โสดแล้วเหงาVSมีคำว่าเราแต่เป็นตัวสำรอง

 

จากที่จูนเขียนเรื่อง 3พฤติกรรม ถ้าทำจะเป็นของตาย!  มีผู้อ่านท่านหนึ่งมาคอมเมนต์ถามว่า โสดกับตัวสำรอง แบบไหนสุขกว่ากัน  ซึ่งมันก็เป็นอีกประเด็นที่น่าสนใจ จูนเลยขอแสดงทัศนะในฐานะคนที่เคยประสบกับเหตุการณ์การเป็นตัวสำรองในอดีตกาลนานนม และในฐานะของคนที่เป็นโสดคนหนึ่ง ซึ่งสิ่งที่จะอยู่ในบล็อกเรื่องนี้มันอาจไม่ใช่การพูดแทนความรู้สึกของทุกคนที่ประสบกับ 2 สถานะนี้ แต่แค่อยากแชร์ เผื่อจะช่วยสะกิดใจในอะไรบางอย่างให้กับเพื่อนๆหลายคนได้บ้าง

โสดแล้วเหงา ความเหงา แค่ฟังชื่อก็คงไม่มีใครอยากเจอหรอกจริงไหมคะ อนงค์นางบางคนเจอความเหงาหนักมากถึงกับร้องไห้ออกมา เพราะเหว่ว้าเกินจะทานทน คือเข้าใจอารมณ์นั้นนะคะ จูนเองก็เคยเหงาดิ่งลึกเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นหลั่งน้ำตาก็เถอะ จำได้ดีว่า ความรู้สึกเหงาซึมลึกมันรู้สึกแย่แค่ไหน คือถ้าไม่รู้วิธีจัดการกับมันก็แย่เอาการเลยค่ะ ซึ่งวิธีจัดการความเหงาไม่ยากเลยค่ะ แค่เปลี่ยนโฟกัสเท่านั้นจริงๆ ลองเปลี่ยนโฟกัสไปทำกิจกรรมอื่นๆ ถ้าคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร แนะนำให้อ่านบทความเรื่อง 7 วิธี โสดอย่างไรให้สตรอง! ที่จูนเพิ่งเขียนไปก่อนหน้าค่ะ แม้แรกๆมันอาจจะดึงตัวเองออกมาจากความเหงายากสักหน่อยสำหรับคนที่เหงาเรื้อรัง แต่เชื่อเถอะว่า หากดึงตัวเองออกมาได้ ความเหงาหาย เราแฮปปี้ ซึ่งความเหงาในรูปแบบของสาวโสด มักจะเหงาเพราะไม่มีใคร เหงาเพราะตัวเอง เพราะบรรยากาศ ความเหงาจำพวกนี้หายง่ายและน่าจะโอกว่า มีใครแต่ทำไมเหงาจัง ความรู้สึกอย่างหลังนี่อยากบอกว่า ทั้งเหงาและเจ็บปวดจนบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือไม่ถูกเลยล่ะค่ะ

มีคำว่าเราแต่เป็นตัวสำรอง หากพ่ายแพ้ต่อความเหงา ยอมให้มีคำว่าเรา แม้จะรู้ว่า เราเป็นแค่ตัวสำรอง โอเคค่ะ บางเวลาที่เขามาอยู่กับเรา มาเติมเต็ม มาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เราอาจจะมีความสุข แต่มันจะเป็นสุขแบบสั้นๆ สั้นแบบสั้นจริงๆนะคะ มิหนำซ้ำในชั่วโมงที่ไปกินข้าวด้วยกัน เขารับสายผู้หญิงคนอื่นอีกหลายคนต่อหน้าต่อตา ทำไมเขาถึงทำล่ะคะ ก็เพราะเรายอมรับในเงื่อนไขของการเป็นตัวสำรองไง แรกๆอาจรับได้ พอนานๆไปสุขภาพจิตเสื่อมค่ะ แล้วบางครั้งเราอยากจะโทรหาเขาเวลาเหงาๆ หากโทร.ไปตอนเขาอยู่กับอนงค์นางที่ 2,3,4 เขาก็ตัดสาย อย่าหวังว่าอยากคุยแล้วจะได้คุยง่ายๆ จะได้คุยก็ต่อเมื่อเขาโทร.มาเองหรือเขาทักมาทางอินบ็อก หรือไลน์นั่นล่ะค่ะ แถมเขายังไม่ยอมเปิดตัวเรากับสังคมของเขา และห้ามเราแนะนำว่าเขาเป็นอะไรกับเราอีก โอ๊ย! ทั้งเจ็บ ทั้งเหงา แล้วทำให้เราต้องลดคุณค่าในตัวเองอีกต่างหาก อย่างที่บอกไปในหัวข้อข้างบนไงคะ ถ้าเราเหงาตามประสาคนโสด แค่เปลี่ยนโฟกัสมันก็หาย แต่เจ็บปวดรวดร้าวปนความเหงามาด้วยเนี่ย มันหายยยากกกก จะเดินไปทางซ้ายหรือย้ายไปทางขวาก็เจอแต่ที่แห่งความทรงจำที่เราเคยมากับเขา หรือพอเดินไปเจอคู่รักเปิดเผย เดินจับมือกันกระหนุงกระหนิงก็สะท้อนใจอีก ทำไมฉันถึงทำแบบนี้ไม่ได้ คำจำกัดความที่ใช่ที่สุดสำหรับตัวสำรองคือ "ทรมาน" มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ

สำหรับหัวข้อ โสดแล้วเหงาVSมีคำว่าเราแต่เป็นตัวสำรอง จูนคงไม่ต้องสรุปจบแล้วล่ะค่ะ เพราะเชื่อว่า คุณผู้อ่านน่าจะมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้ว...จริงไหมคะ