เอ็นดูแรง เณรน้อยเขียนจดหมายถึงโยมยาย ให้ช่วยพาเจ้าดุ่ยสุนัขตัวโปรดไปหาหมอ

เอ็นดูหนักมาก เณรน้อยเขียนจดหมายน้อยถึงโยมยาย ให้ช่วยพา "เจ้าดุ่ย" สุนัขตัวโปรดไปหาหมอ 

จากกรณีมีผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่งได้โพสต์เรื่องราวสุดประทับใจ เมื่อเณรน้อยที่อายุเพียง 10 ขวบ แต่ตั้งใจเขียนจดหมายถึงโยมยาย ให้ช่วยพาเจ้าดุ่ย สุนัขตัวโปรดไปหาหมอ ไปแปะไว้ที่ฐานพระพุทธรูป โดยระบุข้อความว่า "เอ็นดูความเป็นห่วงดุ่ยของลูกเณร" ลงในกลุ่มบึงสามพันบ้านเรา(เพชรบูรณ์)

หลังจากภาพและข้อความดังกล่าว ถูกโพสต์ออกไป ได้มีผู้ใช้เฟซบุ๊กเข้ามาชื่นชมในความน่ารักน่าเอ็นดูของเณร ที่ได้เขียนจดหมายถึงโยมยาย เช่น "ลูกเณรน่ารักจังเลย..เขียนจดหมายเอ็นดูแท้..บวชอยู่วัดไหนหนอเณร...คนอ่านก็อดอมยิ้มไปด้วยไม่ได้"

ล่าสุด ผู้สื่อข่าวรายงานว่า วานนี้ (21 เม.ย.) ได้ติดต่อไปยังเจ้าของเฟซบุ๊ก ทราบชื่อคือ นางสมควร นาคมอญ เปิดเผยว่า ตนเป็นคนรักสุนัขทุกๆ เช้า ตนจะเอาข้าวไปให้สุนัขที่วัดวังปลาสามัคคีธรรม ต.พญาวัง อ.บึงสามพัน จ.เพชรบูรณ์ และได้รู้จักกับเณรเปรม ซึ่งมาบวชเรียนอยู่ที่วัด โดยเณรเปรม จะเรียกตนว่าโยมยาย

สำหรับเรื่องราวดังกล่าวนี้ เกิดขึ้นเมื่อวันที่ (20 เม.ย.) ขณะที่ตนขี่รถจักรยานยนต์เอาข้าวมาให้สุนัขที่วัด เหมือนเช่นทุกวัน ตนสังเกตเห็นว่ามีซองจดหมาย 2 ซอง ติดอยู่ที่ฐานพระ ซึ่งเขียนด้วยลายมือ พร้อมมีรอยขีดลบตัวหนังสือ ว่า “โยมยาย พาไอ้ด่อยไปหาหมอหน่อย เวลามันจาม เลือด ชอบออกตามจมูก ตรวจว่ามันเป็นอะไร จาก เณร”

และอีกฉบับเขียนว่า “โยมยาย เณรขอร้องพาไอ้ด่อยไป หาหมอ โยมยายจำได้ไหมว่าตอนที่โยมยายพาไอ้แบคไปหาหมอ โยมยายบอกว่า ดูแลมันให้ดีมันก็มี 1 ชีวิต จากเณร” (ด่อย ก็คือ ดุ่ย เณรสะกดผิด)

สาเหตุที่เณรเขียนจดหมายถึงตน คงเห็นว่าเจ้าดุ่ย มีอาการไม่ดี ด้วยความเป็นห่วงเจ้าดุ่ย จึงได้เขียนจดหมายถึงตน ติดไว้ที่ฐานพระ บริเวณที่ตนเอาข้าวมาให้สุนัขเป็นประจำ ตนรู้สึกประทับใจมาก และเอ็นดูที่เณรตั้งใจเขียนจดหมายถึงตน ตนจึงได้นำเรื่องราวดังกล่าว มาแชร์ลงในกลุ่มบึงสามพันบ้านเรา ถึงความน่ารักของเณร

ด้าน สามเณรธนโชติ บุญเกิด หรือ เณรเปรม อายุ 10 ขวบ บอกว่า ตนรักเจ้าดุ่ย เพราะเจ้าดุ่ยมันแก่แล้ว สุขภาพไม่ค่อยดี และผอม ส่วนที่เขียนจดหมายถึงโยมยาย เพราะเห็นว่า เวลานอนหรือเดิน เจ้าดุ่ยมักจะจาม ตนเป็นห่วงกลัวเจ้าดุ่ยจะเป็นอะไรไป

และเมื่อวาน หลังกลับจากบิณฑบาต ตนไม่เห็นโยมยาย จึงได้เขียนจดหมายถึงโยมยาย ให้ช่วยพาเจ้าดุ่ยไปหาหมอ ตรวจว่าเป็นอะไร เหลืออีก 3 วัน เณรก็จะสึกกลับไปเรียนออนไลน์ที่บ้านอยู่กับยาย ซึ่งเณรคงจะคิดถึงเจ้าดุ่ยมาก

ขณะที่ พระสมพร กันตะสีโล เจ้าอาวาสวัดวังปลาสามัคคีธรรม บอกว่า เจ้าดุ่ย เป็นหมาของแม่ชี ท่านหนึ่ง วันหนึ่งแม่ชีต้องเดินทางไปที่อื่น แต่ไม่ได้เอาเจ้าดุ่ยไปด้วย ตนจึงเลี้ยงไว้ สำหรับเณรเปรม เป็นเด็กดี อาศัยอยู่กับยาย (พ่อแม่แยกทางกัน)

ตนจึงได้รับอุปการะส่งเรียนหนังสือ และได้มาบวชเณรอยู่ที่วัด ในช่วงปิดเทอม และได้คลุกคลีกับเจ้าดุ่ย และหมาตัวอื่นๆ ภายในวัด แต่ถูกชะตาและรักเจ้าดุ่ยมากเป็นพิเศษกว่าหมาตัวอื่นๆ