ในวันที่ ปราบดา หยุ่น เป็น บล็อกเกอร์....เรื่องรัก

ข่าว ปราบดา หยุ่น นักเขียนซีไรต์ปี 2545 เขียน "เรื่องรักสามเศร้า" ของวัยรุ่น ตามโจทย์ของสปอนเซอร์ผลิตภัณฑ์ด้านกีฬาอย่าง "ไนกี้" ยังไม่น่าสนใจเท่าได้ยินว่าเขากำลังเขียนเรื่องรัก "ฉันคือมนุษย์ห้องนอน" ผ่านชุมชนออนไลน์ http://bedroomgirl.bloggang.com ยิ่งรู้ว่านอกจากเขียนแล้ว เขายังเป็นคนสรรหานักแสดง ถ่ายวิดีโอคลิป ตัดต่อ อัพเดทบล็อกอยู่เสมอ ...ไม่ธรรมดาแล้ว ทำให้อยากรู้ต่อไปว่า นักเขียนหนุ่มคนนี้มีมุมมองในเรื่องเทคโนโลยีบนโลกไซเบอร์อย่างไร แล้วจะรออะไรอีก ตามไปคุยกับเขาเลยดีกว่า... คอนเซ้ปต์นี้มาได้ยังไง โจทย์มีอยู่ว่า เป็นเรื่องการเขียนเรื่องลงบล็อค ทำวีดีโอคลิป ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมกำลังสนใจเรื่องการทำบล็อค ทำวีดีโอคลิปพอดี รู้สึกว่ามันเป็นพื้นที่ ยังมีความเป็นไปได้ที่จะทำอะไรใหม่ๆ โดยเฉพาะเกี่ยวกับภาพเคลื่อนไหว ในแง่ของงานเขียน มันยังไม่ได้ถูกใช้ คือทราบว่ามีคนอ่านงานทางอินเตอร์เน็ตเยอะ แต่งานอินเตอร์เน็ตและงานหนังสือมันไม่เหมือนกัน ผมไม่ชินกับสื่ออินเตอร์เน็ตมากนัก ยังเป็นคนเขียนหนังสือแบบดั้งเดิมอยู่ จึงสนใจที่อยากจะเรียนรู้ เกี่ยวกับสื่อนี้ ถ้าอินเตอร์เน็ตมีงานเขียนหลากหลายรูปแบบ ทั้งวรรณกรรมที่เราสามารถหาอ่านได้อย่างในหนังสือ มันก็เป็นสิ่งดีสำหรับผู้เขียน เรื่องที่เขียนเกี่ยวกับ "ความรัก" ไม่ค่อยคุ้นชินกับเราหรือเปล่า ปกติไม่ค่อยเขียน แต่ว่าถ้าในแง่ของสิ่งที่คิด ทัศนคติ ก็ใกล้เคียง คือได้ยินเรื่องรักในสังคมเยอะ คนที่มีปัญหาเรื่องความรัก ก็มักจะให้ความสำคัญกับมันมาก คือมันกลายเป็นปัญหาใหญ่ในชีวิต บางคนเอาความรักมาเป็นเรื่องอันดับต้นๆ เหมือนกับว่าถ้าไม่มีความรัก ชีวิตไม่มีความสุข จึงสงสัยว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น คิดว่าถ้าคนเรามีความสนใจอื่น หรือมีทัศนคติที่มองชีวิตเป็นเรื่องที่กว้างกว่า ที่ไม่ได้มีเฉพาะแค่ความรัก มันก็น่าจะทำให้สุขภาพจิตใจของเราดีขึ้น มันจึงสอดคล้องกับความคิดด้านนี้อยู่ เป็นนิยายขนาดสั้นหรือเรื่องสั้นขนาดยาว เป็นเรื่องสั้นมากกว่า ถ้ามารวมทั้งหมด ก็น่าจะเป็นเรื่องสั้นขนาดยาว ไม่เกิน 20 หน้า อตในหัวก่อนไหม หรือเขียนหลังจากได้รับโจทย์ ผมเป็นคนชอบลองทำตัวเป็นคนอื่นเวลาเขียนหนังสือ เคยลองเขียนเป็นผู้หญิง คนแก่ กะเทย ก็สนุกดี อันนี้ก็ลองเป็น "แจน" ผู้หญิงวัยรุ่นอายุ 20 ต้นๆ มันคงจะไม่เนียน เพราะผมไม่ใช่ผู้หญิงอายุ 20 ต้นๆ พอส่งให้เขาอ่าน คอมเม้นท์ก็คือว่า แจนเขียนหนังสือดีเกินไปหรือเปล่า (หัวเราะ) ซึ่งมันก็คงต้องเป็นอย่างนั้น คือจะให้ไปใช้คำวัยรุ่นเกินไป มันก็ยังไงอยู่ ก็เลยเขียนไปตามที่เราเขียน แต่ว่ามุมมองและทัศนคติในเรื่อง ก็พยายามจะจำลองตัวเองให้เป็นแจน เป็นคนหานักแสดง "แจน" เองด้วย เปิดหาจากนิตยสาร ชื่อจริงชื่อน้องวิว เขาอยู่ในคอลัมน์หนึ่ง ที่เป็นเหมือนไลฟ์สไตล์ พาไปเที่ยว ไปกินข้าว ส่วนใหญ่เวลาเราดูภาพนางแบบจะมีการแต่งหน้า ทำให้เรามองได้ยาก แต่พอดีคอลัมน์นั้นเขาแต่งตัวธรรมดา เดินเล่นบนถนน ก็รู้สึกว่าน่าจะเหมาะ เลยหาเบอร์แล้วติดต่อไป เขาเป็นคนฉลาด อธิบายงานก็เข้าใจง่าย ทราบว่าต้องเซทฉากเองด้วย สนุกไหมงานนี้ ความจริงแล้วสิ่งที่อยากลองทำก็คือ คลิปวิดีโอนี้ รู้สึกว่าสนุกที่จะได้ลอง ทุกวันนี้ ถ้ามีโอกาสก็อยากที่จะลองทำรายการทีวีทางอินเตอร์เน็ต ผมว่ามันน่าสนใจ และอิสระ คือไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกับวงการโทรทัศน์ ไม่ต้องไปขอสปอนเซอร์ในลักษณะเดิมๆ ทำคลิป ตัดต่อเองด้วยใช่ไหม มีเพื่อนช่วย อาจเพราะว่างานนี้ไม่ค่อยยากมากด้วย แต่ว่าถ้าเป็นหนังสั้น อาจจะยากกว่านี้ ก็อยากเรียนรู้ ไม่เกี่ยวว่าได้รับอิทธิพลมาจากใครนะ... คุณพ่อน่ะ (สุทธิชัย หยุ่น) ไม่ คุณพ่อเป็นบล็อคเกอร์เลย ผมเชยกว่าคุณพ่อเยอะ คุณพ่อนี่รู้สึกตัวติดกับคอมพิวเตอร์ แต่ผมไม่ได้อะไรกับมันมากขนาดนั้น เห็นว่าเป็นแค่เครื่องมืออีกชิ้นหนึ่ง ก็เหมือนกับเวลาเราวาดภาพเราก็วาดบนผ้าใบ ผมก็เห็นว่าคอมพิวเตอร์ก็เป็นผ้าใบอีกแบบหนึ่ง มันซับซ้อนกว่านั้น และเราไม่ชิน ก็เลยอยากที่จะเรียนรู้กับมันมากขึ้น ข้อดีที่สุดสำหรับผม คือมันทำให้เราไม่ต้องผ่านขั้นตอนหลายๆ ขั้นตอนตามสูตรเดิม เราอยากจะทำหนัง ไม่จำเป็นต้องมีเงิน 50 ล้าน ไม่จำเป็นต้องติดต่อตัวแทนจำหน่าย สายส่ง ความจริงแล้วโดยรมชาติแล้วมันเป็นพื้นที่สำหรับศิลปินมากๆ ถ้าเรารู้จักวิธีทำอะไรทุกอย่าง เราสามารถใช้มันได้อย่างเต็มที่เต็มรูปแบบ แสดงภาพของตัวเองก็ได้ตลอดเวลา เขียนหนังสือก็ลงไปได้เลย ไม่จำเป็นต้องผ่านสำนักพิมพ์ แต่ว่ามันอยู่ในขั้นเริ่มต้นที่มันอาจจะยุ่งเหยิง คือมันไม่มีมาตราฐานที่ชัดเจน ผมก็เลยที่อยากจะเรียนรู้ว่ามันทำอะไรได้บ้าง นักเขียนต้องปรับตัวใช่ไหม เพราะบางคนยังพิมพ์ดีดอยู่ น่าจะแล้วแต่บุคคลิกและความถนัดของแต่ละคนมากกว่า คนที่ทำงานอย่างนั้นผมก็ว่าไม่เห็นมีปัญหาอะไร ผมก็ชื่นชอบมากด้วยซ้ำ คนที่เขียนด้วยลายมือ ผมเองก็อยากที่จะเขียนด้วยลายมือมาก แต่ว่ามันเปลืองกระดาษ อย่างเขียนผิดผมก็ขยำทิ้ง ก็เลยไม่เอาดีกว่า ถ้าคนที่เขาถนัดแบบนั้น มันก็ได้งานในอีกลักษณะหนึ่ง มีความสวยงามอีกแบบหนึ่ง แต่ผมว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ได้จำกัดอยู่แค่การเป็นนักเขียนมั้ง เรียนศิลปะ ชอบทำงานศิลปะ อยากทำงานดนตรี ภาพยนตร์ มันเป็นรวมๆ หลายแบบ ผมเลยไม่จำกัดตัวเองแค่อยู่ในความถนัด ก็อยากที่จะทดลองทำอะไรใหม่ๆอยู่เสมอ ชีวิตตอนนี้เป็นไงบ้าง เรื่องความรัก ก็ดี แต่ว่าชีวิตด้านอื่นๆ คือเรื่องงาน ก็ยังเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนแปลงก็คืองานเยอะขึ้น เรื่อง-นันทพร ไวศยะสุวรรณ์ ภาพ - นันทสิทธิ์ นิตย์เมธา