ฮอยอัน วันสวยด้วยอารยธรรม

อรุณรุ่งสดใสทอแสงแรกส่องประกายเจิดจรัสเข้ามาทางหน้าต่างผ่านม่านขาว “วันนี้แล้วสินะ ที่จะได้เดินทางไปยังเมืองในฝัน..ฮอยอัน ฉันจะไปหาเธอ” ผมบอกตัวเองอย่างนั้นในเช้าวันใหม่ ขณะที่ยังบิดตัวไปมาอยู่บนที่นอนหนานุ่มของโรงแรมหรูใจกลางเมืองเว้ ประเทศเวียดนาม

รถยนต์ค่อยๆ ฝ่าการจราจรออกจากเมืองเว้ ภาพอาคารบ้านเรือนเริ่มปรับเปลี่ยนเป็นท้องทุ่งนาสลับร้านค้าเรียงรายตามข้างทาง ทางหลวงหมายเลข 1A ของประเทศเวียดนามอันเป็นทางหลวงสายสำคัญ กำลังนำพาไปสู่เมืองดานัง ซึ่งเป็นเมืองที่จะต้องเดินทางผ่านก่อนที่จะถึงเมืองฮอยอัน

เมืองดานังในวันนี้มีความเปลี่ยนแปลงไปมาก หากคุณเคยเดินทางมายังเมืองท่าชายทะเลแห่งนี้เมื่อสักสองสามปีที่แล้ว วันนี้จะเห็นได้ว่าบริเวณท่าเรือมีความเจริญก้าวหน้าขึ้นมาก อาคารใหม่รูปทรงทันสมัย โรงแรมที่พักระดับหลายดาว กำลังจะเสร็จสมบูรณ์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้  ดานัง หรือที่ชาวเวียดนามออกเสียงว่า “ด่าหนัง” ถือ เป็นเมืองท่าสำคัญบริเวณภาคกลางของประเทศเวียดนาม ด้วยตัวเมืองมีที่ตั้งอยู่ริมชายฝั่งทะเลจีนใต้ จัดเป็น 1 ใน 5 เขตการปกครองส่วนท้องถิ่นในเวียดนาม  ดานังจัดเป็นพื้นที่อุตสาหกรรมของประเทศ มีโรงงานอุตสาหกรรมขนาดเล็กตั้งอยู่ในเมืองราว 4,900 แห่ง และมีท่าเรือที่รองรับการขนส่ง  สินค้าเศรษฐกิจของเมืองดานังได้แก่ อาหารทะเล เครื่องนุ่งห่ม เครื่องเรือนหวาย และเครื่องใช้ภายในบ้านทั่วไป ในปี พ.ศ. 2554 มีมูลค่าการส่งออกประมาณ 75 ล้านดอลลาร์สหรัฐ นับเป็นเมืองที่มีความสำคัญทางด้านเศรษฐกิจการส่งออกของประเทศ

มัคคุเทศก์สุดหล่อชาวเวียดนามจากบริษัทฮอยอัน แทรเวล เล่าว่า หากย้อนกลับไปในปี พ.ศ. 2390 ช่วงเวลานั้นถือเป็นจุดเริ่มต้นของสงคราม เรือรบฝรั่งเศสได้เดินทางมาปิดบริเวณหน้าอ่าว แล้วระดมยิงโจมตีเมืองดานังเพื่อตอบโต้ที่กลุ่มมิชชันนารีคาทอลิกถูกประหารชีวิต  ต่อมาในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2401 ทหารฝรั่งเศสได้ยกพลขึ้นบกที่ดานัง ตามพระบัญชาของพระเจ้านโปเลียนที่ 3 เพื่อประกาศให้พื้นที่นี้เป็นอาณานิคมภายใต้อาณัติของฝรั่งเศส และได้เปลี่ยนชื่อเมืองดานังเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า ตูราน (Tourane) ช่วงเวลานั้นเมืองดานังถือว่าเป็น 1 ใน 5 เมืองเศรษฐกิจบนคาบสมุทรอินโดจีน  และในระหว่างสงครามเวียดนาม (ก่อนปี พ.ศ.2515) เมืองนี้ถูกใช้เป็นที่ตั้งฐานทัพอากาศหลักของกองทัพสหรัฐอเมริกา มีเครื่องบินขึ้นและลงมากที่สุดแห่งหนึ่งในโลก เนื่องจากมีกิจกรรมทางการทหารอยู่บ่อยครั้ง ปัจจุบันท่าอากาศยานนานาชาติดานังรองรับเที่ยวบินภายในประเทศระหว่างเมืองสำคัญต่างๆ ภายในประเทศ เช่น ฮานอย โฮจิมินห์ซิตี กุยเยิน และเที่ยวบินระหว่างประเทศไปยังประเทศไทยและสิงคโปร์

จากเมืองดานังด้วยระยะทางเพียง 40 กิโลเมตร ผมได้เดินทางมาถึงเมืองฮอยอัน ก่อนออกเที่ยวชมความสวยงามของเมืองคลาสสิคริมทะเลจีนใต้ ผมได้เข้าเชคอินในโรงแรมที่พักเพื่อเก็บสัมภาระและพักผ่อนสักเล็กน้อยเพื่อไม่ให้รู้สึกเหนื่อยมากเกินไป โรงแรมที่พักของค่ำคืนนี้เป็นโรงแรมระดับ 4 ดาว มีความสวยงามมากเป็นอันดับต้นๆ ของเมืองฮอยอันเลยทีเดียว ชื่อโรงแรม Hoian Historic Hotel ตั้งอยู่ใกล้กับสถานที่ท่องเที่ยวคือชุมชนโบราณบริเวณหัวถนนตรันฝู ซึ่งเป็นย่านช๊อปปิ้งกับสินค้าที่ระลึกมากมาย

ในช่วงเวลาใกล้ค่ำชุมชนโบราณได้เปิดไฟสว่างไสว งดงามแปลกตาไปด้วยโคมไฟหลากหลายสีสันดูโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์คู่เมืองเก่า ในสายตาของผมฮอยอันมีเสน่ห์แบบเงียบๆ น่ารักไม่วุ่นวายเหมือนเมืองเศรษฐกิจเมืองอื่น อาคารบ้านเรือนชั้นล่างเป็นปูนชั้นบนเป็นไม้รูปทรงลวดลายเก่าบ่งบอกถึงความงดงามทางวัฒนธรรม นักท่องเที่ยวชาวต่างชาตินิยมออกมาเดินชมความสวยงามในช่วงกลางคืน เนื่องจากจะได้เห็นแสงไฟจากโคมไฟสไตล์จีนที่แขวนอยู่ด้านหน้าเกือบทุกร้านรวง ผมแอบนึกชื่นชมการบริหารจัดการด้านการอนุรักษ์อาคารเก่าของเมืองฮอยอัน ว่าเขาจัดการกันได้อย่างดีเยี่ยม ถึงแม้จะมีการผสมผสานความทันสมัยเข้าไป แต่ก็ทำได้อย่างกลมกลืนไม่ดูขัดตาแม้ว่ากาลเวลาจะเปลี่ยนไป

จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าในปี พ.ศ. 2542 องค์การยูเนสโกได้ขึ้นทะเบียนเขตเมืองเก่าของฮอยอันให้เป็นมรดกโลก ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นตัวอย่างของเมืองท่าในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 15-19 ที่มีการผสมผสานศิลปะและสถาปัตยกรรมทั้งของท้องถิ่นและของต่างชาติไว้ได้อย่างมีเอกลักษณ์ และอาคารต่างๆ ภายในเมืองได้รับการอนุรักษ์ให้อยู่ในสภาพเดิมไว้ได้เป็นอย่างดี

ผมเดินข้ามสะพานญี่ปุ่นที่มีอายุมากกว่า 400 ปี ตัวสะพานโค้งมีหลังคากระเบื้องปกคลุม ด้านหน้าคือชุมชนเก่าของชาวญี่ปุ่นที่ยังคงสถาปัตยกรรมดั้งเดิมไว้ให้หวนระลึกถึง กล้องถ่ายภาพที่นำติดตัวมาได้ทำหน้าที่ของมันอย่างหนักและเพลิดเพลิน นอกจากภาพความทรงจำอันสวยงามจะถูกบรรจุอยู่ในเมมโมรีของกล้องนับร้อยภาพแล้ว ความงดงามของเมืองโบราณแห่งนี้ยังคงถูกบันทึกไว้ในใจของผมอีกมากมายหลายร้อยกิ๊กกะไบท์เลยทีเดียว