อุดมการณ์ทางชีวิตที่อุทิศเพื่อตัวอักษร

 

ช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ทีง่วนอยู่กับการทำงานตั้งแต่เช้า จวบจนปาไปเกือบ 6 โมงเย็น วันหยุดของใครหลาย ๆ คน ที่ได้กระโดดโล้ดแล่นไปยังที่ที่อยากไป หรือสลบอยู่คาเตียงไม่ยอมลุกไปไหน อาจเป็นเพราะวันนี้คือวันแห่งการชาร์ตพลังงาน เพื่อวันพรุ่งนี้

ทีคนหนึ่งที่โหยหาเตียงนอนนุ่ม ๆ อาจเป็นเพราะไม่ค่อยได้นอนเต็มที่ และที่สำคัญไม่ได้อ่านหนังสือโปรดมานานนม จนสมองไม่ได้ใช้ในการบำบัดความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือ

ว่าแล้วเลยแบกกระเป๋าเป้คู่ใจตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ระดมหนังสือที่เพิ่งซื้อใหม่ แต่ยังอ่านไม่ไปถึงไหน บางเล่มไม่คุ้มค่ากับการที่เสียเงินหลายบาทมาวางไว้ในห้อง มากกว่าการหยิบจับมานั่งอ่านแบบหามรุ่งหามค่ำเหมือนวันวาน

วันนี้ทีตั้งใจแล้วว่า "ต้องอ่านจบให้ได้สักเล่ม หรือครึ่งเล่มก็ยังดี" ฆ่าเวลาในช่วงพักเที่ยง หนังสือบำรุงสมองที่กระตุกให้ต่อมการเรียนรู้ ความอยากรู้เกิดขึ้น หลังจากที่ถูกปกปิดจากข่าวสารทางด้านการเมืองจนทำเอาต่อมความเครียดขนาดหนัก ทำลายสมองกันเลยทีเดียว

"WordPress สร้างบล็อกอัจฉริยะ ก้าวก่อนใครในโลกออนไลน์" ของ อนุชา ลีวรกุล หนังสือเกี่ยวกับเทคนิคสร้างบล็อกและเว็บไซน์อย่างมืออาชีพ (หนังสือเค้าว่าอย่างนั้น) เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นวิธีการแนะนำมือสมัครเล่นที่ไม่รู้ภาษี ภาษาในเรื่องระบบคอมพิวเตอร์อย่างเทพเหมือนที่ทำงานที (ภาษาเทพที่บางทีฟังแล้วยัง งง ว่ามันคืออะไร)

หนังสือเล่มนี้จะบอกวิธีหลากหลายทั้งในการทำบล็อกและเว็บไซต์เป็นของตัวเอง พูดถึงทำเว็บของตัวเอง ทีเลยเกิดความคึกคะนอง หรือที่เรียกว่า "อุดมการณ์ทางชีวิตที่อุทิศเพื่อตัวอักษร" เกิดขึ้นในบัดดล หลังจากหมดกำลังใจที่จะเขียนหลากเรื่องราวที่พบเจอให้ใครหลาย ๆ คนได้รับรู้

กลายเป็นความรู้สึกที่เค้าเรียกว่า "จุดหมายที่ห่างหายไปนาน" มันกลับมาอีกครั้ง นั่นสิ ทีวางเป้าหมายในชีวิตตัวเองไว้ข้าง ๆ หรือแอบไว้บนหลังตู้เสื้อผ้ามาเสียนาน จนหลงลืมความเป็นตัวตนของทีเอง แลกให้กับการทำงานมากจนเกินไป

แต่ไม่ใช่ว่าทำงานแล้วเราไม่ได้เรียนรู้นะ ซึ่งทีกลับทำงานอย่าง บ้าระห่ำก็ว่าได้ในช่วงปีกว่า ๆ ที่ได้งานอย่างชนิดจรวด (จบปุ๊ปได้งานปั๊ป) การปรับตัวจนละเลยถึงสิ่งที่ชอบมานาน สุดท้ายน้อยมากที่จะมีงานเขียนของทีออกสู่สายตาผู้คน

อาจเป็นเพราะเจ้าตัวความขี้เกียจของทีเอง หรือเวลาที่เป็นตัวจำกัดทำให้ต้องมองถึงเรื่องความมั่นคง แต่ลืมมองสิ่งที่รัก ซึ่งเอาเข้าจริงสามารถทำทั้ง 2 อย่างได้ในเวลาเดียวกัน จริง ๆ นะ ถ้าเราแบ่งเวลาเป็น

วันนี้ทีเลยอารมณ์ดี แม้จะนั่งทำงาน แต่ทีก็ยังบริหารเวลา หยิบหนังสือที่จุดประกายให้ความรู้สึกนึกคิดกลับมาอีกครั้ง และหวังว่าทีจะทำบล็อคและเว็บไซต์ที่เป็นของทีเองสำเร็จ เมื่อวันนั้นมาถึงผู้คนที่แวะเวียนคงได้อ่านเรื่องราวของใครคนนี้

"บางทีเราอาจจะเงยหน้ามากไป มองไปไกล จนหลงลืมสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุด ที่ปล่อยปะละเลยจนฝุ่นจับ"