เนปาล สักครั้งหนึ่งในชีวิต (ตอนแรก)

      เบื้องหน้าด้านล่างของผมเป็นที่ราบหุบเขาของเมืองกาฐมาณฑุ เมืองหลวงของประเทศเนปาล  มีมวลตึกรามบ้านช่องของชาวเนปาลอยู่ดารดาษ เกือบทุกหลังจะไม่ทาสีเหมือนอย่างในบ้านเรา  ชาวเนปาลนิยมก่อสร้างบ้านในลักษณะห้องแถวด้วยอิฐสีแดงก้อนใหญ่ เมื่อสร้างเสร็จก็จะไม่ทาสี ปล่อยให้เห็นเป็นสีแดงเนื้ออิฐอย่างนั้น จะมีบ้างที่ทาสีขาว ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะความประหยัดหรือค่านิยม แต่ทว่ามันสวยงามเป็นเอกลักษณ์น่ามอง 

      ส่วนด้านหลังของผมตอนนี้คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่มีความเก่าแก่มากว่า 2,000 ปี  ไกด์ลูกครึ่งเนปาลไทยรูปหล่อพูดไทยชัดบอกผมว่า ที่นี่คือ “สถูปสวะยัมภูนาถ” (Swayambhunath)  หรือในอีกชื่อหนึ่งคือ “วัดลิง” อันเนื่องมาจากที่นี่มีลิงอาศัยอยู่มากมายนั่นเอง

      ที่ตั้งของสถูปสวะยัมภูนาถนี้ตั้งอยู่บนยอดเขาห่างจากตัวเมืองกาฐมาณฑุไปทางตะวันตกประมาณ 3 กิโลเมตร เป็นสถูปที่มีความเก่าแก่มากที่สุดของประเทศเนปาล มีรูปทรงคล้ายโอคว่ำขนาดใหญ่สีขาว ด้านบนก่อนถึงยอดสถูปสร้างเป็นสี่เหลี่ยม มีภาพวาดเป็นรูปดวงตาไว้ทั้ง 4 ด้าน โดยมีความหมายว่า ดวงตาเห็นธรรม (Wishdom Eyes) เป็นสถูปที่มีสถาปัตยกรรมผสมผสานกันระหว่างศาสนาพุทธและฮินดู ซึ่งเป็นศาสนาที่ประชากรส่วนใหญ่ในเนปาลนับถือมากที่สุด

      นับเป็นนิมิตหมายอันดี สำหรับผู้ที่เดินทางมาถึงเนปาลในวันแรก แล้วได้มาสักการะสถูปสวะยัมภูนาถเพื่อความเป็นสิริมงคลก่อนที่จะออกเดินทางท่องเที่ยวไปยังสถานที่ท่องเที่ยวอื่นที่น่าสนใจต่อไป

       อ้อ…สำหรับการสักการะสถูปแห่งนี้ก็มีความคล้ายคลึงกับการกราบไหว้เจดีย์ หรือพระบรมธาตุในเมืองไทยของเรา คือมีการจุดธูปเทียนแล้วพนมมือไหว้ขอพร จากนั้นก็จะเดินวนรอบองค์สถูปไปตามทิศทางเดียวกับเข็มนาฬิกา จำนวน 3 รอบ เป็นอันเสร็จพิธี

       บริเวณด้านข้างองค์สถูปเป็นที่ตั้งของร้านขายของที่ระลึก ส่วนใหญ่จะเป็นหน้ากาก และรูปปั้นเทวรูปในปางต่างๆ  สร้อยคอ สร้อยข้อมือ ที่ทำจากหินทิเบต ทั้งของจริงและเลียนแบบคละเคล้ากันไป ส่วนสนนราคานั้นเจ้าของร้านจะบอกราคาไว้ค่อนข้างสูง แต่ก็สามารถต่อรองได้  ส่วนผมขอเก็บสตางค์ไว้ในกระเป๋าให้อุ่นใจก่อนดีกว่า เพราะยังมีอีกหลายแห่งที่ต้องเดินทางไปเที่ยวชม

       เป็นเวลาบ่ายแล้วซินะ ถึงแม้เวลานี้จะมีแสงแดดแผดจ้า แต่ผมกลับไม่รู้สึกร้อนเท่าไรนัก  คงเป็นเพราะประเทศเนปาลอยู่ในพื้นที่ที่สูง จะว่าไปคงคล้ายกับเวลาที่เราไปเที่ยวบนยอดดอยยอดเขาต่างๆ ในเมืองไทย ที่มีแสงแดดสาดส่องลงมาแต่เรากลับรู้สึกอบอุ่น บางคนที่ชอบถ่ายภาพก็ถ่ายกันเพลิดเพลิน พอหลังจากนั้นกลับมาบ้านมาดูตัวเองในกระจก ก็ต้องตกใจกับผิวที่หมองคล้ำลง…

      ด้วยเหตุนี้หรือเปล่าที่ชาวเนปาลจะมีผิวคล้ำกันไปบ้าง  แต่เท่าที่ลองสังเกตุสาวๆ ชาวเนปาลดูแล้ว ดูหล่อนออกจะสวยคมเสียมากกว่า….นี่ขนาดอยู่ข้างสถูปสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์นะ อิอิ

       บนถนนกลางเมืองกาฐมาณฑุมีรถราขวักไขว่ต่างบีบแตรกันลั่นไม่ต่างจากประเทศเวียตนาม  มันเป็นวัฒนธรรมพื้นฐานของการขับรถเพื่อความปลอดภัยของชาวเนปาล หรือบางทีประเทศไทยเรากระมังที่ต่างจากประเทศอื่น ที่เวลากดแตรนั่นเพื่อบอกว่าฉันไม่พอใจแล้วนะ…

        คุณสุขคติ ไกด์ประจำคณะเล่าให้ฟังว่า รถยนต์ และมอเตอร์ไซต์ ที่เนปาลมีราคาแพงมาก คือแพงกว่าเมืองไทยเกือบเท่าตัว ทั้งนี้เนื่องมาจากภาษีที่สูงมาก  แต่ชาวเนปาลก็นิยมที่จะซื้อรถด้วยการใช้เงินสด ไม่นิยมผ่อนส่ง และไม่นิยมทำประกันภัย  ในแต่ละวันจำนวนอุบัติเหตุมีไม่มากนัก เพราะเขาขับรถกันไม่เร็วและคงด้วยเสียงแตรที่กดออกไป 

     แน่ละครับ ประเทศเนปาลมีชื่อเสียงเรื่องยอดเขาเอฟเวอร์เรสท์ ที่มีความสูงที่สุดในโลก โดยมีความสูงอยู่ที่ 8,848 เมตร จากระดับน้ำทะเล การจะเดินไปให้พิชิตยอดเขาแห่งนี้ นอกจากร่างกายและจิตใจแล้ว อุปกรณ์เครื่องแต่งกายยังต้องพร้อมด้วยเช่นกัน ย่านธาเมลจึงเป็นเสมือนศูนย์รวมสินค้า และอุปกรณ์ให้นักเดินไต่เขาได้เลือกซื้อหาก่อนออกเดินทาง

      ของดี ของแท้ ต้องมีราคาแพงเป็นธรรมดา  ผมพยามมั่วนิ่มหลอกเจ้าของร้านว่า ไอ้คู่ที่ผมสนใจเนี่ยมันเป็นของก๊อป (มุกนี้ใช้ความเสี่ยงหน่อย) ต้องพูดไปยิ้มไปพลาง กันไม่ให้เจ้าของร้านมีอารมณ์  ผมพยามต่อราคาลงมา 50% จากที่เขาบอกไว้ตอนแรก…ไม่รู้ผมต่อมากไปเปล่า…ได้ครับ สมใจหวัง…แต่เป็น..ได้ถูกเชิญออกจากร้านด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกันกับที่ผมส่งไป อิอิ ไม่ถูกพื้นรองเท้าเนปาลสัมผัสก้นออกมาด้วยก็บุญแล้ว

       สนุกครับเดินเที่ยวย่านธาเมล มีอะไรให้ดูเยอะ ตอนแรกก็เดินกันเป็นกลุ่มเป็นคณะทัวร์อยู่หรอก แต่เมื่อแต่ละคนได้เจอสินค้าถูกใจ ก็เผลอแวะไปตามหัวใจเรียกร้อง 

      วันนี้สบายหน่อยคุณโจ้ แห่ง Ocean Smile บริษัททัวร์ที่ได้รับรางวัลยอดเยี่ยม (Thailand Tourism Awards) จากการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย เมื่อปี 2551 ซึ่งเป็นผู้ดูแลการเดินทางในทริปพิเศษนี้ ได้ให้เวลาเราช๊อปปิ้งได้นานจนจุใจ เรียกว่าเดินกันตามสบาย ไม่ต้องกังวลว่ารถจะออก เพราะเราคนไทยไปไหนก็ได้ขอให้มีที่ให้ซื้อของเป็นพอ 

          ผังเมืองในย่านธาเมลเป็นเหมือนตาราง มีซอกซอยตัดขวางแบบตรงๆ หากเดินเป็นรอบแบบสี่เหลี่ยมรับรองไม่มีหลง  แต่ช่วงที่ผมหลงจากคนอื่นในกลุ่ม ก็พยามจับทิศว่าเรามาจากด้านไหนแล้วเดินเป็นวงเข้าไปหา ก็เจอที่นัดหมายซึ่งเป็นจุดที่ลงรถในตอนแรก  ใกล้ๆ ย่านธาเมลมีพระราชวังที่ชื่อว่า Tahiti Tole ตั้งอยู่ด้วย ถึงแม้ประเทศเนปาลจะยกเลิกระบอบกษัตริย์ไปเมื่อปลายเดือนพฤษภาคม 2551 ที่ผ่านมา และได้ สถาปนาสหพันธ์สาธารณรัฐประชาธิปไตยขึ้น  แต่แถวๆ พระราชวังแห่งนี้เขาก็ยังห้ามถ่ายภาพอยู่ดี ไม่รู้เป็นเพราะเหตุอันใด

          เย็นย่ำค่ำคืนนี้ซึ่งเป็นค่ำคืนแรกที่เราทุกคนเดินทางมาถึงประเทศเนปาล เราได้ไปรับประทานอาหารค่ำแบบพื้นเมืองที่ภัตตาคารเนปาลลีจุโล พร้อมชมการแสดงระบำเนปาลีแบบดั้งเดิมอีกหลายชุด 

          ภาชนะเกือบทุกชิ้นทำมาจากทองเหลือง เขาขัดกันจนเงาวับ ดูแล้วค่อนข้างสมกับฐานะผมหน่อย…อิอิ  ว่ากันว่าประเทศเนปาล และอินเดีย เขาร่ำรวยทองเหลืองนั้นคงจะจริง โดยมีความเชื่อว่าการใช้ภาชนะที่ทำมาจากทองเหลืองนี้ จะเป็นผลดีต่อสุขภาพ อันนี้ไม่ทราบว่าจริงหรือเปล่า

พระราชวังหนุมานโธกา – จตุรัสกาฐมาณฑุ ดูร์บาร์ –กาฐมาณฑป –  ขอพรจากเทพกุมารี – ชมเทือกเขาหิมาลัยที่เมืองธุลีเขล

       วันต่อมาซึ่งเป็นวันที่สองของการเดินทางท่องเที่ยวในประเทศเนปาล  เราตื่นกันแต่เช้าด้วยอารมณ์ตื่นเต้น ที่โปรแกรมท่องเที่ยวในวันนี้จะได้แวะไปพบกับเทพกุมารีองค์เป็นๆ แบบตัวจริงเสียงจริง ว่าจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร

          พระราชวังหนุมานโธกา (Hanuman Dhoka Palace) เป็นสถานที่ที่ใช้เพื่อประกอบพิธีกรรมสำคัญของพระมหากษัตริย์และชนในชั้นราชวงศ์ รวมทั้งเป็นสถานที่เสด็จออกชมการสวนสนามของเหล่าทหาร  เสียดายที่ทางการเนปาลไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวได้เข้าไปเยี่ยมชมได้ แต่ก็พอจะมองจากภายนอกได้เห็นถึงความสวยงามของพระราชวังได้บ้าง

          ตรงประตูทางพระราชวังเข้ามีรูปปั้นหนุมาน หรือที่เรียกกันว่า หนุมานโธกา (Hanuman Dhoka) ตั้งอยู่บนแท่น เปรียบเสมือนนายทวารทำหน้าที่ปกป้องรักษาพระราชวัง รูปปั้นหนุมาโธกานี้เป็นที่เคารพสักการะของชาวเนปาล  มีผู้คนเดินทางกราบไหว้ขอพรอยู่อย่างไม่ขาดสาย เชื่อกันว่าหนุมานโธกา เปรียบเสมือนเทพองค์หนึ่ง

          ใกล้ๆ กันเป็นที่ตั้งของหอพสันตปุร์ และจตุรัสกาฐมาณฑุ ดูบาร์ (Kathmandu Durbar Square) จตุรัสแห่งนี้มีอาคารที่สวยงามทางสถาปัตยกรรม มีปราสาทเก่าแก่ที่สร้างจากไม้ โดยแกะสลักไว้อย่างวิจิตรบรรจง เป็นผลงานที่แสดงออกถึงพลังศรัทธาอย่างแรงกล้า บ่งบอกถึงความรุ่งเรืองทางวัฒนธรรมของประเทศเนปาล

          ในอดีตจตุรัสกาฐมาณฑุ ดูบาร์ เป็นสถานที่ที่กษัตริย์เนปาลใช้ประกอบพระราชพิธีราชาภิเษกเมื่อขึ้นครองราช  นับเป็นสถานที่มีความสำคัญและงดงามมากแห่งหนึ่งที่น่าไปเที่ยวชม ทั้งยังผ่านการคัดเลือกให้เป็นมรดกโลก เมื่อปี พ.ศ. 2522 อีกด้วย

          ถัดไปเป็นกาฐมาณฑป (Kasthamandap) ดูจากชื่อแล้วคล้ายกับมณฑปบ้านเราเลยนะครับ มีลักษณะเป็นอาคารไม้เก่าแก่หลังใหญ่ ตั้งอยู่ใกล้กับวัดกุมารี  เล่าสืบต่อกันมาว่าสร้างโดยกษัตริย์ลักษมี นาสิงห์ มัลละ เมื่อประมาณต้นศตวรรษที่ 16 โดยใช้ไม้จากต้นสาระเพียงต้นเดียว  ชื่อของกาฐมาณฑปนี้เป็นที่มาของชื่อเมือง กาฐมาณฑุ ในปัจจุบันด้วย

          แม้จะเป็นสถานที่สำคัญ วิถีชีวิตของชาวเนปาลก็ยังดำเนินไปด้วยความเรียบง่าย แต่ว่าแปลกตาสำหรับชาวต่างชาติ  เช่นภาพพ่อค้าแม่ค้าขายของอยู่บนสถูปที่เรียงราย วางผักผลไม้ที่ขายไว้บนเหลี่ยมมุม  บางจุดก็ปล่อยวัวให้นั่งนอนเล่น ทั้งที่เป็นจตุรัสกลางเมือง แต่คงไม่เป็นไรเพราะวัวเป็นสัตว์ชั้นสูงในศาสนาฮินดู  บริเวณนี้ยังมีฝูงนกพิราบลงมากินอาหารโดยถ่ายมูลไว้ในที่เดียวกัน  มันเป็นภาพแห่งชีวิตที่ได้ดำเนินมานาน คงนานพอๆ กับสิ่งก่อสร้างอัศจรรย์ตรงหน้าเวลานี้ 

          ที่น่าแปลกใจคือ สถาปัตยกรรมอันมีค่าเหล่านี้ยังคงอยู่อย่างเกือบครบถ้วนสมบูรณ์ ไม่มีใครหักหรือทำลายทั้งที่อยู่ใกล้มือ คงเป็นเพราะคำว่า ศรัทธา

         และแล้วก็มาถึงโปรแกรมที่จัดว่าเป็นไฮไลท์ของวัน คือการเข้าไปสักการะเทพธิดากุมารี วันนี้ละที่จะได้เห็นเทพองค์เป็นๆ ผมก็เดินตุ๊บปัดตุ๊บเป๋

ติดตามอ่านเรื่อง เนปาล สักครั้งหนึ่งในชีวิต (ตอนจบ) ได้ที่นี่