ดวงตาของคนที่เรารัก (Letters to Sam)
จดหมาย เป็นสิ่งที่ทำให้ใจฉันเต้นแรง
ฉันไม่ใช่คนชอบเขียนจดหมาย ฉันเขียนจดหมายไม่เก่ง (มักจะเขียนยืดย้วยจนไม่ได้ใจความสำคัญที่ต้องการจะบอกผู้รับ)
แต่ฉันชอบอ่านจดหมาย
ชอบอ่านจดหมาย กับชอบ “แอบ” อ่านจดหมาย ความหมายต่างกันเยอะนะคะ
จดหมายที่ฉันอ่านจะต้องได้รับการยินยอมจากเจ้าของเสียก่อน เช่น จดหมายรักของพ่อที่เขียนถึงแม่ จดหมายจากชายหนุ่มที่เขียนมาจีบพี่สาว และจดหมายจากคนในอดีตที่ฉันอนุญาตให้ตัวเองหยิบมาอ่าน...ในวันที่อยากเศร้า
รวมถึงจดหมายที่เจ้าของ หรือลูกหลานของเจ้าของจดหมาย อนุญาตให้นำมาตีพิมพ์เป็นหนังสือให้คนทั่วไปได้รับรู้ถึงความคิด และความสัมพันธ์แสนวิเศษ ที่เจ้าของจดหมายมีต่อผู้ที่เขาแลกเปลี่ยนข้อความในพื้นที่มิดชิด...บนกระดาษที่ถูกยัดใส่ซองและปิดผนึกอีกชั้นหนึ่ง
หัวใจฉันจะเต้นโครมครามระหว่างอ่านจดหมาย ฉันรู้สึกราวกับได้เข้าไปอยู่ในความคิดของผู้ที่เขียนข้อความเหล่านั้น ได้รับรู้ถึงความรัก ความสุข ความหวัง และความเจ็บปวดของพวกเขา
จดหมายแห่งความเจ็บปวดหลายฉบับ ฉันอ่านแล้วหัวใจแทบสลายตาม แต่ครั้งหนึ่งในชีวิต ฉันมีโอกาสได้อ่านจดหมายแห่งความเจ็บปวด ทว่าเปี่ยมด้วยความหวังและพลังอันยิ่งใหญ่ จนฉันอยากจะนำมาให้คนอื่นๆ ได้อ่านบ้าง
มันเป็นจดหมายที่คุณตาเขียนถึงหลานชายตัวน้อย
คุณตาผู้พิการเป็นอัมพาตเขียนถึงหลานออทิสติก
คุณตาที่เป็นนักจิตวิทยาและนักครอบครัวบำบัดเขียนถึงหลานชายที่บริสุทธิ์ดั่งผ้าขาว...
คุณตาเขียนจดหมายถึงหลานในวันที่หลานยังอ่านหนังสือไม่ออก ในสิ่งที่เขาอยากจะพูดคุยกับหลานเกี่ยวกับโลกอันกว้างใหญ่และซับซ้อนนี้เมื่อหลานเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่จนถึงวันนั้น หรือหลานของเขาจะสามารถอ่านจดหมายที่เขาเขียนได้หรือไม่
"แซม ตาอยากให้หลานรู้ว่า การเป็นคนที่แตกต่างนั้นไม่ใช่ปัญหา ก็แค่เป็นคนที่แตกต่าง แต่ การรู้สึก แตกต่างนี่สิที่เป็นปัญหา เมื่อหลานรู้สึกแตกต่าง ความรู้สึกนั้นจะทำให้หลานมองเห็นโลกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง"
"ความเจ็บปวดทั้งหลายแหล่เกี่ยวข้องกับการโหยหาอดีตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...ไม่ว่าก่อนหน้านี้เราจะเคยมีอะไร หรือเคยเป็นอย่างไร แต่เมื่อความเจ็บปวดไม่หายไปเร็วพอ เราก็จะโทษตัวเองที่ไม่ยอมก้าวผ่านมันไป ที่ไม่เข้มแข็งพอ หรือที่เปราะบางมาตั้งแต่แรก
แซม นั่นไม่ใช่วิธีที่บาดแผลจะได้รับการเยียวยา พวกมันไม่ยอมทำตามความต้องการของเราหรอก การเยียวยาต้องเป็นไปตามวิธี และระยะเวลาของมันเอง"
เมื่อหลายปีก่อน ฉันแปลหนังสือเล่มนี้พร้อมน้ำตา เป็นน้ำตาแห่งความสะเทือนใจต่อชะตากรรมของตาหลานคู่นี้ และซาบซึ้งในความรักและความหวังดีที่คุณตามีต่อหลาน
วันนี้ ในวันที่เปราะบาง ฉันหยิบ “ดวงตาของคนที่เรารัก” มาอ่านอีกครั้ง...พร้อมน้ำตาเช่นเคย
แต่ในวันนี้ นอกเหนือจากความสะเทือนใจและซาบซึ้งใจ ฉันยังเกิดความรู้สึกประหลาดบางอย่าง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนั่งคุยกับผู้เขียน เหมือนเขาเป็นคุณตาแท้ๆ ของฉัน ที่กำลังเอามือลูบหัวและบอกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
"เหตุผลหนึ่งที่ทำให้ตามีชีวิตสงบสุขก็คือ ตาดูแลรักษาชิ้นส่วนจักรวาลในส่วนที่ตารับผิดชอบ ตาไม่ได้ทำให้มันใหญ่ขึ้นหรือดีขึ้น ไม่ได้ไปเปลี่ยนแปลง แต่ตาก็เอาใจใส่ดูแลมัน
ตาภาวนาให้ทุกคน...สามารถรับรู้อย่างแจ่มแจ้งว่า เรามีชีวิตเพื่ออะไร"
ดวงตาของคนที่เรารัก--Letters to Sam
แดเนียล กอตต์ลีบ--เขียน
ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ--แปล
