ตื่นบนเตียงอื่น

บางช่วงจังหวะของชีวิต ฉันจะรู้สึกราวกับถูกหน้าที่การงานและความรู้สึกต่างๆ ถาโถมประเดประดังเข้าใส่

แต่บางจังหวะชีวิตที่ว่าก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้งหลายหน ฉันจึงไม่ได้ตกใจหรือประหลาดใจแต่อย่างใดเมื่อมันมาเคาะประตูบ้านอีกครั้ง จะรู้สึกก็แค่กระวนกระวายใจเล็กน้อย และอยากไปจากตรงที่อยู่ อยากออกเดินทางไปพักกายพักใจที่ไหนสักแห่ง

เมื่อคิดดังนั้น ปฏิบัติการการเสิร์ชหาที่เที่ยวก็จะเริ่มขึ้น โดยฉันจะใช้เวลาก่อนเข้านอนสนุกสนานไปกับการท่องเว็บไซต์ต่างๆ เพื่อศึกษาหาข้อมูลของสถานที่ที่อยากไป จากนั้น เก็บข้อมูลเอาไว้ในคลัง เพื่อรอให้เสร็จจากการงานที่ต้องรับผิดชอบ และรอให้มีเวลาว่าง

ทว่าข้อมูลเหล่านั้นจะไม่มีวันถูกนำมาใช้ เพราะฉันรู้ดีว่า การเที่ยวที่สนุกคือการเที่ยวตอนที่เรามีความสุข ไม่ใช่เพื่ออยากหนีไปจากความว้าวุ่นใจ

ซึ่งความอยากไปที่อื่นของฉันในช่วงอารมณ์เช่นนี้เป็นเพียงภาวะชั่วคราว อันเป็นผลจากความเหนื่อยกาย พอกายหายเหนื่อย ความเบื่อหน่ายก็จะเดินทางจากไป สวนทางกับกำลังใจที่ย้อนกลับคืนมา

ดังนั้น ในระหว่างนี้แค่ได้อ่านหนังสือดีๆ สักเล่ม ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ใจของฉันกลับมาเบิกบาน มีความสุขได้อีกครั้ง

ซึ่งหนังสือดีๆ ในความหมายของฉัน ไม่ใช่หนังสือระดับโลกที่ใครต่อใครว่าดี หรือที่ว่าชีวิตนี้ต้องอ่านสักครั้ง

เปล่าเลย หนังสือดีสำหรับฉันคือหนังสือที่โดนใจฉัน ที่ก่อให้เกิดความรู้สึกบางอย่างข้างใน และทำให้เห็นโลกในมุมมองที่ต่างไปจากเดิม

 

และเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเจอหนังสือที่ให้ความรู้สึกเช่นนั้นเล่มหนึ่ง มันมีหน้าปกสีเขียวหม่น และชื่อเรื่องเดินด้วยเส้นสีทองสวยงาม

ฉันหยิบขึ้นมาพลิกดู เมื่อเห็นชื่อผู้เขียนฉันก็ตัดสินใจได้ทันทีว่า จะยังไม่ซื้อมาอ่าน…

ปราบดา หยุ่น คือชื่อผู้เขียนที่อยู่บนปก

 

 

ใช่ว่าฉันไม่ชอบงานเขียนของพี่คุ่น ชอบมากหลายเล่มเลยละ แต่ที่คิดว่าจะยังไม่ซื้อมาอ่าน เนื่องจากหนังสือของพี่คุ่นเป็นงานที่ต้อง “ละเลียดอ่าน” ซึ่งในตอนนั้นฉันยังยุ่งงาน ยุ่งกับความคิดตัวเอง จึงไม่คิดว่าจะมีเวลาละเอียดกับหนังสือเล่มไหนได้ดีพอ

แต่พอได้พลิกอ่านคำโปรย ปกหลัง ตามด้วยคำนำ ฉันก็เดินไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ทันที:

“เมื่อเกิดอาการเบื่อคนหรือสภาพแวดล้อม เราอาจสามารถหาเวลาหรือสถานที่สันโดษหลบไปอยู่เงียบๆ สักพัก แต่หากเกิดอาการเบื่อตัวเอง ประสบการณ์สอนผมว่าวิธีบรรเทามีทางเดียว คือต้องยอมรับความจริงบางอย่างอันเป็นสาเหตุของความเบื่อ และถ้าอยากขจัดความเบื่อนั้นเสีย ก็จำเป็นต้องหาวิธีมองโลกด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม”

นั่นคือประโยคแรกจากคำนำในหนังสือ…ที่โดนใจฉันเข้าอย่างจัง

 

ปรากฏว่า ตื่นบนเตียงอื่น ที่ฉันคิดว่าเป็นรวมเรื่องสั้นแนวอีโรติค (ก่อนอ่านคำโปรย) แท้จริงแล้วคือ บันทึกความนึกคิดระหว่างเวลาหนึ่งปีกับการเดินทางไกลจากเกาะสู่เกาะ จากเตียงสู่เตียง และตื่นมาพบกับโลกข้างในที่เปลี่ยนไป (ข้อความจากคำโปรยปก)

พี่คุ่นเดินทางไปที่เกาะเล็กๆ ของประเทศฟิลิปปินส์ ซึ่งมีชื่อเล่นไม่น่าเล่นว่า “เกาะมนต์ดำ” อันเป็นที่อยู่ของแม่มด หมอผี และอำนาจเร้นลับ พี่คุ่นเดินทางไปพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งในใจ (ซึ่งระหว่างอ่านฉันก็อดลุ้นไม่ได้ว่า ผู้เขียนไปเกาะหมอผีในช่วงจิตใจอ่อนแออย่างนั้น น่ากลัวจะโดน “เสกของใส่” ได้โดยง่าย)

แต่บันทึกการเดินทางครั้งนี้ กลับมีเรื่องราวความลึกลับของจิตใจมนุษย์มากกว่าความลึกลับของเวทมนตร์คุณไสย ซึ่งพี่คุ่นก็ได้อาศัยช่วงเวลาที่สงบเงียบระหว่างอยู่บนเกาะมนตร์ดำ วิเคราะห์จิตใจตัวเองได้อย่างถึงแก่น และตรงไปตรงมาเหลือเชื่อ

 

 

 

 

คืนนั้น หลังจากอ่าน ตื่นบนเตียงอื่น จบ ฉันนอนลืมตาโพลงจนดึกดื่น

ฉันรู้สึกอย่างไรในตอนนั้นไม่อาจอธิบายได้ จะว่าหวาดกลัวก็ไม่ถึงขนาดนั้น ตื่นเต้นก็ไม่เชิง ว้าวุ่นใจ...น่าจะถือว่าใกล้เคียงที่สุด

มีคำถามมากมายวิ่งวุ่นชนกันในหัวของฉัน

หลายข้อเป็นคำถามที่ฉันผัดวันประกันพรุ่งมาตลอด อาจเพราะยังหาคำตอบไม่ได้ หรือไม่ ก็ไม่กล้าตอบ

แต่การได้อ่าน ตื่นบนเตียงอื่น ทำให้ฉันมองคำถามเหล่านั้นด้วยความรู้สึกใหม่ และกล้าเผชิญหน้ากับมันมากขึ้น

ฉันบอกตัวเองว่าจะไม่หลีกเลี่ยงบ่ายเบี่ยงมันอีก ฉันจะหาคำตอบให้ตัวเอง แม้จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนนับจากนี้ หรือคำตอบที่ได้จะทำให้ฉันต้องอับอาย ท้อแท้ หดหู่ สบายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก หรือตกอยู่ในสภาวะใดก็ตาม

ฉันพร้อมแล้วที่จะเก็บกระเป๋า (โดยไม่ต้องรอเวลาว่าง) และเดินทางไปยังดินแดนลึกลับ เต็มไปด้วยเล่ห์กล มนตร์สะกด ที่คอยชักนำให้ฉันหลงทางอยู่เสมอ

ฉันพร้อมแล้ว ที่จะเดินทางเข้าไปในจิตใจตัวเอง...