ความโชคดีที่มาไม่พร้อมกัน

บางช่วงเวลา
คนเราสมหวังในหน้าที่การงาน
แต่ผิดหวังเรื่องความรัก
แต่อย่างน้อย…
ก็มีความมั่นคงของชีวิตที่จะดูแลใครอีกคนในวันหน้า

บางช่วงเวลา
คนเราสมหวังในความรัก
แต่ผิดหวังเรื่องการงาน
แต่อย่างน้อยก็มีความรักเป็นแรงผลักดันให้สู้ต่อไป

ความรักมีหลายวัย… วัยที่ดูจะซับซ้อนและใช้ความคิดมากกว่าวัยใดๆ คือ วัยสร้างครอบครัว เพราะก่อนที่แฟนจะเริ่มสร้างครอบครัวกับเรา เขาก็มีครอบครัวของเขาอยู่ก่อนแล้ว มีพ่อ มีแม่ มีอากง อาม่า ปู่ย่าน้าอา ฯลฯ  ไม่มีใครไม่รักและห่วงลูกหลานตัวเอง การจะปล่อยให้ “ไข่” ออกจาก “หิน” ถ้าบ้านใหม่ของไข่ไม่แกร่งมากพอ ก็เป็นเรื่องหินในทันที

หากอยากสร้างครอบครัวจริงๆ เพราะรักใครสักคนเหลือเกิน การสร้างตนเองก่อนจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างเด็ดขาด  “ถ้าตัวเองยังยืนไม่มั่นคง จะเป็นเสาหลักให้ใครได้?”  การพยายามสร้างความมั่นคงให้ตนเองโดยมีความรักเป็นเชื้อเพลิง มันเป็นเรื่องท้าทาย และสนุกกว่าการทำอะไรโดยไม่มีจุดหมาย  แต่… ก็อย่าฝากความฝันกับคนๆ นั้นไปทั้งหมด เก็บความรู้สึกยอมรับในความไม่แน่นอนของอนาคตเอาไว้บ้างก็คงจะดี  เพราะวันหน้า… ความมั่นคงที่ได้มาพร้อมแล้ว  เขาอาจไม่อยู่ตรงนั้นกับเราแล้ว…

หากความรักหายไปในความมั่นคงที่ก่อร่างสร้างสมมายาวนาน… ก็หันกลับมารักตนเองให้มากขึ้น รักพ่อแม่ รักคนที่ทำให้มีเราในทุกวันนี้  แม้ไม่สมหวังในความรัก แม้ผิดหวังในเรื่องงาน แต่อย่างน้อยๆ ก็ยังมีคนคอยมองเราอยู่เสมอ คือ พ่อและแม่…  แม้จะมองลงมาจากสวรรค์ก็ตาม

สำหรับผม, เรื่องงานและความรัก ณ ตอนนี้ ยังเป็นเรื่องเดียวกัน คือ  ทำแต่งานที่ตัวเองรัก  งานเป็นผู้ให้ความรักกับผมไปทุกวินาที เพราะเป็นงานที่เราชอบมากที่สุด เป็นงานที่เราอยากทำไปจนวันตาย นั่นคือ งานเขียน,  ความเหงาเป็นสิ่งที่ทดสอบเราอยู่เสมอว่า เรารักในสิ่งที่ทำมากแค่ไหน? เพราะถ้ารักงานอย่างจริงจัง เราจะไม่อยากเสียเวลาแม้จะเดินออกจากห้องไปร้านอาหาร  ไม่อยากจะนอน ไม่อยากทำอะไรนอกจากงาน จะรู้สึกว่า เวลาชีวิตไม่พอสำหรับจะทำงานที่ตัวเองรัก  หางานนั้นให้เจอ… งานที่มีความรักในนั้นอย่างเหลือล้น แล้วจะเอาชนะความรู้สึกธรรมดาๆ แบบคนธรรมดาได้มากขึ้น (คงไม่ชนะถาวรเพราะเรายังเป็นคนธรรมดากันอยู่)