ชีวิตที่มีค่า

มันเป็นบ่ายวันพฤหัสบดีที่ลูกสาวชนชั้นกลางตื่นไม่ทัน พาแม่ไปทำสวนยางพารา ทั้งๆที่ก่อนนอนเธอตั้งใจนักหนาว่าจะหัดใช้แรงกายเสียบ้าง..แต่สุดท้ายคนเราก็เป็นอย่างที่ตัวเองเป็นจริงๆ

เธอตื่นขึ้นมา ไม่เห็นแม่ ในครัวมีไข่ต้ม แกงมะระคาไว้ที่เตาถ่าน แม่กลัวว่าเธอจะอุ่นอาหารจากเตาแก๊สไม่เป็น จึงวางไว้ที่เตาซึ่งมีไฟอ่อนๆนั่นหมายความว่าไม่ว่าจะตื่นตอนไหน แกงจะร้อนสำหรับเธอเสมอ

บ้านที่ไม่มีแม่เงียบเหงามาก ปกติเวลาที่เธอทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ แม่จะปลีกตัวไปทำงานบ้าน ตอนบ่ายแม่จะเอาผลไม้มาวาง ก่อนนอนแม่จะเอาน้ำอุ่นมาวาง ระหว่างที่เธอท่องไปในโลกอินเตอร์เนท พยายามหาข้อมูลเรื่องที่สนใจ คิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงโลกได้ หรืออาจค้นพบเทรนด์อะไรใหม่ ๆซึ่งไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

“เราเกิดมาเพื่ออะไร”

เพื่อที่จะทำงานให้ทันเดทไลน์ เพื่อที่จะหาเงินไปเดินทางท่องเที่ยว เพื่อที่จะเป็น somebody เป็นบุคคลที่โลกไม่อาจลืมงั้นหรือ…มีวันไหนบ้างที่เราตื่นมาโดยไม่รู้สึกผิดบ้าง แถมจิตใจเรายังเดินทางท่องเที่ยวไปยังอดีตอยู่เสมอ

เราเกิดมาเพื่ออะไร?

คำถามนี้ซับซ้อนยิ่งนัก และช่างเป็นคำถามที่สร้างความเจ็บปวดให้ชนชั้นกลางห่างรากเหง้าอย่างเธอยิ่ง ทุกวันคือการต่อสู้กับตัวเอง จะพอเพียงหรือจะบากบั่น เลือกเอาสักอย่างเถอะ

เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนยิ่งใหญ่อย่างอองซานซูจี ดาไลลามะ เนลสัน เมเดลล่า…ความปรารถนาในชีวิตล้วนเป็นไปเพื่อตัวเองทั้งนั้น เธอไม่คิดอยากสอนหนังสือเด็กในสลัม ไปเยี่ยมทหารผ่านศึก หรือปลูกป่าอะไรทั้งนั้น ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่สุดสำหรับมวลมนุษย์ชาติ คือการบริจาคอวัยวะ ซึ่งก็เกิดขึ้นเมื่อเธอหมดลมหายใจไปแล้ว ไม่รับรู้อะไรอีกแล้วในชาตินี้ มันอาจเป็นความรู้สึกผิดครั้งสุดท้าย ที่อยากทำอะไรเพื่อคนอื่นบ้าง

เธอนึกถึงพ่อ…พ่อไม่ใช่คนรวยเลย อาจเรียกได้ว่าแร้นแค้นมาทั้งชีวิต แต่พ่อก็มีลูกตั้งห้าคน และบากบั่นเรียนปริญญาตรีที่รามคำแหงตอนที่มีลูกแล้ว พ่อใช้เวลาเรียนถึง 8 ปีกว่าจะจบ..พ่อไม่เคยมีจินตนาการเรื่องไปต่างประเทศ พ่อเป็นคนใจดีที่สุดคนหนึ่ง…ไม่ใช่แค่เธอที่อวยพ่อตนเอง แต่เป็นสายตาและคราบน้ำตาของคนอื่นที่บอก

เธอจำเรื่องนี้ได้ ยายแก่ๆ หอบหน่อไม้มากมายมาให้ที่บ้าน ยายเป็นลูกความของพ่อ ยายไม่มีเงินจ่ายค่าทนายหรอก ยายจึงเอาหน่อไม้มาให้พ่อ…และครั้งหนึ่งที่เธอเห็นพ่อร้องไห้ พ่อไปประกันหญิงสาวที่มีลูกคนหนึ่งออกมาจากคุก พ่อบอกว่าสงสาร และเธอคนนั้นก็ตอบแทนพ่อด้วยการหนีคดี พ่อต้องใช้เวลาหลายปีหลังจากนั้นผ่อนค่าปรับให้ศาลเดือนละพันกว่าบาท

พ่อไม่เคยสอนเธอหรอกว่าชีวิตที่มีค่าคืออะไร พ่อไม่ชอบให้เธอเครียด พ่อบอกให้เธออยู่สบายๆ พ่อก็คงเหมือนกับพ่อของคนอื่น ๆ ที่ตื่นขึ้นมาเพื่อเลี้ยงดูลูกของตัวเอง ช่วยเหลือเพื่อนบ้าน และยอมรับชะตากรรมของตัวเองด้วยรอยยิ้ม

พ่อของเพื่อนเธอ พ่อของเพื่อนของเพื่อนเธอ พวกเขาล้วนมีค่าด้วยการสร้างหนึ่งชีวิตขึ้นมา และเลี้ยงดูเท่าที่ความสามารถและความรักจะอนุญาต…

แม่กลับมาจากทำสวนยางพารา แม่บอกว่าร้อนมากและบอกว่าดีแล้วที่เธอไม่ได้ไปด้วย เพราะแม่ต้องลำบากหาที่หลบแดดให้อีก เธอที่กำลังนอนเปลอยู่ใต้ต้นมะม่วงเริ่มงอแงหิวข้าว แม่เดินเข้ามาหา ในมือถือผ้าห่มและยากันยุง แม่บอกให้เข้าไปนอนในบ้าน เพราะยุงชุม

เธอไม่ได้น้ำตาซึมหรอกนะ

เธอแค่เอาเลือดเนื้อที่ได้รับความรักจากคนสองคน

มาทำสิ่งที่ถนัดที่สุด-เขียนหนังสือ

 

Text – ภาวนา แก้วแสงธรรม

ติดตามคอลัมน์อื่นๆ เพิ่มเติม ดาวน์โหลดนิตยสารในเครือจีเอ็มได้แล้วที่