เจอลูกชายที่หายไป 16 ปี สภาพพิการขา-โดนตัดลิ้น รู้ว่าไปทำอะไรมา พ่อแม่แทบขาดใจ

หัวอกคนเป็นพ่อแม่ ได้พบลูกชายที่ถูกลักพาตัวไป 16 ปี ไม่เพียงแต่มีความสุขเท่านั้น แต่ยังเจ็บปวดอย่างมากเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของลูกชายอีกด้วย

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นในปี พ.ศ.2549 ในเขตมู่ตัน เมืองเหอเจ๋อ มณฑลซานตง ประเทศจีน ทารกแรกเกิดวัย 22 วัน ถูกลักพาตัวจากบ้านของตัวเอง ในระหว่างที่แม่ของเธอได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่งบอกว่ามีเรื่องเร่งด่วนให้ไปหา และเมื่อเธอกลับมาบ้านหลังจากนั้นเพียงไม่นาน ก็ต้องตกใจเมื่อไม่พบลูกชาย ขณะที่เธอกำลังสับสนสามีก็กลับจากงานศพของญาติ ทั้งคู่เริ่มค้นหาไปทั่วตั้งแต่ในบ้านจนถึงนอกบ้าน ถามคนรู้จักทั้งหมดแล้วจึงเดินสำรวจรอบๆ บริเวณ แต่ไม่พบเบาะแสหรือร่องรอยใดๆ เลย

ทุกคนเชื่อว่าเด็กชายถูกลักพาตัวโดยคนร้าย อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้นกล้องวงจรปิดยังไม่ค่อยแพร่หลายในพื้นที่ชนบท ดังนั้นจึงหลักฐานชี้ถึงตัวผู้ลักพาตัว สามีภรรยารู้สึกเจ็บปวด โศกเศร้า และเสียใจอย่างมาก ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงยังคงมุ่งมั่นตามหาตัวลูกชายเป็นเวลานานหลายปี แต่ลึกๆ ในใจ แท้จริงแล้วพวกเขาค่อยๆ สูญเสียความหวัง เพราะความเป็นไปได้ที่จะพบลูกอีกครั้งนั้นมีน้อยมาก

โดยไม่คาดคิดว่าในอีก 16 ปีต่อมา พวกเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากตำรวจ แจ้งว่า พบลูกที่ถูกลักพาตัวแล้ว อย่างไรก็ดี เมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเด็กก็ทำให้ทั้งคู่ร้องไห้ ลูกชายที่ถูกลักพาตัวตั้งแต่ยังเป็นทารก ปัจจุบันเด็กอายุ 16 ปี ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวทางสายเลือดของเขาเลย อีกทั้งร่างกายของเด็กชายก็เต็มไปด้วยรอยแผล ขาของเขาพิการ ลิ้นถูกตัดจนพูดไม่ได้ และขาดสารอาหารอย่างรุนแรงจนดูเหมือนเด็กอายุ 9-10 ขวบเท่านั้น

ปรากฏว่าหลังจากถูกคนร้ายลักพาตัวไป เด็กชายก็กลายเป็นเครื่องมือทำเงินของพวกเขา เติบโตมาท่ามกลางการถูกส่งไปนั่งขอทาน ถูกทุบตีและอดอยาก นำไปสู่ภาวะทุพโภชนาการอย่างรุนแรง และทำได้แค่ขอทานเพื่อความอยู่รอดในแต่ละวัน

เมื่อรู้ความจริงเกี่ยวกับชีวิตราวที่เหมือนนรกซึ่งลูกชายต้องเผชิญเป็นเวลา 16 ปี คนเป็นพ่อและแม่รู้สึกราวกับว่ากำลังถูกทรมานไปด้วย หัวใจของพวกเขารู้สึกเหมือนถูกมีดกรีด ทั้งคู่ร้องไห้และพูดกับลูกชายว่า "พ่อกับแม่ ฉันขอโทษ ลูกทุกข์ทรมานมากเลยใช่ไหม" เมื่อเห็นแบบนั้นเด็กชายก็วิ่งไปเช็ดน้ำตาและกอดพ่อแม่แน่นๆ เพื่อปลอบใจ แม้จะไม่สามารถพูดอะไรก็มาได้สักคำก็ตาม

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ตอนจบที่มีความสุขเสียทีเดียว แต่เด็กชายก็ได้มีโอกาสกลับมารวมตัวกับครอบครัวของเขาอีกครั้ง และกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ ไม่ถูกทารุณกรรมหรือใช้ชีวิตเหมือนขอทานอีกต่อไป