แสงจันทร์ฉายประกายดาว ณ แก่งกระจาน

  ผมโทรหามิตรผู้เคยร่วมทางในครั้งก่อนว่า "สนใจไปกางเต้นนอน แก่งกระจาน กันอีกมั้ย" แทนที่ปลายสายจะคิดไตร่ตรอง กลับตอบมาทันทีว่า "ไป" นั้นทำให้ผมต้องจัดวางโปรแกรมขึ้นอย่างเร่งด่วน เหตุเพราะกลัวว่ามิตรจะเปลี่ยนใจ...เราได้ฤกษ์ออกเดินทางกันในรุ่งเช้าของวันถัดมา

เกือบ 3 ชั่วโมงปลายทางที่เห็นตั้งตระหง่าน คือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เขื่อนเก็บน้ำขนาดใหญ่ แก่งกระจาน ล้อที่ไต่เลาะเส้นทางสูงชัน เพื่อไปยังที่ทำการ อุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน  ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว

 ที่คอยให้ความสะดวกกับผู้มาเยือน เพราะที่นี้เป็นที่แรกที่นักท่องเที่ยวจะต้องมาแจ้งกับทางเจ้าหน้าที่ว่า จะมาขอกางเต้นหรือหากต้องการอุปกรณ์เพิ่มเติม ก็สามารถติดต่อขอเช่าได้ไม่ว่าจะเป็น เต้น ชุดเครื่องนอน เตา และอุปกรณ์ต่างๆ

 แนะนำว่าควรไปถึงตอนไม่ทันค่ำ เพื่อเราจะได้มีเวลาเตรียมตัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเลือกทำเลกางเต้นที่นอน หรือ จัดการกับเรื่องอาหารการกินอย่างไม่ขลุกขลัก เพราะก่อนทางขึ้น แก่งกระจาน จะมีตลาดให้จับจ่ายชื้อของมาเตรียมเพื่อประกอบอาหาร...

แสงสีทองบอกเวลาของอาทิตย์ยามเย็น กระทบผืนน้ำสะท้อนระยิบระยับ เป็นภาพที่หลายคนอยากจะเห็นและไม่อยากพลาด บางคนหยุดกิจกรรมทุกอย่างเพื่อดูการสิ้นแสงของอาทิตย์ซึ่งถือว่า สวยอีกที่นึงของประเทศไทย

และอีกหลายคนยิ่งวุ่นเร่งทำอาหาร และหาแสงสำรองยามพระอาทิตย์หยุดทำการ

  มีเพียงกองไฟเล็กๆที่เป็นทั้งตะเกียงให้แสง ,เตาปรุงอาหาร และช่วยคลายความหนาว เมนูของเราในครั้งนี้มี กุ้งเผา และปลาเผา เป็นอาหารหลัก ที่ต้องเผาอย่างเดียวเนื่องจากเราเตรียมแค่ตะแกรงย่างมาเท่านั้น ที่พอจะตั้งให้ของดิบสุกได้ โดยมิตั้งใจให้อาหารมื้อนี้เลิศหรูนัก

กรุ่นกลิ่นหอมของกุ้งที่โชยมา เปลือกที่แกะออกจนเหลือแต่เนื้อในสีแดงส้มของกุ้ง จิ้มลงในถ้วยน้ำจิ้มรสเลิศที่มีส่วนผสมแค่เพียง น้ำปลาและน้ำมะนาว...สูตรเด็ดเฉพาะกิจของมิตรผู้ร่วมเดินทาง ได้บรรยากาศรสชาติไปอีกแบบ

 เสียงจากกีต้าร์ข้างเต้นที่กางอยู่รอบๆบริเวณใกล้เคียงแว่วมาคลอๆ บวกกับฤทธ์ของเครื่องดื่ม ทำให้ร่างกายของผมไม่สามารถทานต่อแร่งโน้มถ่วงของโลก จาก 90 องศาค่อยๆลดระดับจนขนานกับพื้นโลก

 การนอนเอนราบถือว่าดีที่สุดแล้ว ผมเฝ้าคิดว่าอีกฟากนึงบนนั้น จะมีคนที่นอนดูมายังโลก เหมือนที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้หรือเปล่า ถึงมีก็คงคิดไม่ต่างกัน คือ ขอบคุณดวงจันทร์และดาวเดือนที่คอยให้แสงเป็นประกายยามค่ำคืนที่มืดมัวให้งดงาม

  มีประเด็นหนึ่งที่มิตรยกมาถามเพื่ออยากรู้ว่ามีใครคิดเหมือนกันหรือป่าว เขายกประเด็นว่าตั้งแต่เราเข้ามาอยู่เมืองใหญ่เท้าของเราที่เหยือบย่ำโลก มีโอกาสถูกกับหินดินทรายบ่อยแค่ไหน...ผมกลับหวนคิดทบทวนจนได้คำตอบว่าแทบไม่มีเลย

เพราะทุกเช้าที่ออกจากบ้านเพื่อทำตามหน้าที่ หน้าที่ๆเราเป็นคนกำหนดเลือก อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ทั้งวันมัววุ่นอยู่กับงานที่ไม่ขาดสายเหมือนสายน้ำหล่นจากฟ้าช่วงฤดูฝน

  การเดินทางเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับผม มันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าเราไม่สามารถหยุดนิ่ง ณ ที่ใดที่หนึ่งได้ เพราะไม่ว่าการมาครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกหรือครั้งที่สอง ความแตกต่าง ย่อมไม่เกิดขึ้นในความรู้สึก อาจมีการเปลี่ยนแปลงไปบ้างของลักษณะทางภูมิทัศน์ที่ถูกปรับแต่ง

 แต่หากความรู้สึกนั้นยากยิ่งจะหวั่นไหว หากเปรียบธรรมชาติให้เหมือนกับหญิงสาว เธอถือได้ว่าโชคดีมากเพราะความรักของผมที่มีให้เธอไม่เคยจืดจาง....

ถึงผมจะไม่ใช่นางสาวไทยหรือพวกอนุรักษ์ แต่ผมก็มีสิทธิ์รักธรรมชาติได้.... คุณว่ามั้ย.......อย่างน้อยการเดินทางครั้งนี้ ก็ทำให้คุณตัดสินใจได้ง่ายขึ้นในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะมาถึง