กิน เรื่องเล็กของลูก เรื่องใหญ่ของแม่

คงมีแม่หลายๆ คนแอบอิจฉาแม่คนอื่นๆ ที่มีลูกกินเก่ง กินง่าย แม่เองก็เหมือนกัน แอบมองเด็กคนอื่นที่มีความสุขกับการกินบ่อยๆ แล้วก็อดเปรียบเทียบในใจไม่ได้ว่า "เมื่อไหร่ลูกเราจะนั่งกินได้กินดีแบบนี้บ้างหนอ" เพราะลูกแม่เข้าข่ายเด็กกินยาก ในลักษณะเด็กกินช้า กินไม่เก่ง (กินยากก็ยังแบ่งแยกได้อีก หลายอย่างว่ากินยากแบบไหน)

ยิ่งวันไหนออกไปนอกบ้าน ไปเที่ยวต่างจังหวัด ลูกแม่สบายหายห่วง ก็เพราะไม่ต้องกินอะไรทั้งวันก็อยู่สบาย ซนได้ทั้งวัน แม่จึงต้องเที่ยวสืบเสาะ ค้นหาเคล็ดลับวิธีกินมาใช้กับลูก เป็นต้นว่า

 

1. หาเมนูที่ถูกใจลูก (ไม่อร่อย เด็กก็ไม่ชอบก็เหมือนกับผู้ใหญ่ไม่อยากก็ไม่กิน)

2. พูดกรอกหูบ่อยๆ ถึงประโยชน์ของข้าวและการกิน ให้ถูกกับจริตของลูก เช่น ลูกชอบรถแข่ง อยากขับรถแข่ง ก็ต้องบอกว่า "ถ้ากินข้าว ดื่มนมลูกก็จะแขนยาว ขายาว ตัวโต ขับรถได้เก่ง ได้เร็วขึ้นตัวเล็กๆ แบบนี้ ขับไม่ได้หรอก" เป็นต้น

3. ถ้ากินเกิน 30-45 นาที เก็บ และอดขนมระหว่างมื้ออีกต่างหาก มื้อต่อไปจะได้หิวเอง เพราะ ข้อนี้ คุณหมอบอกว่า คนเรามีธรรมชาติของความหิวอยู่ เมื่อหิว ยังไงก็ต้องกิน

4. ไม่คาดหวัง หรือบังคับว่าต้องกิน จะเป็นการข่มขู่ลูกมากเกินไป

5. กินเป็นตัวอย่างให้ลูกเห็น เพื่อให้ลูกเคยชินกับมื้ออาหารแต่ละมื้อ

6. เล่าให้คุณครูฟังถึงพฤติกรรมการกินของลูกที่บ้านด้วย และสอบถามว่าอยู่ที่โรงเรียน ลูกเป็นอย่างไร แม่กับครูจะได้สอนลูกในทิศทางเดียวกัน

7. ใช้นิทานเป็นสื่อ

8. พาไปออกกำลังกาย ออกไปวิ่งเล่นกลางแจ้งจะได้หิวๆ

 

วิธีทั้งหลายที่ว่ามา ความจริงก็ไม่ได้แปลกใหม่อะไร ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง เป็นวันๆ คอยเช็กน้ำหนัก ส่วนสูง และสุขภาพ ไม่วิตกมากจนเกินเหตุ ก็พอจะบรรเทาอาการอิจฉาของคุณแม่ที่มีลูกกินเก่งลงได้บ้าง  แล้ววันหนึ่ง คุณแม่ที่มีลูกกินเก่งก็เข้ามาคุยว่า "ไม่รู้จะทำอย่างไร ให้ลูกหยุดกินดี" แม่ได้ยินประโยคนี้แล้ว นึกขำตัวเองในใจ "เฮ้อ เรามัวแต่กลุ้มใจตั้งนาน ที่แท้ เด็กกินเก่งก็ทำให้คุณแม่กลุ้มได้เหมือนกัน"