิตพิเศษเช่นนี้ นอกจากจะสร้างความปลื้มปีติและซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณแก่ตนเองแล้ว ยังความปลาบปลื้มแก่ครอบครัวและมหาวิทยาลัยรามคำแหงด้วย

“ยังมีอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ประทับใจ คือช่วงที่เตรียมตัวรอเพื่อเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ดิฉันรับรู้ได้ถึงความห่วงใยจากผู้บริหาร และอาจารย์ที่ช่วยดูแลบัณฑิตพิเศษอยู่ โดยเฉพาะ ผศ.วุฒิศักดิ์ ลาภเจริญทรัพย์ อธิการบดี ม.ร.

ที่ท่านเดินสอบถามกับบัณฑิตพิเศษ ว่าแต่ละคนป่วยหรือเจ็บป่วยจากโรคอะไร ขณะที่ท่านพูดคุยกับดิฉัน ดิฉันถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน ซึ่งท่านอธิการบดีได้ปลอบใจ โดยเล่าถึงคุณยายของท่าน ที่อายุมากและตามองไม่เห็น แต่คุณยายก็ยังใช้ชีวิตที่มีความสุขได้ จังหวะนั้นทำให้ดิฉันหยุดร้องไห้ และยิ้มได้ด้วยความมั่นใจอีกครั้ง ดิฉันขอขอบคุณถึงความห่วงใยและความจริงใจ ที่ท่านอธิการบดีมอบให้แก่ลูกศิษย์คนนี้ด้วยนะคะ”

บัณฑิตสาวิณี เล่าว่า เป็นโรคจอประสาทตาเสื่อม หลังจากที่เรียนจบชั้นปริญญาตรี เมื่ออายุ 23 ปี ซึ่งตนเองมีปัญหาเรื่องสายตามาตั้งแต่ 2 ขวบ และโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะทางสังคมและคอยเป็นกำลังใจ โดยเฉพาะคุณพ่อนายสมพงษ์ พิมพ์หนู พี่น้อง และเพื่อนที่สนิทคอยดูแล ดิฉันจะพยายามช่วยเหลือตนเองก่อน ใช้ชีวิตให้ปกติเหมือนเพื่อนคนอื่น เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับคนรอบข้าง

“ช่วงเวลา 5 ปีที่เรียนปริญญาโท ดิฉันต้องอ่านหนังสือให้อยู่ใกล้ตามากที่สุดถึงจะเห็นตัวอักษร ใช้วิธีท่องจำ และทำความเข้าใจกับเนื้อหาด้วยตนเอง และเลือกเรียนสาขาสื่อสารพัฒนาการ เพราะจบชั้นปริญญาตรีด้านนิเทศศาสตร์ ทั้งยังเป็นคนพูดเก่ง กล้าแสดงออก และเคยทำงานเป็นพนักงานฝ่ายขายและฝ่ายการตลาด แต่ก็ต้องเลิกไปเพราะเริ่มมองไม่ชัดมากขึ้น 

ดิฉันเชื่อว่าหลายคนอาจมีปัญหาเรื่องสุขภาพ ไม่ว่าจะหนักหรือเบาก็ตาม ขอให้ยอมรับกับสิ่งนั้น ให้เชื่อว่าเรายังต้องมีชีวิตอยู่ อย่าคิดว่าเราด้อยกว่าใคร ไม่ว่าพรุ่งนี้หรืออนาคตจะเป็นอย่างไร ให้ใช้ชีวิตของตนเองให้มีความสุขที่สุด”

ด้าน นางสาวปรารถนา นคราวัฒน์ บัณฑิตผู้พิการทางสายตา สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี คณะมนุษยศาสตร์ เป็นบัณฑิตอีกคนซึ่งได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เปิดใจถึงความรู้สึกในวันนั้นว่า 

เป็นความปลื้มปีติอย่างที่สุดในชีวิตที่ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระองค์ท่านอย่างใกล้ชิด ทำให้เห็นถึงความห่วงใยของพระองค์ท่านที่มีต่อบัณฑิตพิเศษ นาทีนั้นยอมรับว่าตื่นเต้นมากและด้วยตาที่มองเห็นไม่ชัด ทำให้ยื่นมือไปรับปริญญาบัตรไม่ตรง แต่พระองค์ทรงมีเมตตาพระราชทานปริญญาบัตรให้จนสามารถถือได้ถนัดมือ นำความปลื้มปีติในชีวิตและซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณแก่ตนเอง

ปัจจุบัน ปรารถนา ทำงานเป็นไกด์นำชมนิทรรศการพิเศษ เรื่อง Dialogue in the Dark ณ จัตุรัสวิทยาศาสตร์ องค์การพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งชาติ (อพวช.) โดยเธอเล่าว่า เธอพิการตาบอดเลือนลาง ตั้งแต่อายุ 17 ปี สืบมาจากโรคต้อหินทำให้มีความดันในลูกตาสูงเกินไป 

จากที่มองเห็นชัดเจน ภาพก็ค่อยๆ เลือนลาง ยังไม่บอดสนิท แต่มุมมองแคบลงและเหมือนอยู่ในม่านหมอก เมื่อรู้ตัวว่าเริ่มมองไม่เห็นจึงต้องลาออกจากการเรียน ปวช. หันมาเริ่มเรียนอักษรเบลล์ ด้วยการฝึกอ่าน ฝึกเขียนด้วยตนเองที่โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ และไปเรียนต่อที่ศูนย์การศึกษานอกระบบ (กศน.)จนได้วุฒิ ม.ปลาย

ด้วยคำสอนของแม่ที่จากไปตั้งแต่อายุ 13 ปี ทำให้เธอมีกำลังใจใช้ชีวิตและมุ่งเรียนหนังสือ ซึ่งแม่เธอบอกว่า “ไม่ว่าในอนาคตจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ลูกต้องเรียนหนังสือ เพราะวิชาความรู้เป็นสิ่งเดียวที่ไม่มีใครสามารถเอาไปจากเราได้” 

เธอจึงตัดสินใจมาสมัครเรียนคณะมนุษยศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงด้วยความตั้งใจที่จะต้องมีวิชาความรู้ให้มากที่สุด เธอเข้าเรียนตั้งแต่ปี 2543 แต่ระหว่างเรียนต้องเข้ารับการรักษาตัว ผ่าตัดตา และใช้เวลาฟื้นสุขภาพตา จึงต้องใช้เวลาเรียนนานกว่าคนอื่น เมื่อสำเร็จการศึกษาเธอจบด้วยเกรดเฉลี่ย 2.32 เมื่อปี 2556

ปรารถนา กล่าวด้วยว่า ช่วงที่เรียนหนังสือเคยท้อในชีวิต แต่จำคำของแม่เอาไว้ และคิดว่ามีหลายคนที่เขามองไม่เห็นมาตั้งแต่เกิด พวกเขายังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ เราก็ต้องสู้และอยู่ให้ได้เหมือนคนปกติ เมื่อสามารถก้าวข้ามผ่านความท้อแท้ และพยายามฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆ มาได้ 

จนถึงวันที่เรียนจบ ดิฉันรู้สึกดีใจและปลื้มใจที่ในชีวิตมีโอกาสได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารีอย่างใกล้ชิด และเป็นความซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ ที่พระองค์ทรงมีพระเมตตาต่อบัณฑิตทุกคน โดยเฉพาะบัณฑิตพิการของมหาวิทยาลัยรามคำแหง