ความผูกพันไม่มีคำว่าสาย

ความผูกพันไม่มีคำว่าสาย

Q.พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงลูกเองในช่วงทารก เมื่อมาเลี้ยงตอนครบขวบหรือกว่านั้นไปแล้ว ความผูกพันในช่วงแรกกับช่วงที่ลูกโตแล้วจะเหมือนหรือต่างกันอย่างไรคะ

จะกลับมาเลี้ยงลูกด้วยตนเองเมื่อลูกอายุเท่าไรก็ไม่สายเกินไปแน่นอนครับ เป็นเรื่องน่ายินดีที่สุดในโลกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว

มีเหตุผลที่เราไม่ควรปล่อยเวลาให้เนิ่นนานเกินไปก่อนที่จะกลับมาเลี้ยงลูกด้วยตนเอง 2 ข้อ

ข้อแรกคือทำยาก การเลี้ยงลูกด้วยตนเองได้แก่การอุ้ม กอด ป้อน หอมแก้ม เล่นท้อง หาเสื้อผ้าสวยๆให้ใส่ ห่มผ้า เล่นด้วยกันกับพื้นทราย ฯลฯ กิจกรรมเหล่านี้ทำได้ง่ายมากเมื่อเขายังเล็ก เขาอยากให้เราทำมากๆด้วย กิจกรรมเหล่านี้มีผลลัพธ์ที่สำคัญคือทำให้จิตใจของเด็กแข็งแรงในอนาคต ซึ่งประกอบด้วยองค์ประกอบ 3 ข้อคือ มีสายสัมพันธ์ที่แข็งแรงกับพ่อแม่ มีตราประทับของพ่อแม่ในใจอย่างชัดเจน และมีตัวตนที่ชัดเจนไว้เติบโตต่อไปในภายหน้า

เรากลับมาทำกิจกรรมเลี้ยงลูกหลากหลายประการข้างต้นเมื่อไรก็ได้ครับ มาช้าดีกว่าไม่มา แต่มีปัญหาคือทำยาก เพราะพวกเขาคือลูกๆจะยินดีให้เราทำให้น้อยลงๆทุกวันทุกเดือนและทุกปีที่ผ่านไป

เช่น เราอยากกลับมากอดตอนวัยรุ่น เขาก็หนี ทำกับข้าวร้อนๆรอให้กิน เขาก็ไม่กลับบ้าน ชวนไปไหนมาไหนด้วยกัน เขาก็เลือกไปกับเพื่อนเสียมากกว่า จะเห็นว่าดีที่สุดคือทำตั้งแต่เขาเกิด ง่ายที่สุด มีความสุขที่สุด และได้ผลดีที่สุด

ข้อสองคือลูกๆไม่เห็นเราเป็นเทพอีกต่อไปแล้ว ตอนลูกยังเล็ก พ่อแม่ทำอะไรก็ถูกเสมอ พูดอะไรก็ใช่ทุกครั้ง เชื่อทุกเรื่อง

ตอนเขาเป็นเด็กเล็ก เริ่มเป็นตัวของตัวเอง เริ่มมีตัวตน เด็กบางคนพูดว่า “ไม่” เป็นตั้งแต่สองขวบ พอสิบขวบเขาก็พูดว่า “ไม่เข้าท่า” ใส่หน้าพ่อแม่เป็นแล้ว จะเห็นว่าในเวลาที่เรายังเป็นเทพคือเวลาที่เราควรเลี้ยงลูกให้มาก เป็นเสาหลักที่ดีให้เขายึดเกาะและเป็นแบบอย่างที่ดีให้เขาเจริญรอยตาม นี่คือช่วงขาขึ้นของพ่อแม่ หากมัวแต่รอให้เป็นขาลงก็จะลำบาก

กลับมาเลี้ยงเองเมื่อ 1 ขวบ ไม่สายเกินไปอย่างแน่นอน วัยนี้เขายังคงมีหน้าที่สำคัญคือเรียนรู้ว่าสิ่งแวดล้อมมีความปลอดภัยและไว้ใจได้ โลกมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพ่อแม่ และเขาจะใช้เวลาทุกนาทีสร้างสายสัมพันธ์อันแข็งแรงและยั่งยืนต่อสิ่งมีชีวิตสองคนนี้ครับ

ขอบคุณภาพประกอบ : http://www.thinkstockphotos.com/