น้ำตกโขะทะ (ตอนที่ 2)

  สายฝนที่พรั่งพรำเกือบทั้งคืนเริ่มหยุด และหายไปในตอนเช้าพอดี มวลหมอกไหลเลื่อนลอยอ้อยอิ่งเข้าปกคลุมหมู่บ้าน กอปรกับเสื้อผ้าที่ยังไม่แห้งสนิทแต่เราจำเป็นต้องใส่ เมื่อสายลมหนาวประทะร่างกายจึงรู้สึกสั่นสะท้าน นี่เป็นเช้าแรกของการเดินเข้ามาในป่าแห่งนี้

   จากหมู่บ้านโขะทะ พวกเราต้องเดินต่อไปทางทิศใต้อีกประมาณ 2 กิโลเมตรเมตรเศษ แต่เป็น 2 กิโลเมตรที่เดินลำบาก เนื่องจากมีสภาพเป็นทุ่งนา

   ต้องเดินตามคันนาแคบๆ มีหญ้าขึ้นปกคลุมทำให้ทางรก บางช่วงเป็นน้ำขัง ยิ่งช่วงสุดท้ายบริเวณทางลงไปชมน้ำตก ค่อนข้างลื่นมาก ไม่เตียนเพราะว่า ไม่ค่อยมีใครใช้สัญจรไปมานักถึงแม้จะเป็นคนในหมู่บ้านก็ตาม

   เสียงน้ำตกดังกระหึ่ม บ่งบอกถึงความยิ่งใหญ่ของสายมหานทีที่ถูกปิดบังไว้ด้วยผืนป่าทึบ ผมรู้สึกตื่นเต้นเป็นที่สุดที่ได้ยินเสียงน้ำกึกก้องไปทั่วป่า

    ละอองน้ำขาวโพลนลอยละลิ่วปะทะให้ร่างกายชุ่มชื่นอีกครั้ง หลายคนในคณะเดินทางได้ลงไปถึงชั้นล่างของน้ำตกโขะทะแล้ว แว่วเสียงมาว่า คุ้มค่ากับการเดินมา...

    อุปกรณ์ถ่ายภาพที่เราทุกคนตระเตรียมมาถูประคองออกมาอย่างระมัดระวัง ละอองน้ำเป็นอุปสรรคต่อเครื่องมืออิเลคโทรนิค แต่เราก็ต้องยอมเพื่อแลกกับการเก็บภาพความยิ่งใหญ่ความประทับใจกลับมา

    ผมพยามเปิดเลนส์ให้กว้างที่สุดเพื่อเก็บภาพน้ำตกโขะทะให้หมด แต่ด้วยจุดที่ยืนอยู่ไม่อำนวยให้กับมุมภาพด้านบน ซึ่งเป็นชั้นของน้ำตกอีกสองสามชั้นที่มีลักษณะความงดงามคล้ายๆ กัน

     แต่ถ้าหากว่าได้อยู่ในมุมสูง เช่นบนเครื่องบิน คงจะเก็บภาพรวมของสายน้ำตกได้หมด และนั่นคงเป็นภาพที่ประทับใจที่สุดโดยหาชมได้ยากอีกภาพหนึ่งทีเดียว

    น้ำตกโขะทะ เกิดจากลำห้วยกล้อท้อ เช่นเดียวกับน้ำตกทีลอซู แต่ว่าตั้งอยู่ตอนปลายช่วงก่อนไหลลงสู่ลำน้ำแม่กลอง ลักษณะของสายน้ำตกโขะทะจะไหลลดหลั่นลงมาตามเชิงชั้นหินปูน ก่อเกิดเป็นน้ำตกชั้นน้อยใหญ่มากกว่า 10 ชั้น จึงถือเป้นน้ำตกที่ยิ่งใหญ่อีกแห่งในเขต อ.อุ้มผาง

  ผมนึกเล่นๆ หากจะบ้าบิ่นอยากจะล่องไปกับลำห้วยกล้อท้อนี้ แล้วไปบรรจบกับลำน้ำแม่กลอง จากนั้นไปผ่าฟันผ่านทุ่งใหญ่นเรศวร แล้วไปออกสู่ จ.กาญจนบุรี  ที่เขื่อนศรีนครินทร์ คงใช้เวลาหลายวัน และก็ไม่รู้ว่าชีวิตอันบอบบางของผมจะทนกับเส้นทางสายนี้ได้เปล่า ทั้งนี้ถึงแม้จะเป็นเส้นทางที่โหด และไม่ค่อยมีใครกล้า

     แต่พี่อู๊ดดี้ก็ผ่านพ้นประสบการณ์ที่ว่าแล้ว ด้วยระยะเวลาถึง 5 วัน สำหรับผมแล้วคงต้องปล่อยให้เป็นเพียงความใฝ่ฝันต่อไปอีกสักพัก

    คงต้องรอโอกาสหน้าฟ้าใหม่ และเตรียมพร้อมร่างกาย และจิตใจให้พร้อมมากกว่านี้ แล้วผมจะกลับมาสานต่อความฝันอันสุดยอดแห่งผืนป่าทุ่งใหญ่นเรศวร และลำน้ำแม่กลองนี้

    เราต้องอำลา น้ำตกโขะทะ ด้วยสายตาที่อาลัย คงอีกนานมากที่ผมจะได้มีโอกาสกลับมาที่นี่อีกครั้งถึงแม้พวกเราอยากจะพักเหนื่อยกันต่อ แต่เป้าหมายปลายทางของวันนี้ยังอีกยาวไกล

&    นั่นคือ หมู่บ้านทิโพจิ เราเดินขึ้นจากริมสายน้ำตกโขะทะด้วยเส้นทางเดิม จากนั้นแยกไปทางทิศตะวันตกโดยมีปราการเป็นขุนเขาสูงที่ชื่อว่า เพอวาตู ขวางกันอยู่

     หมู่บ้านทิโพจิ อยู่หลังเขาลูกนี้ ระยะทางจากหมู่บ้านโขะทะประมาณ 8 กิโลเมตร เป็นเส้นทางเดินระหว่างสองหมู่บ้านไปมาหาสู่กัน พวกเราตกลงกันว่าวันนี้ถ้าเราเดินไม่ถึงหมู่บ้านทิโพจิ ก็ไม่เป็นไร เราจะตั้งแคมป์กันกลางทางระหว่างทางขึ้นเขาเพอวาตู แต่ถ้าสามารถเดินให้ถึงได้ก็จะไปให้ถึง

    ผมรู้สึกปลอดโปร่งที่สองวันนี้ไม่พบเจอรถยนต์เลย ชาวบ้านที่นี่เวลาจะไปไหนมาไหนเขาก็จะใช้วิธีเดิน หรือก็ใช้ช้าง อากาศที่นี่ก็แสนบริสุทธิ์ ทำให้คนในหมู่บ้านมีอายุยืนยาว กลางคืนเงียบสงบไม่มีสิ่งเร้า ไม่มีร้านอาหาร หรือโรงหนัง ทำให้มีเวลาพักผ่อนค่อนข้างมาก