คุณหญิงป้ามาบ่น : เขียน กับ พูด

 

สมัยยังเป็นวัยอ่อน คุณหญิงป้า ไม่โปรดวิชา "เขียนไทย" เอาเสียเลย ทำไมหรือ? ก็เพราะว่า คุณหญิงป้ากลัวว่าจะเขียนผิดสิคะ

เมื่อเขียนผิดคุณครูจะให้ไปคัดมา คำละ 5 ครั้งบ้าง 10 ครั้งบ้าง
นั่นก็เป็นกุศโลบาย ไม่ใช่เป็นการลงโทษแต่อย่างเดียว เป็นกุศโลบายที่ทำให้คุณหญิงป้า "จำ" และ "ระวัง" เมื่อจะเขียนคำนั้น ๆ อีก

(แต่ก็จำไม่ได้แน่ชัดนักว่าได้มีโอกาสคัดคำไหนไปบ้าง)

ในทุกวันนี้เนื่องจากคุณหญิงป้า ทำงานทำการประกอบสัมมาอาชีพที่ต้องใช้ชีวิตที่เรียกว่า "ออนไลน์" การจับปากกา ดินสอ เขียนสิ่งต่าง ๆ จึงน้อยลง ลายมือก็(น่าจะ)แย่ลงมาก เพราะว่าไม่ค่อยได้จดสิ่งต่าง ๆ ด้วย ดินสอ ปากกา เท่าไรนัก การจดสิ่งต่าง ๆ การสื่อสารกับผู้คน ทำผ่าน "แป้นพิมพ์" เสียเป็นส่วนมาก ใช้การอ่านก็มาก

คนเป็นเพราะชั่วโมงเขียนไทย ทำให้คุณหญิงป้า มองปราดก็เจอคำผิด สะดุดคำที่สะกดแปลกตาก่อนคนอื่น ๆ แม้จะไม่ได้มีอาชีพในการพิสูจน์อักษรก็ตาม

ภาษาไทยเป็นภาษาของชาติ เป็นสิ่งแสดงอารยะ (edit*อารายะ) ของความเป็นชาติเรา คุณหญิงป้าไม่ได้ชาตินิยมจัด หรือเคร่งครัดในการใช้ชีวิตมากมาย ภาษาปาก ศัพท์แสง คำแผลงของวัยรุ่นคุณหญิงป้าก็ใช้ ก็พูด ก็พิมพ์ แต่อยากวอนให้หนู ๆ แยกแยะเมื่อต้อง "เขียน"

เมื่อวันก่อน มองไปเห็นกระดาษของหลานสาว เขาแต่งเรื่องราวสั้น ๆ เอาไว้ ทั้งหน้ากระดาษเมื่อใดที่พูดถึง "เขา" หลานสาวจะเขียนว่า "เค๊า" ทั้งสิ้น (หลานสาวคุณหญิงป้าเรียน อนุบาล 3) ก็เลยเรียกมาคุย บอกว่าเรื่องที่เขียนสนุกมาก แต่น่าจะเขียน คำว่า "เขา" มากกว่า "เค๊า" นะคะ เพราะเป็นภาษาพูด คำว่า "เค๊า" นี่คือการออกเสียง ...แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากหลานสาว อนุบาล 3

ยังไม่นับรวมที่ไปพบไปเจอจากผู้คนออนไลน์ เช่น "ไปแอ๊วเหนือ" ...แอ๊ว ที่คุณหญิงป้า เคยรู้จักจะเป็นการไปเกี้ยว ไปจีบ ไปเฟิร์ท ซึ่งผู้เขียนน่าจะอยากพิมพ์ว่า "ไปแอ่วเหนือ" มากกว่า

คำที่เจอบ่อย "ชั้น" - "ฉัน" , จะ - จิ(พบมาในกรณี จะไป เช่น "จิไปมึ๊ย" มีค่าเท่ากับ "จะไปไหม")

เอาไว้เจอใหม่จะมาบ่นใหม่ ไ่ม่รู้คนที่มาอ่านจะได้อะไรไปจากคุณหญิงป้าบ้างรึเปล่านะคะ